Er loopt hier in de eetzaal één mannelijke ober rond. Stevig manneke en als hij een halve meter groter zou zijn geweest zou ik hem wel zien zitten als portier/uitsmijter bij een uitgaansgelegenheid. Helaas heeft hij wat mij betreft de uitstraling van een mislukte pad. De mislukking is dan dat hij levend is geboren. Een wat cru begin van een nieuw verslag, maar ik vond deze aantekening/opmerking terug op een van de inmiddels talrijke bonnetjes waarop ik een handtekening heb gezet. Ik heb een aversie tegen het trekken van je portemonnee na elke geplaatste bestelling. Tot mijn genoegen kan ik hier mijn drankjes op de kamernota laten rusten. Een kamernota, die ik qua accommodatie en halfpension al bij aankomst heb betaald.

Met bewuste ober heb ik amper een woord gewisseld, maar hij is volgens mij het type uit de antieke grap van “Ober mijn bord is nat” “Dat is uw soep meneer”. Vannacht bedacht ik een versere: “Ober mijn gekookt eitje is koud.”. “O jé, dan zult u het ei van Flora hebben getroffen”. “Van Flora?” “Ja Flora. Dat is onze sneeuwhoen.”

Niet dat ik mij hier nu echt kogelrond zit te knagen, maar ik heb toch een blouse ingepakt, die ik wat aan de krappe kant heb aangeschaft. Er zijn een paar knoopjes die ernstig hun best moeten doen om deel te blijven uitmaken van die blouse. Of anders gelanceerd te worden.

Er is een tijd geweest dat ik mijn buik kon inhouden. Dat kan ik nog steeds, maar niemand ziet het verschil. En als het wel wordt gezien. Wat dan??? Relativeren, weten jullie nog?

Overdrijven is ook een optie. Bijvoorbeeld in het vorige verslag: Mijn neus bloedde zo hevig, dat ik naar de badkamer moest zwemmen om een wc-papiertje te bemachtigen.

Hoewel er momenten zijn dat ik positief ben over de aannemelijkheid dat ik niet zo lang meer hoef en daardoor niet aan de gevolgen van bepaalde negatieve ontwikkelingen zal worden blootgesteld, beschouw ik mijzelf verder als knap levenslustig. Ergens is het dan ook vreemd dat ik vandaag pas een sollicitatie heb verzonden naar 113 om als vrijwilliger ingezet te worden. Bij acceptatie zal er wel een training moeten komen. Euthanasie snap ik volkomen, maar van suïcidale neigingen begrijp ik nu nog maar heel weinig.

Nu het eind van de mini-overwintering in zicht komt, zijn dit soort overwegingen mede een onderdeel van de evaluatie m.b.t. een herhaling van een dergelijke vlucht uit de kou. Het weg zijn uit de vertrouwde omgeving heeft absoluut zijn voordelen. Hoewel ik er persoonlijk niet zoveel mee heb, kan ik mij voorstellen dat mensen met behoefte aan “onthaasting” zich hier prima op hun gemak zullen voelen. Als je deze kant opkomt met de gedachte ‘daar gaan we lekker lol maken’… Ander plan bedenken. Dit is uiteraard zeer afhankelijk van smaak en voorkeur. Gisteravond heel even bij “Life Music” naar binnen gewipt. Best fatsoenlijke stemmen en vrolijke deuntjes, maar niet om ademloos bij in vervoering te geraken. Om in speeltuintermen te blijven: vrij rap weer naar buiten geschommeld.

Ik ben geen kenner, maar volgens mij zit ik in het rustige deel van Calpe en dat beschouw ik als pluspunt. Over het hotel zelf (en vooral de sfeer) heb ik mij al eerder positief uitgelaten. Is 4 weken niet erg lang? Het energiebedrijf vindt van wel. Maar je dient wel een soort ‘plan van invulling’ te hebben. Ik had nu ‘aan mijn boek schrijven’ als excuus, maar zo lang op één stek verblijven, is redelijk nieuw geweest. Anderzijds ben ik wel een beetje klaar met kilometers vreten. En – last but not least – voor januari 2024 speelt ook nog ‘hoe gaat het met de gezondheid?’ Moet ik voor vertrek nog een cursus “Maharadja” volgen, zodat ik in een draagstoel kan worden vervoerd? En zijn er dan wel genoeg dragers, of sta ja daar in Spanje voor Jan Doedel met je diploma te zwaaien, omdat slechts de lokale cursus wordt erkend. Gelukkig heb ik nog aardig wat tijd om dit allemaal uit te zoeken.

Bij evaluatie hoort ook de verslaggeving. Moet ik daarmee door blijven gaan? Ik kan zien hoeveel mensen mijn ‘verhaal’ hebben gelezen. Niet wie dat allemaal betreft. Het kunnen ook ‘passanten’ zijn, die niet op de mailinglijst staan. Maar afgezien van kale getallen, die in het algemeen hoger zijn dan het aantal mensen op de mailinglijst, krijg ik best leuke reacties, die aansporend werken. Tijd om nu even blij naar buiten te huppelen.

Vanaf het balkon zie ik een eenzame maar vlijtige surfer zijn kunsten vertonen. Daarmee heb ik voor vandaag de verslaggeving over het strandleven voldoende omschreven. Het is niet uitgesproken zonnig, maar korte mouwen is meer dan verantwoord.

Voor de mensen die geschrokken zijn van de titel en nu bang zijn dat dit mijn laatste bericht van hier is…. Gefopt.

Zoals Hans in zijn reactie (Bloedbad) al aangaf, kan een titel ook wel eens de lading niet helemaal dekken. Of helemaal niet.