Vandaag redelijk vlijtig aan mijn boekje gewerkt, maar ook aan reflectie gedaan. Daarbij passeerde ook de mogelijkheid dat het boekje er nooit gaat komen. Vandaag dus geen spannend avontuur, maar een beetje inzage in het moeizame bestaan van een schrijvertje. Uit mijn nog verre van voltooide boek wat wellicht zelfs nooit zal verschijnen:

En toen kwam er een schrikmoment. Ik zit al zo’n beetje in het “nu” en met 16 A4-tjes heb ik nog geen boek. Zelfs amper een boekJE. Te kritisch geweest? Te vaak gedacht dat de gemiddelde lezer daarin niet geïnteresseerd zou zijn en er daarom maar geen regels aan gewijd? Gemiddeld 1 A4 voor elke 5 jaar zou duiden op een bijzonder saai leven. En hoe zit het met die levenslessen?

Men zou zeggen dat iemand die zichzelf dit soort vragen stelt, door twijfel wordt overmand, maar ik zie het als een aanknopingspunt voor “relativeren”. Stel dat ik met dit boekje aan een mission impossible ben begonnen. Dat het allemaal vergeefse moeite is geweest en dat het nooit op de markt zal verschijnen. Dat ik voor Jan met de korte achternaam uren op een hotelkamer aan de Costa Blanca heb doorgebracht. Hoe belangrijk is dat dan voor mij? Ga ik mij als een complete mislukking zien? Ben ik bang dat ik mijn ogen neer moet slaan als ik naar mijzelf in de spiegel kijk? Kom op zeg. Het is maar een boekje en de wereld heeft het al millennia zonder dat boekje gedaan, dus zo woest belangrijk is het nu ook weer niet. En er zijn tientallen dingen waar ik niet goed in ben. Als het schrijven van een boek een mislukking wordt, kan dat aan dat lijstje worden toegevoegd. De zon komt morgen gewoon weer op. Er is niets aan de hand. Handig toch, dat relativeren?

Er zullen mensen zijn, die mij nu even niet kunnen volgen. Die denken “Hoe kan iemand daar zo luchtig over doen? Dit is toch verschrikkelijk.” Ik snap die gedachte. Het je kunnen verplaatsen in de belevingswereld van een ander beschouw ik als een zeer belangrijk aspect van (o.a.) het reclamevak. Dat is soms buitengewoon lastig en zo is marktonderzoek wellicht ooit ontstaan. Als je het niet weet, ga er dan vragen over stellen.

Maar ook in het dagelijks leven is het je kunnen verplaatsen in de positie van een ander belangrijk. Hierdoor kunnen conflicten worden voorkomen. Begrip kunnen opbrengen voor elkaars standpunten is niet hetzelfde als de ander gelijk geven. Ik herken dus de hierboven gestelde vraag over luchtig reageren. Dat impliceert inlevingsvermogen. Maar anderzijds is dit niet erg behulpzaam bij de ‘verwerking’ van deze tegenslag. Daar komt de kunst van het kunnen relativeren dus beter van pas.

Zoals meer mensen wel eens overkomt (vooral ouders), krijg je het verwijt dat je niet openstaat voor nieuwe denkbeelden. Men houdt je voor, dat de wereld aan het veranderen is en dat je niet met je tijd meegaat. Voor mij persoonlijk vind ik dat ik dat open staan voor nieuwe ideeën niet altijd op voorhand afwijs. Een probleem is nog wel eens dat ik al zo lang meeloop en dat ik daardoor WEET dat het helemaal geen nieuw idee is. Het is een oud idee in een ander jasje en soms zelfs dat niet eens. Maar dat weet een jongere enthousiaste generatie niet altijd. Dat is geen verwijt. Dat is een constatering. Aan mijn generatie is het echter de taak om open te blijven staan. Niet alles afwijzen, omdat het ‘vroeger’ al waardeloos is gebleken. Omstandigheden kunnen nu anders zijn dan toen. Dus leg bij open staan de nadruk op OPEN. Blijf echter wel kritisch. Dat geldt ook voor de indieners van nieuwe ideeën. Denk even door alvorens de snavel open te trekken.