Volkomen ten onrechte gedacht mij even buiten het hotel te kunnen gaan verpozen. Fleece jack opgedoken en de Canon gereed gemaakt. Op de kamer en het balkon was ik nu wel zo’n beetje klaar met avonturen beleven. Dat er op het balkon een duif op de afscheiding met het balkon ernaast zat, even buiten beschouwing gelaten. Om op aandringen van het thuisfront toch iets meer aan beweging te doen, heb ik in mijn handen geklapt en dat vond de duif voldoende reden ergens anders zijn/haar aandenken achter te laten.

Op de begane grond was het een drukte van belang. Mij even buiten het gewoel gehouden en in de ontspanningsruimte via de glazen wand kunnen zien hoe de diverse zwembaden met vers regenwater werden gevuld. Ik hoopte voor al die mensen in de hal dat zij geen excursie hadden gepland voor vandaag, want dan zouden zij toch een bus met zwemdiploma moeten inschakelen. De bus, die voor was komen rijden, bleek echter een transferbus. Dat leek mij een verantwoorde veronderstelling, want men liep er met koffers en tassen naartoe. En zelfs tijdens de overbrugging van dat piepeindje keken de meeste mensen niet blij. Het zal duidelijk zijn, dat ik haast ging maken om weer op mijn kamer te komen om dit avontuur met de achterblijvers in Nederland te delen. Het alternatief om een soort openlucht douche te genieten, sprak mij totaal niet aan. Ik zag zelfs een wielrenner de lift instappen. Die zal door de 2 Zeeuwen wel een ‘mooi-weer-fietser’ worden genoemd. Bij mij borrelt eerder het woord “verstandig” op. Over ‘verstandig’ gesproken; het lijkt mij nu wel tijd voor een carajillo.

Zo, daar knapt een mens van op. Het weer trouwens ook, want het is opgehouden met regenen en ik zie zelfs zon. Weeronline had dus gelijk. Die hadden al voorspeld dat het rond 12 uur droog zou zijn. Terugkerende fietsers hadden dus ongelijk, want nu wordt het pas weer aangenaam. Voor zover tegen een berg of heuvel op fietsen met het woord “aangenaam” geassocieerd mag worden. Ik had trouwens ook ongelijk door al om 11.15 uur te proberen om ‘buiten te spelen’.

Nog meer verwarring. In de bar ging er een bestelling door waarvan ik de gin tonic kende, maar dat andere sapje niet. Kwam uit een fles met de naam Zoco erop. Het zag er wel spannend uit en mijn nieuwsgierigheid was voldoende gewekt om nadere info te vragen. Het zou te maken hebben met “endrinas”. Dat heb ik intussen opgezocht en het betreft dus sleedoorns. Niet direct een plant, die bij mij allerlei bekende belletjes doet rinkelen. Daar zijn er overigens nog ettelijke duizenden van. (Onbekende planten. Niet belletjes.) Doorgoogelend lees ik dat de bessen giftig zijn.

Alvorens mijzelf te (laten) vergiftigen even verder gezocht. Ik vermoed nu dat de bessen eerst even in de vriezer zijn gestopt. Daar kan het looizuur niet tegen, lees ik. Het drankje komt oorspronkelijk uit Navarra en dat wekt bij mij wel vertrouwen. De wijnen uit die regio lijken ook steeds beter te worden. Dus wie weet ga ik iets nieuws proberen.

Doortastend als ik soms best wel kan zijn, heb ik – na het avondmaal en na de carajillo – zo’n Zoco besteld. Viel niet tegen. Zeker niet, maar om daarvoor Dom Benedictine naar het tweede plan te schuiven… Gaat niet gebeuren.

Het Zeeuws fietsduo is: of van de hersteldrank af, of inmiddels huiswaarts gevlogen, of probeert al afziend per fiets uit handen van de Guardia te blijven, want wie weet wat er op ongeoorloofd sticker plakken in Spanje voor een straf staat.

Bingo bijwonen schijnt zonder strafvervolging of gedwongen opname te kunnen gebeuren, maar na het aanhoren van 3 getallen kon ik de spanning niet langer aan. En ik had niet eens een bingokaart gekocht…

Verder om mij heen kijkend had ik ‘opeens’ aandrang om op te zoeken wat het Spaanse woord voor “kabouter” is. Sommige (vooral) Spaanse dames zijn toch wel verrassend klein. Ik ga het woord niet noemen, want dan krijg ik straks de schuld, dus zoek het zelf maar op.