Die bestelde gin tonic bleek niet van het formaat kleuter. Het glas zat al flink vol, maar er stond ook nog een flesje tonic naast. Dat werd proppen dus. Ik heb het niet gecontroleerd, maar de barkeeper zal wel een excuus achter de hand hebben gehad dat de gin-fles bijna leeg was en dat de ijsklonten in de aanbieding waren. Zoiets overkomt mij wel vaker, maar ik schrijf dat aan de factor “toeval” toe.

Tijdens mijn verwoede pogingen om dit drankje weg te werken, kwam er een jongedame van het entertainmentgebeuren informeren of ik mee kwam doen met darten. Daar heb ik even over zitten twijfelen. Een seconde of 3. Ik denk dat het wel een wijs besluit is geweest om dat voorstel af te wijzen, want toen ik even ging kijken, was er toch een zaaltje met zo’n kleine 30 man/vrouw bereid gevonden mee te doen. Die mochten dus om de beurt 3 pijltjes gooien. En als die 30 man allemaal een score hadden neergezet, mocht je waarschijnlijk nog een keer. Wat je geacht werd in de tussentijd te doen, behalve naar lotgenoten kijken, is mij niet helemaal duidelijk geworden.

Bij het zwembad begonnen de schaduwen agressief om zich heen te grijpen en ik ben maar even naar de kamer gegaan. Mogelijk zelfs even weggedommeld, want op een gegeven moment was het etenstijd en was het ijsklontjes tijdperk al voorbij. Er werd lam geserveerd en ik bleek een flinke homp te hebben gescoord. Rondkijkend in de eetzaal zag ik het dynamisch duo uit Zeeuws Vlaanderen niet. Zouden die zichzelf hebben overschat en zijn ze amechtig hijgend nog aan de laatste kilometers bezig? Hebben ze die 170 km. wel al volbracht, maar zijn ze uitgewoond naar hun kamer gestrompeld en roepen ze daar nu om hun moeder? Gelukkig bleek ik deze Zeeuwen correct te hebben ingeschat, want er kwam een bericht van Reismee over nieuw ontvangen reacties. Die bleken afkomstig van de 2 pedaalridders en ik begreep dat zij zich sapwaarts bewogen.

Ik zat amper in de bar of zij kwamen al binnen gehuppeld. Dat doet volgens mij niet iedereen hun na, na een fietstocht van 170 km. Mogelijk zit ik mijzelf nu mega te kietelen, maar zij leken wel blij mij te zien. E.e.a. werd nog versterkt door de mededeling dat de diverse thuisfronten met waardering hadden kennisgenomen van het verslag over onze eerdere ontmoeting. Zo werd het opnieuw een gezellige avond. Zij hanteerden daarbij het excuus van ‘hersteldrankjes’, ik heb nooit echt een excuus nodig.

Beide mannen schelen onderling iets van 10 jaar. Ik heb het uiteraard over mannen. Fietsheren zijn figuren, die hun hand nog uitsteken, als ze de bocht omgaan of rechtsaf slaan. En bij een zebrapad zetten zij hun fiets tegen een paal om een oudere dame te helpen oversteken.

Terug naar beide kerels. Kerels, zo mag je ze ook noemen. De één is supporter van Ajax en de ander van Feijenoord. Het boeiende daarbij vind ik, dat deze tegenstellingen de vriendschap eerder sterker dan zwakker schijnen te maken.

Vandaag wordt regen verwacht, maar dat weerhoudt ze niet een rit(je) van 93 km te maken. Ze hebben immers regenjasjes…. Al hebben ze op hun fiets een op maat gemaakt overdekt ‘kinderzitje’ op de plaats waar bij ‘gewone’ fietsen de bagagedrager zich bevindt, dan zie ik mijzelf daarin nog steeds niet ‘voor de gezelligheid’ plaatsnemen.

Dat betekent dan wel dat ik nul (0) kans heb om grootheden als Julian Alaphilippe te ontmoeten. Alhoewel ‘grootheden’… Niet al te letterlijk nemen, want de dreumes meet 1,73 cm. Maar volgens ‘mijn’ Zeeuwen, die deze ex-wereldkampioen eens ontmoet hebben, een bijzonder aardige vent. Lijkt mij bij zo’n lengte eigenlijk ook wel een soort ‘must’. Of je moet hard weg kunnen rennen (of fietsen). En hard fietsen kan die Alaphilippe. Je wordt niet voor niets wereldkampioen. Zonder schaamrood op de kaken te krijgen (volkomen terecht niet) vertellen ze over die keer dat ze met enorm veel inzet en op de toppen van hun kunnen tegen een berg opreden. En dan komt ‘uit het niets’ een soort lichtflits voorbij en heb je het gevoel dat je stilstaat. Toen ze eindelijk de top bereikten, bleek die lichtflits niemand anders te zijn dan Alaphilippe.

Ergens heeft deze sport een duidelijk masochistisch tintje. Je doet je stinkende best om jezelf en anderen pijn te doen door ‘tot het gaatje te gaan’ en je laat je ‘te kakken zetten’ door je als ‘schildpad’ met een haas te meten. Dan hebben schakers het toch iets eenvoudiger, terwijl (verrassing) ook daar een goede conditie belangrijk is. Daarbij zie ik Magnus Carlsen echter nog niet een. twee, drie een enorm bord pasta naar binnen schuiven.

Tot slot (voorlopig) kan ik nog melden dat Gert Jan een app op zijn telefoon heeft (en die heb ik nu ook) met de welluidende naam SayHi. Daarmee kan Google Translate zo’n beetje in de prullenmand en mijn inspanningen om mijn Spaans te verbeteren, zullen door de aanstormende Amazon-generatie als hopeloos ouderwets worden bestempeld. Na installatie kies je in welke taal (talen) je wenst te communiceren en vervolgens tik je op het microfoontje en je zegt iets. Vrijwel direct snatert je telefoon jouw tekst in de ingestelde taal na. Jij roept “Sodemieter op zeg.” Telefoon maakt er “Get the hell out of it” van… In het Duits mis ik het onderscheid tussen U (Sie / Ihnen) en jij (Du / Dir) en zo zullen er her en der wel meer schoonheidsfoutjes voorkomen, maar het is een handig ‘speeltje’

Alvorens ik vergeet dit te melden: Ik heb de afgelopen periode zoveel keer ei bij mijn ontbijt gegeten, dat ik nu probleemloos echt kan kakelen.

Een foto van het dynamisch duo, aangevuld met dynamische ‘ikke’ is aan de fotoserie toegevoegd.