Al 2 dagen geen verslag.

Ja, inderdaad even pauze. En dat tijdens je vakantie. Klinkt raar, geef ik toe. Afgezien van het feit dat er minder dan normaal was te melden (en normaal is ook al niet boekenkast vullend), keek ik ook een beetje beteuterd naar de cijfers voor “gelezen”. Op enig moment had slechts 2/3 van de mensen, die via Reismee bericht krijgen dat er weer een verhaal is verschenen, de moeite genomen dat dan ook te bekijken.

Toch wel wat opgelucht constateer ik nu toch niet echt voor de kat z’n viool lettertjes in een bepaalde volgorde te zetten, want “gelezen” overstijgt inmiddels weer het aantal mensen op de mailinglijst. Toch heeft e.e.a. invloed gehad op de overige schrijfvorderingen. Men dient hierbij echter ook aan Herman Finkers te denken. “Schrijven is schrappen”, heeft hij ooit eens geroepen. Ik heb daar nu een nieuwe dimensie aan toegevoegd. Ik schrap al voordat het is geschreven.

Nu is dat geen hogere goochelkunde. Je hebt immers, voordat je de pen (of het toetsenbord) in beweging brengt al zo’n beetje bedacht wat de volgende zin gaat worden en waar je het over gaat hebben. Als je echter op dat zelfde moment zit te twijfelen…

Mijn boek schiet dus (nog) niet echt op. Vooral m.b.t. het autobiografisch deel ervan ontwikkel ik gezonde twijfel. Wat interesseert het een lezer dat ik gids ben geweest bij de padvinderij, dat ik de eerste klas van de lagere school heb overgeslagen. Dat ik die tijdwinst als speelse jonge hond op het lyceum stevig heb gecompenseerd. Boeit het mensen als ik het over in mijn jonge jaren braakliggend terrein heb met termen als “vlooienzand 1” en “wildernis 2”. En het bij alle kinderen uit de buurt bekende “geheime pad”?

Ik heb ooit eens psychologie willen gaan studeren, maar ik was bang dat deze studie en mijn ondefinieerbaar ‘antennegevoel’ het niet met elkaar zouden kunnen gaan vinden. Die angst nam toe, nadat ik wat had zitten grasduinen in een boek met de titel “Op verkenning in het onderbewustzijn”. Dat het onderbewustzijn 24/7 aan de slag is, geloof ik zonder uitvoerig kennis te hebben genomen van de wetenschappelijke onderbouwing. Sterker nog, ik probeer er ‘bewust’ gebruik van te maken. Formuleer een probleem zo helder mogelijk, ‘leg het onder je kussen’ en wordt de volgende morgen wakker met de oplossing. Dit lukt vaker dan men zou denken.

Vannacht was ik op een bizar tijdstip weer eens wakker. Maar dit keer Wakker met hoofdletter W. Ik besloot de laptop even aan te zetten en tref een bericht van mijn dochter aan dat mijn zwager plotseling is overleden. Het betreft de jongste broer van Ineke. En dat terwijl haar oudste broer momenteel aan het revalideren is van een bekkenbreuk na een val van de trap. Zo word je toch wel knap heftig geconfronteerd met toenemende broosheid. Tot op zekere hoogte beleef ik dat hier ook in het hotel. Rollatortje hier, wandelstokje daar. Naar mijn smaak gaat de gemiddelde Spanjaard daaronder echter niet gebukt. Er zijn hier ook aardig wat Belgen en ik vind die hier wel bijpassen. Redelijk blijmoedig van aard. Soms denk ik wel eens dat het al een slok op een borrel scheelt als je niet elke 30 seconden controleert of de diverse influencers nog iets nieuws hebben te melden. Nee, die senioren hebben het hier prima naar hun zin.

Gisteren (pauzedag) met een boekje naar de kust gewandeld. Tussen ingang hotel en promenade is er een ‘shopping centre’, maar dat vind ik wel een buitengewoon ruimhartige benaming. ‘Klein rijtje met wat winkels’ is een betere omschrijving. Gisteren was er voor het eerst zo’n neringdoende geopend. Het liep er nog niet storm. Gelukkig maar, want het is een vrij klein winkeltje. Even rondgesnuffeld, maar geen aanbiedingen aangetroffen die mij deden likkebaarden. Mocht zich een stormloop gaan ontwikkelen, dan maak ik daarvan geen deel uit.

Droog bankje opgezocht en wat gelezen. Geprobeerd dezelfde plek te vinden waar ik een dag eerder een foto had gemaakt. Dat was bij een lantaarnpaal. Daar staan er echter diverse van. Oplossing is in dit digitale tijdperk simpel. Bij elke lantaarnpaal even schieten. Stukje Costa Blanca bij somber en bij zonnig weer is nu dus vastgelegd. De 6 op Reismee geplaatste foto’s zijn in totaal 66x bekeken. Laatste geplaatste 3 totaal 4 views. Iemand suggesties of speciale wensen?

Gisteren geen ijsklontjes gehaald en dus geen scotch gedronken. Vrij kort voor het diner een biertje van de tap en in de eetzaal voor de verandering eens een glaasje wijn geprobeerd. En na het eten dit keer eens geen carajillo, maar een ‘Americano’ (volumineuzere café solo) met een glas Magno erbij. Dat was destijds de ‘cognac’ van mijn voorkeur als men ergens koffie en cognac niet wenste te mengen, zoals dat bij een carajillo hoort. Je kreeg dan café & copa. Dus kopje koffie en daarnaast je drankje. Extra afwas dus. Als ik mijn cognac uit een glaasje moest drinken had ik sterke voorkeur voor Magno. Tot het moment dat de al eerder genoemde Esteban Negra zich ermee ging bemoeien. Hij zette 2 cognacjes voor mij neer. In het ene glas Magno en in het andere glas Carlos I. Welke Carlos I het precies betrof, weet ik niet meer, maar Magno was ‘opeens’ een billijk behelpertje. In supermarkten in Duitsland kom ik Carlos I nog wel eens tegen. Aanrader.

Vanmiddag bij het zonovergoten zwembad een tijdje wat gelezen. Mijn nieuwsgierigheid een beetje bevredigd door aan een tweetal dames, die aan het tafeltje naast mij waren neergestreken, te vragen uit welk deel van Spanje zij afkomstig waren. Dat bleek Galicië te betreffen en zoiets kan ik begrijpen. Ook daar kan het in deze tijd van het jaar wel eens knap fris zijn. Men heeft hier weliswaar geen echte energiecrisis, maar het is geen verkeerde periode om het wat warmere deel van het land op te zoeken. Dat ik zowaar Galicië kende, oogstte waarderende blikken. Ik heb later op de middag eens zitten kijken in welke plaatsjes in Spanje ik zoal overnachtingen heb gepleegd. Da’s best een stevige klus. Een klus waardoor ik nu wat dorstig ben. Einde schrijfpauze door plaatsing op Reismee te plegen en vervolgens ijsklontjes halen.

Al met al een enerverend etmaal en ook via deze weg (nogmaals) mijn deelneming aan mijn schoonfamilie.