Daar was ik vandaag wel aan toe. Ik ben namelijk mijn ‘breekmeesje’ kwijt. Dat is in financieel opzicht geen aderlating, maar in mijn beleving knap hinderlijk. Je maakt er weerbarstige verpakkingen mee open, je kunt er je nagels mee schoonmaken en je snijdt er boeiende artikelen mee uit kranten en tijdschriften. En als het mesje bot wordt, haal je het bovenste puntje eraf en je hebt weer een scherp mes. Ideaal!

Ander negatief punt is, dat ik de indruk heb een verkoudheid onder de leden te hebben. Misschien ook wel onder de niet-leden. Positieve dingen van heden betreffen de aanvullingen William Lawson’s, de voordeelverpakkingen hamsmaak-chips en een setje van 4 whiskyglazen. Bij het shoppen viel mij trouwens op dat bier hier niet echt goedkoop is. Beetje Albert Heyn-prijzen, dus met dat sap ga ik niet lopen sjouwen.

Hoogtepunt (tot nu toe) vond ik de finale damesenkelspel in Melbourne. Ik heb heel wat wedstrijden via tv gevolgd, maar deze partij was, wat mij betreft, van uitzonderlijke klasse. Ik ben bang dat Djokovic en Tsitsipas deze kwaliteit en deze spanning niet gaan evenaren.

Het gesnotter en gesnuit van heden, alsmede de uitvaart van mijn eerste fles William Lawson’s en mijn mini-zakje chips (ook leeg) gaan voor een flink volle prullenmand zorgen. Ter compensatie voor dit gesjouw overweeg ik om enkele ongebruikte glazen voor het personeel achter te laten.

Met Kees wiens vader, als leraar Nederlands, ooit eens heeft geweigerd om mij een cijfer te geven voor het door mij ingeleverde opstel, heb ik vandaag een amusante reactie-uitwisseling gepleegd (zie verslag 27/1). Zoals bij mij niet ongebruikelijk gaat het mij niet zozeer om WAT ik beleef, maar om HOE ik e.e.a. beleef.

Ter illustratie een wat dom voorbeeld:

Ik heb vandaag 2 glazen whisky gedronken. (= Wat..)

Ik heb vandaag met een stel erg leuke en grappige mensen een borrel gedronken (= Hoe..)

En raad nu eens waarover ik liever een verslag schrijf….

Voor sommigen een bekend verhaal, maar zij gunnen het de niet-kenners vast wel als ik het nog een keer herhaal. Pat & Paul, een Engels echtpaar dat al in de jaren 50 op vakantie naar de Costa Brave ging, had in die jaren een behoorlijk grote kennissenkring van lieden uit Barcelona opgebouwd. Uit deze kring wil ik even Esteban Negra lichten. Buitengewoon aardige vent en dito familie. Naast Kodak en Agfa had je in die tijd “Negra-films”. Esteban was dus bepaald niet armlastig. Toen ik hem via Pat & Paul had leren kennen (!970 of zoiets) en mee uitgenodigd was om in zijn knap fors bemeten villa in Barcelona te komen lunchen, vroeg hij op enig moment wat ik wenste te drinken. Niet dat ik overdreven bescheiden wenste te doen, maar ik was gewoon nieuwsgierig naar het Spaanse whisky-merk DYC, Zijn reactie: DYC is just good enough to clean my car, om vervolgens met een gallonfles van een netter merk aan te komen zetten.

Tot op de dag van vandaag heb ik geen idee hoe DYC precies smaakt en waarschijnlijk houd ik dat nog wel een tijdje vol.

Over volhouden gesproken. De meeste ontvangers van mijn e-mails rond mijn vakantiebelevenissen hebben Ineke gekend en snappen daarom goed waarom ik niet mijn stinkende best doe een nieuwe Ineke te vinden. Eén keer geconfronteerd worden met een dergelijk verlies is meer dan genoeg. In de eetzaal manifesteerde zich vanavond echter een soort stoorzender. Niet zo gek ver van mijn tafel zat een moeder met een erg jong dochtertje. Een jaar of zes, zeven, schat ik zo. Zij keek mij met steeds grotere regelmaat aan en ik zwaaide op een bepaald moment maar eens vriendelijk naar haar. Niet veel later kwamen moeder en dochter naar mijn tafel en vertelden dat ik heel erg op de overleden opa leek. Ik sla even enkele zaken over en pak de draad weer op toen moeders mij liet weten niet te begrijpen waarom ik in mijn eentje zat te dineren. Zij meldde verder dat zij nu op vakantie was en niet aan het werk. Ik geloof niet dat zij mij wilde verklappen dat zij in het dagelijks leven apothekersassistente of voorlichtingsambtenaar bij een gemeente is, maar om daar nu een ferme boom over op te zetten, leek mij niet verstandig. Voor zover er al sprake zou kunnen zijn van een boot, meende ik dat het afhouden daarvan het zou moeten gaan afleggen tegen het een enorme zwieper geven richting het midden van de oceaan.

Jij maakt ook altijd wat mee, zullen sommigen nu verzuchten, maar die hebben de strekking van mijn betoog dus niet begrepen. Ik heb dus NIETS meegemaakt en dat wens ik in principe zo te houden.