Vandaag weercijfer 10. ‘s Morgens lekker zonnig en zo’n 12 – 13 graden. Eigenlijk zou ik moeten gaan kijken of het bij het zwembad nu dringen geblazen is, maar ik wil eerst even volgen of Djokovic het zondag inderdaad tegen Tsitsipas gaat opnemen.

De lawaaipapegaai is nu ook weer actief, dus de deur naar het balkon gaat toch maar even dicht. I.v.m. het lawaai, niet vanwege de temperatuur. Bij de tenniswedstrijd begint de spanning af te nemen, dus misschien toch maar even een sudoko doen op mijn vaste stek, voordat het gebouw weer in de weg gaat staan en ik naar het rokersstoeltje moet verkassen.

Er blijkt geen drukte van belang. Pas toen ik weer naar boven ging, was er één stel, maar dat leek mij tot de fanatiekere soort te behoren. Zwemkledij en voor zover ik dat op die afstand kon beoordelen, al licht gebruind. Geen idee hoe warm het daar nu precies was. Op dat soort momenten gaat mijn fantasie aan de slag. Als je niet echt spannende dingen beleeft, moet je ze maar verzinnen.

Voor zover ik weet, kan mijn mobieltje mij niet vertellen hoeveel graden het precies is. In gedachten roep ik dan: Goh, mijn smartphone heeft geen thermometerfunctie. Waarop een geinponem reageert met: Logisch knul. Wie wil er nu met een mobieltje in zijn bips controleren of ie koorts heeft?

Op de kamer een beetje gelummeld met Jigidi legpuzzels, wat gelezen en zitten stoeien met een sudoko vijfling. Dat had ik al een tijd niet meer gedaan, dus dat vlotte niet echt. Zonder mij daarvoor te hoeven inspannen werd het whiskytijd en dus ben ik afgedaald naar de bar voor mijn rantsoen aan ijsklonten. Vreemd genoeg drink ik nog steeds uit een kartonnen beker. Dat heeft als nadeel (sommigen zouden het wellicht een voordeel noemen) dat je niet rap in de gaten hebt hoeveel je inschenkt. Maar de fles verklapt dat ik blijkbaar een gulle hand van inschenken heb, want het wordt al een beetje eb en een nieuwe wandeling richting super ligt dus in het verschiet. Ik kan wel schijnheilig beweren dat mijn behoefte om boodschappen te doen te maken heeft met het feit dat de chips met hamsmaak bijna op is, maar mensen die mij al wat langer kennen, kieperen een dergelijk smoesje met een rotvaart overboord.

De lieden, die zich zorgen maken dat ik mij klem zuip aan sterke drank, kan ik geruststellen. Ik heb ook een 2-literfles 7-Up gekocht. Die zit hier (helaas) in een PET-fles en mijn plannetje om de dames, die de kamer ‘doen’, blij te maken met een forse verzameling statiegeldflessen dreigt dus te mislukken. Gelukkig is de Euro ook in Spanje wettig betaalmiddel en de dames hoeven dus nog niet te wanhopen.

Over 2-liter flessen gesproken…. Dat is het volume dat ik normaliter bij de plaatselijke super voor de aanschaf van melk hanteer. En er zijn dagen dat ik achteloos bijna 1 liter van dit kalfsvoer weg zit te kloeken. Andere dagen dan weer even geen druppel. Ik kan dat niet uitleggen. En als ik het wel zou kunnen uitleggen, lijkt mij dat toch niet echt een onderwerp om mijn lezersclub qua aantal ‘leden’ mee te verveelvoudigen.

Even een tussendoortje: Jan reageert en vraagt waar mijn boek over gaat. En dan verzuim ik om te reageren met ”Geen idee, ik moet het nog schrijven”…

Waar mij boek wel over zal gaan (hoop ik) heeft te maken met ‘de kijk op het leven’. Ik zat gisteravond naar een man te kijken, die met zijn rolstoel aan tafel zat. Hij maakte een zeer tevreden en blije indruk, terwijl zijn - zo te zien – fysieke gesteldheid daartoe niet bepaald veel aanleiding gaf. Even later kwam iemand (ik vermoed zijn echtgenote) hem allerlei lekkers brengen en zijn gezicht klaarde zelfs nog verder op. Ik heb mij gisteravond (met moeite) ingehouden om niet brutaal te vragen of ik even aan mocht schuiven en met mijn gebrekkige kennis van het Spaans te informeren hoe hij zo blij kan kijken. Of mij dat inhouden bij een hernieuwde waarneming van dit echtpaar opnieuw gaat lukken, betwijfel ik. Ik heb in feite al spijt dat ik niet gisteravond al de stoute schoenen heb aangetrokken. Het kan zomaar zo zijn dat een dergelijke ontmoeting het afreizen naar Calpe al meer dan waard is. Op zijn Vlaams gezegd: ’Het zal voor nen andre keer zijn zulle’ (of iets wat daarop lijkt), want beoogd stelletje niet gezien.

Nu zullen er ongetwijfeld lezers zijn die zich afvragen of ik niet een keer Calpe verder moet verkennen. Niet dus. In de eerste plaats gaat een dergelijke verkenning in het algemeen gepaard met wandelen en zoals eerder omschreven is dat niet langer een hobby. Voorts zie ik weinig heil in het door al dan niet stoffige vensters naar etalages turen. En zeker niet als deze etalages bij een winkel horen, die in het meest positieve geval nog wel ooit weer eens open gaat, maar voorlopig dus nog niet. Laat mij gewoon lekker niets doen. Dat is een bezigheid waarbij ik mij tot de categorie “gevorderden” reken. Misschien niet echt informatief wat ik nu allemaal neerkalk, maar tenzij je volgende vakantiebestemming met mijn huidige overeenstemt, lijkt mij dat geen groot gemis.