Gisteren vergeten te melden dat er aan de tafel naast mij een aantal vrij jonge mensen neerstreek. Niet alleen jong, maar ook vrij dun. Je zou ze ook mager kunnen noemen. Ik vind het verschil soms moeilijk te bepalen. Ik had een m.i. gerechtvaardigd vermoeden dat ik naar wielrenners zat te kijken. Behalve op Tenerife schijnt men ook in deze buurt hard te werken om de dijen het predicaat ‘turbo’ te geven en de kuiten het voorvoegsel ‘klap’. Aan nadere inspectie hoever men inmiddels was gevorderd, had ik weinig behoefte. Bovendien converseerde het zestal in het Frans en ik kon niet zo rap op de vertaling van “konijnenvoer” in het Frans komen. Stuk voor stuk kwamen de wielrenners met een halve moestuin op hun bord terug naar tafel. En dat was slechts een soort ‘proloog’, want na het wegknagen van al dat groene spul werden nieuwe hoeveelheden voedsel gehaald. En volgens mij ook braaf opgegeten. Zij zullen nu waarschijnlijk massief van binnen zijn. Vandaag dus vlijtig trainen om al die kilo’s er weer af te krijgen. En dan vanavond weer stevig schransen. Tegen het thuisfront zeggen ze dan, dat ze op trainingskamp waren… Niet mijn hobby dus.

Delen van de nacht en vanmorgen weer stukken van de Australian Open bekeken. Afgezien van ontbijten is schrijven mijn belangrijkste bezigheid geweest. De dag is echter nog jong.

Het bezoeken van een ‘echte’ supermarkt is niet bepaald een onderwerp waar ik met plezier meerdere pagina’s aan weid, maar bij gebrek aan interessantere onderwerpen, behelp ik mij er maar mee. Hoogtepunt van dit bezoek was ongetwijfeld het ‘scoren’ van een brave fles William Lawson’s. Voor €.9,49 heb je hier een 0,7-literfles. Prijstechnisch lijkt het Luxemburg wel.

Bij de bar heb ik de dienstdoende tapper een glas met ijsklontjes gevraagd. Hij had natuurlijk vol argwaan kunnen vragen wat mijn bedoeling was, maar dit soort vragen werkt niet verhogend voor de omzet. En zoiets kan ik non-verbaal heel aardig weten te communiceren. Kwestie van flink oefenen. Momenteel zit ik dus super decadent aan een scotch on the rocks uit een kartonnen beker. En om nu te stellen dat mij dit aanzienlijk minder goed smaakt in vergelijking met de Cutty Sark, die ik gisteren in de bar heb genoten… Niet dus. Ik heb zo’n donkerblauw vermoeden dat ik binnen 24 uur een netter glas zal hebben. Vanavond te leen meenemen uit de eetzaal, of desnoods schaf ik zoiets aan in het plaatselijk paleis voor glaswerk. Het prijsverschil zou mijn gedrag moeten rechtvaardigen. Als toegevoegd element wil ik nu toch nog ook wel even vermelden dat de hotelbar geen concurrent is van het door Harrie Jekkers zo fraai omschreven Haags Koffiehuis. Het is niet zo, dat de gulle lach hier tot op de bovenste verdieping omhoog galmt. Maar ondanks het op leeftijd zijnde publiek heerst er toch ook weer geen grafstemming.

Met mijn recent verworven aanschaf ging ik naar de liften. Die bleek ik dit keer te mogen delen met een viertal inheemse dames. Dames die mij deden denken aan de ontmoeting met Chinese schonen in een park in China (zie verslag “Opvouwbare handdoeken in miniformaat” uit 2016) “Nice to meet you" dus. Misschien een fractie minder knap dan de Aziatische voorgangsters, maar minstens even vrolijk gestemd. En ze hadden Mihou (Spaans bier) bij zich. Zij stapten met kennelijke tegenzin op de vierde verdieping uit en stelden nog een laatste poging in het werk mij eveneens op hun verdieping uit te laten stappen. Zo van “deze gaat niet verder, je moet nu naar lift C”. Ik wist echter dat mijn huidige lift mij naar de gewenste etage zou brengen.

Mensen van aanzienlijk jongere leeftijd begrijpen nu ongetwijfeld niet waarom ik een eventuele verwenningskuur heb trachten te ontlopen. En dan zit ik mijzelf nog stevig te kietelen bij deze aanname, want het getuigt natuurlijk niet van realiteitszin om te veronderstellen dat een bijna-fossiel nog allerlei spannende avonturen gaat beleven. Voor eerder genoemde ‘jonkies’: Eerst maar eens mijn leeftijd bereiken en dan pas miauwen.

Totaal ander verhaal (daar zal men na het voorgaande flink aan toe zijn):

Voor de firma Lays (van de chips) heb ik een mega tip. Mogelijk niet voor het eerst, maar de aanhouder wint. In Spanje, maar volgens mij ook in Italië (en wellicht in Portugal) verkoopt met ribbeltjes chips met ham-smaak. Ik heb totaal geen probleem met mensen die alleen om die reden al emigreren naar een van genoemde landen.

Niet overdreven veel whisky naar binnen gekanteld, maar ergens had ik de indruk al iets van ontwenningsverschijnselen te constateren. Meerdere dagen zonder ‘Schotse hooglander’ is geen frequent fenomeen. Toch is uitkijken naar een nieuwe vorm van kostenbesparing via verminderde whisky-consumptie (nog) geen stijger op mijn prioriteitenlijst.

Na het diner was het tijd voor mijn carajillo. Via vertaalwerk kwam ik dit keer in gesprek met een Vlaming. Engels? Frans? Zo werd hem door de barkeeper gevraagd. Dat begreep hij prima en hij antwoordde dat Nederlands hem goed uitkwam. En dan moet ik mij daar weer eens tegenaan gaan bemoeien en tolkje spelen. Dat werd het begin van een wat natte avond. Alcoholische vochtigheid nam verder toe toen zich nog een Belgisch koppel aan de bar nestelde. Met als gevolg dat het inmiddels donderdag is en ik nog achter de laptop zit. Dat is mijn ‘mandje’ niet echt van mij gewend de laatste tijd. Nu van het voorafgaande even een kopie maken en op Reismee plaatsen. En dan oogjes toch nog maar even sluiten, want Australian Open is nog niet voorbij….