Weg uit de kou

Niet alleen om de energiemaatschappijen niet nog rijker te maken dan ze nu al zijn, besloot ik om tijdens de koude tijd van het jaar ons landje voor enkele weken te verlaten. Stadsverwarming (via radiatorknop) op lage stand zou een deel van de kosten van het buitenlands verblijf moeten dekken.

Eén dag voor vertrek was er ‘eventjes’ paniek in de tent, want mijn laptop vertoonde zorgwekkende kuren. Ik zag nog slechts de onderste delen van een pagina en omhoog scrollen bleek een zinloze bezigheid. Voorts sloeg af en toe de cursor op hol. In verband met mijn plan om gedurende de vakantie te gaan schrijven, moest er wel een goed functionerende laptop mee.

Mijn ondeskundigheid met betrekking tot de te verrichten handelingen teneinde de laptop weer in het gareel te krijgen, bleek geen belemmering het gewenste resultaat te bewerkstelligen. Blijkbaar in dat opzicht erfelijk belast, want ik herinner mij van mijn vader dat als de auto het ‘plotseling’ niet meer deed, of ‘gewoon’ niet wilde starten hij heel stoer de motorkap opende en daaronder iets ‘rommelde’. Vervolgens stapte hij weer in, startte en reed weg. Zijn antwoord op mijn verblufte vraag “Wat heb je nu gedaan?”, was een grote grijns, gevolgd door “Geen idee.”

De herstelde laptop betekende dat ik niet in blinde haast een nieuwe hoefde te kopen. Daarbij zou ik voorts oriëntatie via mijn telefoon moeten plegen en dat is geen hobby van mij.

Goed, nog snel de benodigde treinkaartjes naar en van Schiphol geprint en over naar de orde van de dag.

In de loop van de avond ontving ik een nieuwe koude douche in de vorm van een kleine enquête.. Hoe de afscheidsvoorstelling van Youp van ’t Hek mij was bevallen… Speciaal voor deze voorstelling had ik de data voor mijn vakantie aangepast, maar op het ‘moment suprême’ verzuim ik dus naar de schouwburg te gaan… “Ouderdom komt met gebreken”, zegt men dan. Fysiek zijn er zaken, die mij dat doen beamen, maar geestelijk acht ik verzet tegen deze stelling niet misplaatst.

Easyjet had mij via een e-mail voorgesteld 3 i.p.v. 2 uur voor vertrek bij de incheckbalie te zijn. Dit i.v.m. lange wachttijden bij security. Nu is de gate van vertrek bij Easyjet zo’n beetje halverwege Badhoevedorp en dus had ik weer braaf ‘assistentie’ besteld. Dan heb je een stuk minder last van lange rijen… Welwillend toch een iets eerdere trein gepland. Dat mislukte grandioos, want het ijsvrij maken van de autoruiten, vertoonde gelijkenis met een sisyfusarbeid. Ik miste dus de geplande trein. Vervolgens wordt er omgeroepen dat er bij Schiphol werkzaamheden zijn en dat de dienstregeling afwijkt van wat gebruikelijk is. Men stelt voor dat ik mijn reis via de APP ga plannen. Die heb ik dus niet. En superhandig in downloaden ben ik ook al niet. Via A’dam CS toch op een nette tijd op Schiphol aangekomen. Assistentie rolde mij naar de vertreklounge bij de M-pier. Daar zou ik opgehaald worden. Daarmee bleek men weinig haast te hebben. Volgens mij was men al aan het boarden en ik had nog niemand voor de laatste etappe richting gate. Na een hernieuwd telefoontje kreeg ik te horen dat men er binnen 5 minuten zou zijn. Klopte redelijk. Bleek ik ingepland te zijn om met zo’n soort hoogwerker het vliegtuig binnen te gaan. Dus niet via de trap, die alle andere passagiers gebruiken. Je komt binnen via de deur tegenover de normale ingang.

Vlucht was aangenaam en dankzij gunstige wind waren we netjes op tijd in Alicante. Daar zonder gebruik te maken van ‘assistentie’ mijn koffer van de band gehaald en naar balie van transportbedrijf gekuierd. Daar kreeg ik een kaartje en verwijzing naar het busje, dat mij naar het hotel zou rijden. Prima busje en prima chauffeur. Binnen een uur stond ik bij de receptie.

Rap spullen op kamer gedeponeerd en daarna meteen richting ‘carajillo’ (koffie met cognac). Barkeeper bleek zijn vak te verstaan. Omdat de bierpomp verleidelijk naar mij knipoogde, heb ik ook meteen maar een tweetal hoppige consumpties besteld. Met barkeeper vlijtig Spaans geoefend. Dat kwam redelijk snel weer bovendrijven. Hij bleek in Marokko te zijn geboren, maar is op zeer jonge leeftijd al naar Spanje verhuisd. Op mijn vraag of hij ondanks zijn jeugdige verkassing toch nog last had van discriminatie, antwoordde hij met een volmondig NEE. Daar doet men in Spanje niet aan. Of in ieder geval heel wat minder dan in tal van andere landen. Dat bevestigde mij maar weer eens dat Spanje een fijn land met fijne mensen is. Volgens mij is het merendeel van de gasten in het hotel trouwens Spaans. Vandaag het woord equivocarse (je vergissen) geleerd.

Ze hebben hier een zeer moderne lift. Via een paneel geef je van tevoren op naar welke etage je wilt. Daar gaat de beschikbare lift vervolgens zonder voor mij onnodige tussenstops naartoe.

Het bij halfpension inbegrepen diner is er in buffetvorm. Ontbijt idem. Tot dit moment heb ik daarover geen enkele klacht. Of het zou het ijsje (toetje van gisteren) of de margarine (van vanmorgen) moeten zijn. Die komen rechtstreeks uit Siberië. Heel erg flink bevroren. Maar verder was alles naar wens. Het eerste kuipje bleek trouwens geen margarine, maar honig te bevatten. Combineert slecht met roerei en spek, dacht ik. Vandaar mijn speurtocht naar een correct kuipje

Het is wel zelfbediening bij zo’n buffet, maar toch lopen er serveersters rond. Met name om ‘iets nats’ te verkopen (tapbier ging niet, dus maar een flesje besteld). En om lege borden weg te halen. Het gemiddeld formaat van deze dames is dusdanig dat zij van één van mijn broekspijpen een charmant jurkje kunnen maken. Een (lange) mouw lijk mij voldoende voor een nette blouse. Overigens, zoals ik gewend ben, uiterst vriendelijk.

Mijn dagritme is nog niet helemaal wat het zijn moet. Heeft alles te maken met de Australian Open (tennis). Dat speelt zich voornamelijk ’s nachts af. Voor ons in Europa dan.

Vanmiddag even bij het zwembad vertoeft. Uiteraard geen drukte van belang. maar er waren BIJ (niet IN) het zwembad toch een paar enthousiastelingen.

Tijdens een bescheiden wandeling over de wandelboulevard bij het strand meende ik badgasten te zien. Geen idee of dit soort mensen binnenkort wordt nagekeken. Mijn kortstondig gekuier bevestigde eens te meer dat wandelen niet veel kans maakt om terug te keren in de categorie “Hobby”. Overigens liep ik in een vrij dun overhemd en zonder trui, vest of andere extra laag kleding. Nog net niet in korte broek, maar ik zou daar niet echt tegenop zien.