Bij twijfel naar de Eifel

Het was al wat langer geleden dat ik dit deel van Duitsland bezocht, maar mijn herinneringen aan dit gebied waren gunstig. En Luxemburg is redelijk nabij en in het kader van brede oriëntatie had ik ook al even gekeken hoe het met de prijzen voor whisky was gesteld. Dat bleek op een fles van 0,7 liter toch al rap zo’n €6,- tot €.7,- te schelen en aangezien de douane bij import van minder dan 10 liter niet meteen met het bonnenboekje begint te wapperen, kon ik 14 x deze besparing in mijn zak steken. En dat stukje omrijden werd ook weer voor een deel gecompenseerd door voor €.1,69/liter te tanken. Tot zover de economische verantwoording.

Afgelopen donderdag had ik eerst mijn klus voor Automaatje. Daarna boodschappen doen voor een mevrouw in Almere Buiten, daarna deel 2 van de Automaatje-klus en vervolgens richting Duitsland.

Hoewel ik dat in eerste instantie niet van plan was, ben ik bij het zien van een bord met de plaatsnaam Dahlem toch afgeslagen. Van het aldaar mij bekende echtpaar ken ik de vrouwelijke helft al sinds mijn eerste vliegvakantie in 1967. Mijn aarzeling een herhalingsbezoek te plegen had te maken met mijn bange vermoeden dat dementie of een andere zware vorm van vergeetachtigheid aan de orde was. Ik ben geen expert, maar ik denk dat mijn angst gegrond was. Als iemand bij dit stel informeert of zij afgelopen donderdag visite hadden, zou dat wel eens op volledig onbegrip kunnen stuiten. Laat staan dat men weet wie dat dan geweest zou moeten zijn. Toch was het best gezellig en ik heb mij vrij simpel laten overhalen een kopje koffie te drinken. Ik heb daarbij beleefd, doch dringend bedankt voor de een keer of vijf aangeboden koffiemelk.

Ondanks dit oponthoud netjes op tijd bij mijn hotel. I.p.v. mijn welverdiende whisky diende ik mij te behelpen met een bourbon. En die werd niet uit de losse pols geschonken, maar via een maatbekertje. Zoiets kan niet op mijn waardering dan wel bewondering rekenen. Het heeft voor mij iets van: O wee als ik de klant meer inschenk dan waar hij recht op heeft, dan wordt de geplande winst per fles niet gehaald. Bereken per glas iets meer, maar doe (net alsof) royaal. Het bij het halfpension inbegrepen diner blonk niet uit door een ferme keuzemogelijkheid. Op zich prima soep, daarna een stuk kip met een currysaus en rijst. Wat het toetje was, ben ik even kwijt. Om e.e.a. soepel weg te spoelen, had ik een fles ‘Spätburgunder” besteld. Lekker! En goed genoeg voor 3 avondjes happen. Bij Spätburgunder denk ik aan een liefhebber van lekker eten, die (te) laat op de cursus ‘smikkelen voor gevorderden’ verschijnt. Aan de bar nog een koffie en wat OH-en met een stel uit de omgeving en daarna richting mandje.

Voor de vrijdag had ik een route uitgezet, waarbij ik ook zou speuren naar een hotelletje in Morbach waar Ineke en ik in een grijs verleden eens te gast waren. Wij zijn er enkele jaren later nog eens terug geweest tijdens een 3-daagse 5-landentocht met zus Helly. De eerste overnachting was in de buurt van Metz en ik herinner mij dat zus Helly tijdens het eten met grote schrik naar buiten wees en “trein” stamelde. Een nabij gelegen spoorweg betekende een ernstig risico m.b.t. een stille nacht en ongestoorde slaap. Zus woonde destijds tegen een heuvel aan en je kon daar een speld horen vallen. Iets waarvan mij het nut volledig ontgaat. De volgende overnachting was dus in Morbach en Helly had een kamer aan de voorkant. En recht daar tegenover was een kerk, die vanwege de zondag vrolijk ging beieren. Ineke en ik hebben prima geslapen, maar vanwege die kerk heb ik het hotelletje nu dus terug kunnen vinden. Het is nu geen hotel meer, maar de oude naam (Zum Schinderhannes) was nog op de gevel te lezen.

Rond `16.30 uur was ik terug in mijn huidig hotel en koesterde ik mij in een aangenaam zonnetje onder het genot van Kaffee & Kuchen. Amper klachten over de tocht, maar bij sommige plaatsen, die het fotograferen waard waren, ontbrak een plekkie om te stoppen. Althans niet zonder aan een oorverdovend toeterconcert van de overige weggebruikers te worden blootgesteld.

Dit keer geen buffet. De soep werd aan tafel gebracht en smaakte mij wederom prima. Het hoofdgerecht bestond uit 2 stukjes visfilet met een ravigotesaus (denk ik), spinazie en (tot mijn grote schrik) gekookte aardappels. Deze konden tot mijn enorme opluchting worden ingeruild voor wat frietjes.. Chocoladepuddinkje met een toefje slagroom toe, Niets mis mee. Mij aan de bar een espresso en een Asbach Uralt (= ‘cognac’ voor de geheelonthouders) laten voorzetten en omdat dat goed beviel heb ik deze bestelling nogmaals geplaatst.

Vandaag (zaterdag) dus mijn rondje inclusief boodschappen doen in Luxemburg afgewerkt. Nu waren er wel voldoende stopplaatsen, maar door het ontbreken van een lekker zonnetje was mijn animo tot kiekjes maken vrij matig. E.e.a. had tot gevolg dat ik al vrij vroeg terug was op mijn uitvalsbasis. Maar dat gaf mij tevens tijd voor dit verslag..

Omdat oude gewoontes moeizaam slijten, had ik mijn vertrouwde TomTom weer ingeschakeld. “Umleitung” begrijpt dat ding nog steeds niet. Omkeren en nog eens proberen. Ja, en ik ben ‘gekke Henkie’. Na het inslaan van de toegestane hoeveelheid whisky (waarvoor ik naar 2 verschillende winkels moest) heb ik eindelijk mijn mobieltje met Google Maps aan het werk gezet. Erg strenge stem, maar het werkte perfect.

Heden geen ‘Kaffee & Kuchen’, maar een Bitburger. Van dit voortreffelijke Duitse bier heb ik vandaag trouwens ook een nieuw kratje gekocht. Ik ben daar wel zuinig mee. Ik acht het niet uitgesloten dat in het koelkastje in mijn garage nog een biertje uit Duitsland is te vinden, waarop een datum van weleer is te vinden.

Dit soort onhebbelijkheden komt wellicht morgen nog aan de orde. Dan breng ik dochter Anke + familie en vee een bezoek. Minder slimme timing, want er heerst daar corona. Op de website van mijn huidig hotel stond echter nog iets van de verplichting om medische mondkapjes te dragen. Bleek achterhaalde tekst, maar de uit voorzorg aangeschafte kapjes komen nu goed uit. Nog een paar ouderwetse er overheen en (drie) dubbel beschermd ga ik dit risico ‘gewoon’ lopen. Zo vaak zie ik mijn nakomelingen niet.