De bescheiden route van vandaag viel mij een beetje tegen. Anderzijds werd het botanisch palet uitgebreid met een soort roze. En bij Hohegeiss zag ik een soort paarse kaarsen (zie aldaar gemaakte foto). Het tegenvallende element zat ‘m voornamelijk in de hoeveelheid bossen aan weerskanten van de weg. Vergezichten tot aan het gebladerte. Da’s niet echt ver. Op diverse plekken was er even geen gebladerte en zagen de bossen er bedroevend uit. Veel dode (naald-)bomen en vaak waren die al gerooid. Het werd dus een extra korte trip. Wel nog een klein tweede rondje gemaakt om te kijken of ik nog ergens van die roze groeisels voor mijn lens kon krijgen. Jammer, maar helaas.

Voor het dapper pogen mijzelf op een Bitburger getrakteerd. Omdat Mama Mia heden rustdag had, moest ik via internet op zoek naar een alternatief knabbelpaleis. Dat werd uiteindelijk “Bei Helena”. Best een passende naam voor een Grieks restaurant. Na daar te hebben gesmikkeld, verbaast het mij dat de gasten niet drie rijen dik voor de deur stonden te trappelen van ongeduld om te worden toegelaten. Pollens, wat lekker. Het is dat ik morgen al weer richting Nederland koers, anders had men er een stamgast bij gehad. En welke nationaliteit hadden de gasten, die aan het aangrenzend tafeltje neerstreken? Inderdaad de Nederlandse. En zij waren al stamgast. Door Corona was de bezoekfrequentie behoorlijk ingestort, maar nu was iedereen weer blij. Verhuis deze tent naar Almere Haven en dan op korte afstand van het daar reeds aanwezige Olympia en die bestaande Griek kan de boel binnen de kortste keren sluiten.

Omdat ik mijn tevredenheid duidelijk kenbaar had gemaakt, verscheen er een ouzo van het huis. Mocht ie met zijn eerder door mij bestelde vriendje spelen. Om het eerder geconsumeerde Bitburgertje niet jaloers te maken, heb ik – eenmaal terug in het hotel - voor hem dus ook maar een speelkameraadje gehaald.

En morgen nog snel een krat nieuwe speelkameraadjes halen voor die paar Bitburgers, die ik nog in Almere heb liggen. Al die kilometers met een krat lege flessen achterin de kofferbak is eigenlijk vrij zot. Maar wat moet je anders? Met een krat volle flessen gaan karren? Slecht voor het milieu, want er dient dan toch al rap 10 kilo extra gewicht verplaatst te worden.

Op de dag van de terugreis ben ik na het wederom prima verzorgde ontbijt naar het Bitburgerpaleis gereden. In deze “Getränkenhalle” trof ik zowaar een net geprijsde Ierse whisky aan. Deze Tullymore, samen met een Spaanse brandy, als vakantiesouvenir bestempeld en er bij thuiskomst in Almere al even van gesnoept.

Terugreis verliep via Kassel richting Dortmund en was op een paar uitzonderingen na redelijk probleemloos. In Emmerich nog even rap van de ‘autobahn’ af om van de Duitse benzineprijzen gebruik te maken. Bij het tankstation stond een file van auto’s met Nederlands kenteken….

Als ik uit Duitsland in Nederland terugkeer, heb ik elke keer moeite om niet al binnen 10 minuten in slaap te vallen. Die 5^e versnelling heb ik dan min of meer voor de sier (en om een fractie zuiniger te rijden). 100 km/u is rap als je dat op de fiets doet, maar in een auto is het slaapverwekkend langzaam. Zonder in te dommelen de thuishaven bereikt. Daar in verhouding vrij vroeg een whisky ingeschonken. Omdat mijn verblijf elders van beperkte duur was, kon ik ook nog wat ongeopende bakjes met tapas tot mij nemen.

De afgelopen 5 dagen dus dagelijks iets van 6 uur achter het stuur gezeten en dan merk je toch een beetje dat de jaren gaan tellen. Redelijk bijtijds naar mijn mandje dus. En nu zit ik dus al een paar uur achter mijn laptop en een blik op de klok toont een kleine wijzer op cijfer 8… Er zullen nu lieden zijn die iets roepen in de geest van: Eigen schuld, moet je maar niet zo vroeg gaan knorren.

Samengevat kan ik stellen dat mijn grensoverschrijding mij goed is bevallen. Nog afgezien van de benzineprijzen vind ik in zijn algemeenheid dat je bij onze oosterburen meer waar voor je geld krijgt. Smaakt naar meer.