Een van de aangenamere elementen van autorijden is dat je er niet bij hoeft te wandelen. Er zijn echter meer mensen die daar zo over denken en dan ontstaat er verkeer. Daar is niets verkeerds aan, mits niet al teveel mensen zich op de diverse wegen melden. In Sachsen Anhalt, waar ik de eerste 2 dagen heb zitten sturen, viel de drukte op de weg enorm mee. Gistermiddag waren er echter blijkbaar wel files i.v.m. na het lange Pinksterweekeind huiswaarts kerend volk. Daar heb ik persoonlijk totaal geen last van gehad. Files zijn trouwens pas echt hinderlijk als je er deel van uitmaakt.

De kok van het hotel in Klietz zal door Gordon Ramsey niet bejubeld worden. Door mij trouwens ook niet, maar ter plaatse knabbelen heeft het voordeel dat je niet zo op hoeft te letten met whisky, wijn en Asbach. Bovendien berekende men bescheiden prijsjes.

Vandaag ben ik niet zo gek vroeg richting tweede nachthok gestart. Toch was er ook afgelopen nacht nog steeds duidelijk sprake van enig woelwerk. N.a.v. de reactie van GJ kan ik nog wel toelichten dat het hier geen familie betrof, maar wel iemand die - wat mij betreft – ooit kandidate is geweest om de plaats van Ineke in te nemen. Gek genoeg hebben Ineke en ik het daar ooit over gehad toen wij gedrieën eens een vorkje hadden geprikt. Op dat moment niet vermoedend dat deze kwestie ooit aan de orde zou kunnen komen. En toen het geheel onverwacht toch aan de orde kwam, was mijn schuchtere poging eens te onderzoeken of wij voor elkaar iets zouden kunnen betekenen niet opgewassen tegen de negatieve ervaringen van 2 waardeloze huwelijken. Ik was met deze afwijzing niet blij, maar had er toch ook wel begrip voor. We zijn ‘gewoon’ goede vrienden gebleven.

‘Men’ zal nu wat meer begrip kunnen opbrengen voor mijn gewoel en gepieker, omdat ik er maar niet in slaag troostrijke woorden te vinden. Anderzijds scherpt het je relativeringsvermogen aan. Want wat zit je nu vruchteloos te zoeken naar woorden die er – volgens mij – niet zijn, terwijl een dikke 100 kilometer meer naar het Westen iemand zich afvraagt hoeveel dagen haar nog gegund zijn. En met hoeveel pijn dat gepaard zal gaan.

Dat zijn zo van die overwegingen, die ergens wel mooi passen bij een weids landschap en een overweldigende hoeveelheid bloeiende klaprozen. Vandaag sterk aan Californië moeten denken.

De zichzelf heroprichtende natuur (nog wel) na een al dan niet barre winter en gure herfst houdt mijn toch wel wat verwaterde vertrouwen in de toekomst van deze aardbol nog enigszins in stand.

Soms ben ik minder optimistisch en ga ik bijna hopen dat de oorlog in de Oekraïne het voorspel van een wereldoorlog zal zijn. De grote boosdoeners vallen niet in de categorieën koraal, plankton of plofkippen. Het zijn die ons overbekende zoogdieren, die weliswaar hersenen hebben, maar daarmee te weinig doen. Onze hersengolven gaan pas echt pieken als het over geld verdienen en macht verwerven gaat.

En zo kom ik bijna vanzelf weer terug bij “verkeer”. Mijn route van heden bestond namelijk niet alleen maar uit lokale wegen met uitzicht op weidse velden met klaprozen en korenbloemen, maar bevatte ook enkele stukken ‘autobahn’. De oude schicht even op zijn staart trappen was er echter niet bij. Het Oosten is nu volgens mij helemaal leeg. Wat zich daar ooit bevond, zat vandaag in de miljoenen vrachtauto’s die samen goed waren voor het Duitse woord “Stau”. CEO’s en CFO’s allemaal blij. Doordenkers gaan van een bruisende economie minder uit hun met zonnepanelen bedekte dak.

Wifi doet het prima in mijn nieuwe onderkomen, maar voor een warme hap, diende ik volgens de uitbater toch naar het centrum van Bad Sachsa te gaan. Ik denk dan meteen aan schaarste van parkeerplaatsen in zijn algemeenheid en aan die van parkeerplaatsen voor de deur in het bijzonder.

Supermarkten beschikken in het algemeen wel over parkeerplekken voor de deur, dus ik besloot richting Penny Mart te gaan en daar wat hapklaren brokken te scoren. Kom ik zowaar onderweg langs Mama Mia (één van de 7 aanbevelingen van de hotelier) en met zat parkeermogelijkheden voor de deur. Campari on the rocks, een bescheiden formaat pizza en een lekkere Italiaanse ‘rooie’ , maakten van mij weer een tevreden ventje.

Tijdens het eten werd mijn nieuwsgierigheid gewekt door een soort kinderwagen, waarin door de kennelijke eigenaren met regelmaat liefdevol een kroelende hand werd gestoken. De inhoud van het wagentje leek mij dus geen kind. Hond, kat, of nog iets totaal anders? Die vraag werd overbodig toen zich een hondenkop vertoonde. Maar waarom laat iemand zijn hond uit via een kinderwagen? Heeft het arme beest geen pootjes? Ik vroeg de serveerster of het hier stamgasten betrof. Niet dus. En zij dacht dat het Nederlanders zouden kunnen zijn. De correctheid van haar vermoeden kon ik bevestigen na het aanhoren van het antwoord op mijn vraag of ik even mijn nieuwsgierigheid kon komen bevredigen. Gezellig in het Nederlands verder gebabbeld. Door op deze manier met de hond te reizen krijg je kennelijk toegang tot plaatsen waar je anders geen toegang zou krijgen. Weer wat geleerd J. Deze Italiaan is op woensdag gesloten, dus ik zal een andere voerderplaats moeten zoeken.

Iets drinken is in dit hotel een kwestie van ‘gewoon’ het gewenste pakken. Wel even je kamernummer noteren en de hoeveelheid geconsumeerde sapjes. Eind van de middag had ik al een lekker Bitburgertje gedronken en ’s avonds meende ik mijzelf te mogen trakteren op een wat kloeker formaat Krombacher. Slecht opgelet, want ik bleek even later aan de Radler te zitten. Niettemin vanmorgen zonder vreemde bijverschijnselen wakker geworden.

Nu aan de slag met Reismee, Wordle, douchen en ontbijten. Voor vandaag een bescheiden route voorbereid.