Afgelopen zondag ben ik naar Klietz gereden. Voor wie niet weet waar Klietz ligt – en dat zullen er velen zijn – kan ik verklappen dat je bij Maagdeburg naar het noorden moet. Volgens Google is het ongeveer 6 uur sturen. En dat heeft Google goed gezien. Nu is het op zondag minder druk op de weg en bovendien ben ik achterlijk vroeg gestart. Tsja als je toch wakker bent, waarom dan nog een paar uur naar de vogeltjes in de tuin kijken. De vroege start verleidde mij een poging te wagen bij mijn nichtje in Celle een kop koffie te scoren. Men had daar andere plannen, dus daar geen koffie. Vervolgens een zeer dierbare vriendin in Hannover gebeld. Dat werd mega schrikken, want zij bleek kanker te hebben en in een redelijk terminale fase te verkeren. Daarvan ben ik nog steeds knap van de leg.

Dat is overigens niet de enige reden dat ik niets begrijp van borden en signaleringen die je duidelijk maken dat je op een bepaald stuk ‘autobahn’ niet sneller mag dan 120 of 130. En even later mag je wel weer ‘gassu’. Waarom je daar nu wel mag opschieten en even daarvoor niet, blijft een raadsel.

Na het verlaten van de ‘autobahn’ bleek de ‘bundesstrasse’ van prima kwaliteit en dat is een groot verschil met de stand van zaken toen het hier nog DDR was. Rustige omgeving. Haast liefelijk te noemen. Tom Tom deed prima zijn best en ik kon mooi op tijd aan de ‘Kaffee und Kuchen’. Beetje vroeg (12.40 uur), maar ik was tenslotte ook vroeg opgestaan.

Na versterking van de inwendige mens was mijn kamertje inmiddels ook bewoonbaar gemaakt en kon ik op zoek naar zender Eurosport, want daar zou de finale van Roland Garros worden vertoond. Geen lijst met welke zender waar zit…. Uiteindelijk op kanaal 31 een correcte bingo. Hotelier de suggestie aan de hand gedaan een papiertje met zenderindeling op de kamer te hangen. Die tip leverde geen gratis biertje op, dus toen heb ik mijzelf maar getrakteerd. De bar waaraan ik deze versnapering nuttigde zou door Gordon Ramsey waarschijnlijk “gedateerd” worden genoemd. Maar dat ben ik zelf tenslotte ook.

Nadal was redelijk snel klaar en ik besloot te vragen of mijn tafelreservering van 19.30 uur een eind vervroegd kon worden. Dat kon.

Ik had de menukaart al in handen gehad en gezien dat er geen whisky op stond. Ja Jim Beam, maar dat is eigenlijk bourbon. Uit een ooghoek echter Jameson ontdekt. Stond niet op de kaart, maar was er dus wel. Prettig behelpen.

Het ‘vaste voedsel’ zou ik rapportcijfer 7 geven. Net als tijdens het DDR-verleden was de hoeveelheid groenten magertjes. Geen reden voor lieden in het Westland vreugdedansjes te maken. De meeste lezers weten echter wel dat groenten bij mij niet zo hoog op de prioriteitenlijst staan. Het glas rode wijn scoorde aanzienlijk hoger dan een 7!!!!

Redelijk ijsje en afsluiten met koffie en een Asbach Uralt.

Knap vroeg al mijn mandje in. Toestand met vriendin uit Hannover bleek niet bevorderlijk voor een rustige nacht. Terwijl de vogeltjes de slaap nog uit de ogen wrijven, zit ik al geruime tijd achter het toetsenbord.

Terugblikkend op mijn eerste dag dien ik het bedienend personeel nog te noemen. Prima groep dames, waaronder een tweetal uit het Verre Oosten (Vietnam en Indonesië). Die steken qua postuur duidelijk af t.o.v. hun Duitse collega’s. Voor het pakken van een glas op een hogere plank moest het Vietnamese meisje eigenlijk even een beroep op haar collega doen. Die voldeed daaraan met een grote glimlach en onder het stellen van de constatering: ‘Lastig hè, kleine mier’. Een opmerking die de Vietnamese in lachen deed uitbarsten. Met de collegialiteit zit het hier duidelijk wel snor.

Tot slot van dit eerste verslag even enkele ‘momentopnamen’ die wellicht duidelijk maken waarom even uitwaaien best een goed plan is.

Het alleen wonen heeft soms rare invloed op een mens. Zo praat ik wel eens hardop, terwijl er niemand anders in de kamer zit. “Ik denk dat ik mijzelf eens een lekkere gin-tonic ga inschenken” hoor ik mijzelf laatst zeggen. Ik reageer zonder daar lang over na te denken met: “Ja natuurlijk schenk je dat voor jezelf in. Er is hier verder toch niemand anders…”

Ik kijk naar een uitzending over het leven en werken in een dierentuin en zie een jonge wevervogel, die het nestje vlechten nog niet helemaal onder de knie heeft. Hij (ja “hij” want het zijn de mannetjes, die het zware werk doen) is blijkbaar ook niet zo tevreden over zijn prestaties en wil wegvliegen. Dan blijkt hij zijn pootje van een strik te hebben voorzien. Daarom mislukt het wegvliegen en hangt ie aan zijn eigen strik. Vind ik humor.

Voorts meende ik opnieuw te moeten constateren dat reuzenpanda’s zo’n beetje de domste soort van alle beren vormen. Om te beginnen eten zij bamboe en dan ben je toch niet helemaal goed. Koala’s, ook niet bepaald culinaire hoogvliegers met hun geknabbel op eucalyptusbladeren, zijn vergeleken met reuzenpanda’s volgens mij echter nog een soort Einstein.

Moet je naar een humoristische kledingwinkel om een lolbroek en een grapjas te vinden?

Nu Trump minder vaak in het nieuws verschijnt, zijn mensen met maagproblemen vlijtig op zoek naar nieuwe braakmiddelen. Thierry Baudet is vaak niet meer afdoende, maar als FvD-er Gideon van Meijeren het woord voert, is het verstandig een emmertje bij de hand te hebben. Wat mij betreft is succesvol kotsen eveneens te garanderen door mensen naar een uitzending van “Ongehoord” te laten kijken. Mochten de kijkcijfers stijgen, dan acht ik een toename van het aantal potentiële ‘Folkert van der Graafjes’ niet uitgesloten.

Zouden er echt politici zijn die bij het horen van “welingelichte kringen” naar de ogen van kabinetsleden gaan kijken?