Verblijf is leuker dan reizen

De weg erheen is vaak net zo boeiend als de bestemming. Dat wordt wel eens beweerd, maar ik ben het daar in het algemeen niet erg mee eens. En al helemaal niet als het de terugreis betreft, want die bestemming ken ik langzamerhand wel.

Anderzijds dien ik toe te geven, dat ik vroeger een autoreis (en - nog verder terug in de tijd - een treinreis) niet vervelend vond. Comfortabeler en je ziet meer van het landschap.

Een van de belangrijkste voordelen van een vliegvakantie vind ik het feit dat je langer op je bestemming kunt verblijven. Je bent er eerder en je kunt later je koffers pakken voor je thuisreis. Nu is dat laatste soms betrekkelijk, want hotels willen de kamer bijtijds beschikbaar hebben voor de volgende gast. In mijn geval impliceerde dat het uitchecken om 11 uur plaatsvond, terwijl ik pas rond 17 uur op het vliegveld van Palma mijn huurauto wilde inleveren. Flink stuk gelezen en enkele vakantiefoto’s tot legpuzzel gepromoveerd (jigidi.com) en vervolgens opgelost. Ik had ook in het dorpje kunnen kijken naar de wat sombere gezichten van de plaatselijk neringdoenden. En dan heb ik het alleen nog maar over de spaarzame winkels die niet gesloten waren. Dan is een zwembad zonder spetter- en plonspret niet veel minder saai.

Geen gedoe bij inlevering Skoda. Wandeling naar incheckbalie viel mee. Mijn buurvrouw van de heenvlucht was er ook al. Wij hadden beiden op de terugvlucht dezelfde stoelnummers als op de heenvlucht. Zij vond het tot de gate een knap eind lopen. Ik ben er naartoe geduwd, dus het maakte voor mij niet zoveel uit. Tijd genoeg. Zelf de rolstoel even naar de plaatselijke horeca-figuur geduwd en daar een biertje besteld. Was nog prijziger dan aan de hotelbar. Nabij gate min of meer bij toeval een selfie gemaakt. Mijn officiële duwer kwam zeer bijtijds retour en zette mij bij de deur van het vliegtuig af. Mooi op tijd geland en nadat iedereen het vliegtuig had verlaten, mochten een andere assistentiepatiënt en ik in zo’n meerpersoons golfkarretje naar de bagageband. Daar kon dat golfkarretje echter niet helemaal komen. Onderweg werd een rolstoel aangehaakt, maar die was voor mijn reisgenoot.. Ik proberen om de assistentieman en reisgenoot bij te houden. Dat vond ik al een stevige wandeling. Vervolgens bleek de douane onderbezet en was alleen de uitgang bij band 18 open. Mijn koffer kwam op band 2…

En dan naar de trein. Vergeet je prompt in te checken en mag je weer naar boven. Voorts zag ik geen enkele stoptrein richting Almere. Dan maar de intercity naar Almere Centrum. Die had ruim 10 minuten vertraging, maar zelfs zonder vertraging had ik een stoptrein terug richting Muziekwijk niet gehaald. Tsja, had ik maar niet in zo’n provinciestadje moeten gaan wonen. Of had ik maar van tevoren moeten zien dat Muziekwijk via A’dam CS nog wel bereikbaar zou zijn geweest. Uiteindelijk met de bus station Muziekwijk weten te bereiken, waarbij ik prompt vergeet uit te checken.

Vanaf landing t/m voordeur openen heeft ongeveer net zoveel tijd in beslag genomen als de terugvlucht van Palma.

Wat wel redelijk snel lukte, was het mijzelf inschenken van een welverdiende whisky. Mijn inwendige mens had nog net geen ontwenningsverschijnselen vertoond, maar met slechts 1 whisky in 7 dagen had dat makkelijk gekund.

Voortaan van kandidaathotels dus ook even de prijskaart van de bar raadplegen. Of kijken welke alternatieve ‘waterholes’ er dicht in de buurt zijn. Drankjes wegslobberen voor €.6,75 (whisky) en €.3,60 (bier) vind ik pittig en als je dan ook nog tussen 2 slokken wel je mondkapje weer voor moet doen, is dat slecht voor mijn inneemvreugde.

Ik ben dus weer heelhuids thuis en ken hier minder beperkingen. Hetgeen onvoldoende reden is om voortaan niet meer op vakantie te gaan. En voor de prijs van een vliegticket hoef ik het ook niet te laten. Weekje Ibiza in april? Retourtje €.137,- En voor €.290,- heb ik al een agriturismo gevonden op basis LO. Maar wellicht is een bezoek aan de grote meren in Italië ook een optie. De tijd zal het leren.