Er was een zeer omvangrijk buffet voor het ontbijt. Als je van al het uitgestalde één portie zou nemen en dat ook naar binnen zou werken, ben je wel even zoet. Het viel mij opnieuw op dat ontbijten best geinig is als het door iemand anders wordt klaargemaakt.

Zoals ik al een beetje had gehoopt, was er ook roerei, gebakken bacon, worst en warme tomaat. E.e.a. beviel zo goed dat ik er een tweede ronde tegenaan heb gegooid. Op een ander plekkie had ik iets gevonden om toast te maken en in diezelfde hoek was de sapjes-automaat en aan tafel was inmiddels een kan perfecte koffie neergezet. O ja, een portie gerookte makreel was ook goed aan mij besteed.

Na het ontbijt zitten hannesen met een collega van Pedro om naast mijn laptop ook mijn smartphone met de hotel-wifi te verbinden. Dat had wat voeten in de aarde, maar is uiteindelijk gelukt. Alleen kunnen beide apparaten niet tegelijk op internet, maar daar kan ik mee leven.

De meeste kamers hebben hier wat “zij-zeezicht” wordt genoemd, maar ik heb – zo bleek bij daglicht – een kamer die recht op zee uitkijkt. Halsbrekende toeren met over de balustrade van het balkon leunen, hoef ik dus niet uit te halen. Na het ontbijt voldaan nog even retour kamer om het eerste verslag op Reismee te zetten en toen een bestemming voor heden uitgezocht. Mijn Tom Tom, die mij afgezien van Portugal zelden in de steek heeft gelaten, bleek energieproblemen te hebben. Hij laadde niet op en switchte naar een zwart scherm. Om mijn stemming en gemoedsrust nog een beetje verder te doen dalen, ging de Seat zich er ook nog mee bemoeien door een driehoek te laten oplichten. Ik heb een hekel aan oplichters. Omdat ik toch langs het vliegveld kwam dus maar even een juf van Europcar naar het geval laten kijken. Zij kwam tot de conclusie dat ik een andere auto moest krijgen. Prima deal, want ik heb nu een mooi blauw exemplaar van een Skoda CamiQ. Ook een automaat zei men er geruststellend bij. Als het zo doorgaat, rijd ik eind van de week wellicht in een Bentley.

De Skoda en mijn Tom Tom waren bovendien meteen goede vriendjes en ergens onderweg naar Inca (die plaatsnaam had ik onthouden) een fraaie route naar Sa Calobra (aan de kust) ingeklopt. Bij weer een andere stop ijverig gezocht naar de knopjes, schuifjes, weet-ik-veel om de buitenspiegels nog iets meer perfect beeld te laten geven. Ook dat is uiteindelijk gelukt. Toch had de Skoda nog een andere grap in peto. Volkomen ongevraagd en zonder dat ik aan de handel had gefrunnikt begon mijn achterruitenwisser te demonstreren dat hij kon waarvoor hij was geïnstalleerd. Gelukkig slechts de intervalstand, maar toch hinderlijk dat zo’n hulpstuk voor z’n eigen begint. Alle standen en alle knopjes uitgeprobeerd, maar het euvel was pas verholpen toen ik weer eens ergens was gestopt. Voor een foto of zo. Maar na die stop was ruitenwissertje niet langer baldadig.

Het eerste deel van de tocht viel mij op dat de amandelbomen al flink in de bloei stonden. Die hebben zeker vernomen dat de supermarkten in NL al paaseitjes verkopen en zij willen de bakkers die paasbrood met amandelspijs verkopen niet teleurstellen. Ik vond het gras hier en daar ook al mooi frisgroen. Peterson’s Vogelgids heb ik thuis liggen, maar ik kan toch de waarneming van een wouw melden. Twee stuks zelfs.

Wat je hier wel veel ziet, zijn fietsers. Het type masochist dan wel zelfkastijder, want het is af en toe redelijk steil. Wederom constateerde ik dat geen van deze pedaalridders erg blij uit de oogjes keek. De geiten, die je hier los langs de kant van de weg ziet scharrelen, kijken ook niet blij, maar dat komt waarschijnlijk omdat zij niet weten hoe ze dat moeten doen.

De fietsers, die zichzelf wellicht liever wielrenner noemen, doen ongetwijfeld aan afzien. Ik vind “zien” prima. Met inzien, ontzien, doorzien, omzien, aanzien, bezien en opzien heb ik weinig problemen, maar ik denk dat ik van afzien toch maar afzie.

En met een prijs van €.6,75 voor een glas J&B gaat het barbezoek in dit hotel op een iets andere manier afzien…