Gisteren voelde ik mij net als een paling die na een kleine 50 jaar weer eens op de IJsselmeerbodem naar herkenningspunten zoekt en daar nu Almere aantreft. In tegenstelling tot die paling heb ik wel iets van weleer teruggevonden. En dat mag best een prestatie van formaat worden genoemd. Het complex (Balcon de San Augustin) is nu van een collectief van bewoners en naar mijn beste weten niet meer via booking.com etc. boekbaar. In Playa del Ingles ook talloze rondjes gereden, maar van herkenning was amper sprake. Maspalomas, waar zich destijds slechts hotel Faro bevond (en verder dus totaal niets), is volledig onherkenbaar. En het hotel is volgens mij ook helemaal opnieuw opgetrokken. Zelfs de tomaten, waarmee het zuidelijk deel van dit eiland was volgebouwd, hadden de aftocht geblazen. Ik ben – dom, dom, dom – nog even doorgereden naar Puerto Rico. Iets om erg verdrietig van te worden.

Rechtsomkeert dus maar.

Eergisteren was het voornamelijk een vloeibare zaak wat betreft het diner. Serranoham, chorizo, nog een paar van die kant en klare toastjes met kaas en – niet te vergeten – chips vormden de vaste bestanddelen. En omdat ik afgezien van een muffin en een soort Twix geen ontbijt had genuttigd, kreeg ik toch wel wat trek.

Van wat ik maar liefdevol mijn stamcafé noem, had ik doorgekregen dat zij ook nog een andere tent runden. Daar dus maar heen voor een late brunch. Goed plan. Overheerlijke entrecote met champignons en garnalen. Door de bijzondere kwaliteit van het vlees herinnerde ik mij opeens dat het vlees hier uit Argentinië werd geïmporteerd. In dit geval bleek het echter om vlees uit Uruguay te gaan. Eveneens van wereldklasse!

Hoewel ik het bord met het hoofdgerecht niet helemaal leeg had gekregen, brutaal toch nog maar een ijsje besteld. Komt er iets met minstens 5 bolletjes + wat slagroom en een koekie. Dat “je” achter ijs kan vervallen. Vol en voldaan naar mijn appartement om uit te buiken. Over buiken gesproken. Er waggelen hier heel wat figuren rond die de Vietnamese hangbuikzwijntjes stevig naar de kroon steken. Daarmee vergeleken beschouw ik mijzelf als een amateur.

En toen kwam er een domper op de feestvreugde. Van Linda kreeg ik bericht dat de echtgenoot van haar beste vriendin die ochtend was overleden. Niet volledig onverwacht (hij was “uitbehandeld”) maar toch nog best een schok. Mijn animo om wat dan ook te doen, daalde tot nul. Liggen draaien en woelen om te proberen iets te bedenken wat troost zou kunnen bieden..... Verrassing: Zeer weinig geslapen….

Ter compensatie vanmorgen toch ook een felicitatie kunnen versturen. Naar iemand die ik tijdens mijn 1^e vliegvakantie (per Fokker Friendship) in 1967 heb leren kennen. Zij is vandaag 75 geworden.

Verder vandaag maar even rustig aan doen.