Op basis van de positieve reacties lijkt het mij dat ik vooral door moet gaan met vakanties boeken en over de daaruit volgende reizen verslag doen.

Om mijn volgers niet al te zeer te verwennen, ga ik het dus niet hebben (althans niet uitgebreid) over het mislukte diner van gisteravond en de zoektocht naar een apotheek waar ik jodium i.p.v. magnesium probeerde te bestellen om mijn nachtelijke aanvalletjes van kramp te beteugelen. Vlakbij de apotheek was een restaurant dat mij wel iets leek. Bleek gesloten. Nabij mijn appartement was er ook een horecagelegenheid, maar die was officieel nog niet open en als hij wel open was geweest, was dineren er niet bij. Hij adviseerde mij het restaurant waar ik net zo’n beetje vandaan was gekomen. Voldoende redenen aan het whiskyloze tijdperk met spoed een eind te maken en diner lekker diner te laten.

Tijdens het genieten van een prettig geprijsde J&B bedacht ik dat een van mijn volgers mij niet meer volgde. Franklin van der Graaf, die bij de vooraankondiging van mijn vakantie nog een aardige reactie plaatste, is ongeveer een week voor mijn vertrek overleden. Ik heb Franklin leren kennen via mijn vrijwilligers’werk’ bij Humanitas. “Euthanasie” was het sleutelwoord dat ik meekreeg… Daar hebben we het dus niet over gehad. De man moest destijds (2020) nog 50 worden, maar zijn medisch dossier werd volgens mij per steekkarretje vervoerd. COPD met nog slechts 10% longcapaciteit, een bij de knie geamputeerd linker been en een rechter grote teen, die eveneens ontbrak. Toen doffe ellende werd uitgedeeld, heeft iemand hem een zet naar voren gegeven, want hij ontving een extra portie. Maar de man bleek een toonbeeld van vechtlust en een groot aanhanger van “het glas is half vol”. Aan hem moet ik regelmatig denken als ik mensen hoor mopperen over jeuk aan de kleine teen, of een ooglid wat enigszins gaat hangen. Door hem realiseer ik mij eens te meer dat mijn gepiep over pijn in de rug na lang staan of een straffe wandeling in feite niets voorstelt. Nauw verwant hieraan is omgaan met het gemis van Ineke. Fysiek is zij dan wel niet aanwezig, maar in mijn gedachten duidelijk wel. Bij gapende afgronden aan de passagierskant, wilde Ineke nog wel eens mijn kant op schuiven (alsof dat zou helpen…) Maar met de moderne auto’s van nu is er wel het voordeel dat er niet langer zo’n hinderlijk stuk ijzer (handrem) aanwezig is.

Gaan we naar het ontbijt. Dat heb ik geprobeerd te nuttigen bij de uitbater waar ik gisteren was. Helaas, nog niet open. Dan maar een centraal gelegen stukje van het eiland bekijken. De krater in het centrum maar even overgeslagen. Destijds wel gezien, maar er geen overdreven bijzondere herinneringen aan overgehouden. Nu is dat het geval voor flinke lappen van dit eiland. Er zijn tal van plaatsen, waarvan de naam mij niets zei en na een hernieuwd blik op dit soort plaatsen lijkt het mij prima als dat zo blijft. Soms best wel fraaie vergezichten, maar nog niet van de categorie “adembenemend”. Als COPD-patiënt wens ik met deze categorie spaarzaam om te gaan trouwens.

In mijn herinnering was de noordelijke helft van het eiland topzwaar van de bananen. In het zuiden waren tomaten de favoriete teelt. Van bananen niets teruggezien. Speurtocht naar tomaten is voor later deze week.

Wat ik mij wel vaag herinnerde was de “dedo de dios” (vinger van God), een soort pilaar, die eigenwijs uit zee oprees. In Agaete, waar dit fenomeen te zien zou moeten zijn, zijn er nog allerlei verwijzingen in de vorm van restaurants met die naam en als je navraag doet, sturen ‘ze’ je ook terug en moet je ergens rechts. Maar ik heb die rots nergens kunnen ontdekken. Hoewel ik daar toch al niet van over borrelde, lag dat dus niet aan gebrek aan inspanning. Zo blijkt later in mijn inmiddels wel geopend stamcafé. De vinger is ingestort en alle kootjes liggen op de zeebodem. Ga maar lekker turen…

Als de carajillo matig van kwaliteit is, is dat voor mij reden genoeg mijn bestelling voor iets eetbaars elders te plaatsen. Onderweg dus wel een carajillo, maar geen maaltijd of snack genuttigd. Terug in Ingenio dus best een beetje trek. Afgezien van enkele heerlijk koele biertjes bestel ik iets met kip. Toen mij dat “iets” werd opgediend keek ik schichtig om mij heen om te kijken of er ergens hordes hongerige inboorlingen zaten verstopt, die ik af en toe een hapklare brok zou moeten toewerpen. Voor mij alleen was het rijkelijk veel. “Thuis” nog wel een J&B weg kunnen werken, maar dat was het dan ook wel.

Daarna even plat. Nu even het verslag afgemaakt en straks deel 2 van het plat gaan.