Na deze heenreis ben ik hard aan vakantie toe. Dat was voor mijn vertrek eigenlijk niet eens zo zeer het geval. Wel was ik nieuwsgierig of het mij na zo’n vrij lange pauze nog steeds zou bevallen.

Mooi bijtijds de trein richting Schiphol genomen. Ik had een ‘sprinter’. Waarom men dit een ‘sprinter’ noemt en het ding vervolgens 7 of 8 minuten op station Weesp laat stilstaan, begrijp ik dus niet zo goed. “Hink-stap-sprong” is misschien een toepasselijker naam. Eenmaal ‘aan boord’ bleek het percentage reizigers, dat op de telefoon gluurt en/of het arme apparaat bepotelt, niet ernstig te zijn gedaald sinds mijn laatste treinreis. Ik vermoed dat deze december 2019 heeft plaatsgevonden…

Weliswaar begonnen met mijn OV-kaart tegen het verkeerde deel van het incheckapparaat te houden, maar op Schiphol niet vergeten uit te checken. Op naar de balie van Air Europa. Daar verliep alles glad en kreeg ik een gecombineerde instapkaart voor de vlucht naar Madrid en de vervolgvlucht naar Las Palmas. Bagage werd ook doorgelabeld en er werd met geen woord over extra kosten gerept. Waarom in twee etappes naar Gran Canarië als er ook rechtstreekse vluchten zijn? Wel, op zo’n reisdag doe je verder toch niet zo gek veel. Een beetje lanterfanten tot je richting Schiphol mag. Door die tussenstop in Madrid had ik minder tijd voor lanterfanten en was ik uiteindelijk een half uur eerder op Gran Canarië. Bovendien enkele tientjes bespaard.

Kantoortje van “assistentie” was om de hoek bij de incheckbalie. Stukje zelf gelopen, stukje in rolstoel voort laten duwen en een flink stuk met de caddy. Je mag als eerste aan boord en je hebt geen last van gedrang. Bij het verlaten van het vliegtuig ook niet, want dan mag je er als laatste uit.

Meteen daarna is het alweer lachen geblazen. Het meisje dat deze lomperik door de slurf naar de uitgang duwt, vindt het daarna meteen genoeg. Niet uit luiheid of vermoeidheid, maar omdat de aansluitende vlucht vanaf dezelfde gate vertrekt. Sterker nog, het blijkt gewoon hetzelfde toestel te zijn. Ik had dus in principe gewoon kunnen blijven zitten en hoogstens even van stoel verwisselen. Iets soortgelijks ook eens met Air Portugal meegemaakt, maar toen moest ik met een bus eerst naar het terminal en daarna met een bus terug… Dit viel wat dat betreft dus mee.

Mooi op tijd geland. Plaatselijke rolstoelduwer was geen enthousiasteling. Toen ik mijn ruimkoffer had bemachtigd, stond hij niet te trappelen van ongeduld om mij naar de autoverhuurbalie te rijden. Sterker nog, hij stuurde mij volkomen de verkeerde kant op. Zuchtend en steunend kwam ik op een parkeerterrein, waar ook veel auto’s van Sixt stonden, maar nergens een kantoortje te bekennen. Terug strompelen richting aankomsthal. Conform instructies via navraag doen het kantoortje van Sixt bereikt. Dat was dus 17.30 uur dicht gegaan (of is nooit open geweest). Maar er was ook een papiertje wat naar de aankomsthal van internationale aankomsten verwees. En inderdaad, daar was een kantoortje met bemanning. Eerst dacht ik jippie, want bij het ernaast gelegen kantoor stond een forse rij en bij mij waren er twee mannen voor mij. Die bleken echter goed voor het afhandelen van een half dozijn klanten bij Goldcar. Ik begon mij zelfs af te vragen of er na hun bezoek nog auto’s beschikbaar zouden zijn. Of dat de baliedame met barstende hoofdpijn haar kantoortje zou verlaten. Zij bleek echter geduldig en niet zo gek veel later kon ik op zoek naar de mij toegewezen Audi Q2 (?). Prima karretje.

Ik kon dus op weg naar Ingenio. Niet na in de enorme garage enkele rondjes voor de kat z’n viool te hebben gereden, omdat een bepaald aanwijsbord redelijk goed was verstopt. Min of meer op gevoel richting Ingenio, omdat mijn van huis meegebrachte Tom Tom nog geen satelliet had weten te vinden. Net op tijd was dat wel het geval en even later stond ik voor de deur. Om het pand te kunnen betreden had ik een code van de voordeur. Lukte. Vervolgens diende ik een sleutelkluis van mijn appartement te openen. Dat lukte dus niet. Gebrek aan adequaat licht maakte het instellen van de code ook nog eens een keer lastig. Hé hiernaast is er nog een appartement. Maar ook daar gaf de code geen sleutel prijs. Pijn in mijn rug begon na al het gekuier en gestaan hinderlijke vormen aan te nemen. Ik bleek uiteindelijk apt. nr. 6 te hebben en moest nog 2 trappen op. Van mijn hoerageroep is niemand opgewonden geraakt. Eenmaal binnen eerst even horizontaal. De fles welkomstwijn even gelaten voor wat ie was. Na een tijdje horizontaal het appartement nader bestudeerd. Zit van alles in. Ook een ijskast/vriezer, die ik met mijn overbelaste lichaam via de verkeerde kant probeerde te openen. Na de goede kant te hebben gevonden, zag ik daar tot mijn immense vreugde een grote fles (1,5 l.) heerlijk koel mineraalwater. Die heb ik bijna in één teug het kloken afgeleerd.

Mijn oorspronkelijke plan om na aankomst even snel boodschappen te doen en ergens een vorkje te prikken, heb ik laten varen. Met laatste restje energie de resterende spullen uit de auto gehaald en niet veel later opnieuw de horizontale positie ingenomen.

Inmiddels is dag 2 al een eind gevorderd. Het laatste restje mineraalwater in de promotiebakjes gegoten. Promotie tot ijsklontje wel te verstaan. Mail bekeken en daarna ‘op gevoel’ een afslag genomen en de auto geparkeerd bij een barretje wat mij op de een of andere manier aansprak en aldaar in eerste instantie de lang verbeide carajillo besteld. Pauze in Madrid zou daar volgens de rolstoelduwster ontoereikend zijn geweest. Smaakte nu dus extra lekker. Prompt een tweede besteld met dit keer een portie serranoham erbij. Werd opgediend inclusief een warm gemaakt broodje. Verrukkelijk. Meteen maar geïnformeerd of de tent elke dag open is. Dinsdag niet, maar voor een terugkeer van deze tevreden klant is er dus ruimte zat.

Op de terugrit naar het appartement zie ik dat er een forse supermarkt zo’n beetje bij mij om de hoek zit. Hetgeen mij overigens niet heeft doen verleiden de auto eerst maar thuis te parkeren.

Goed, er worden ijsklontjes gemaakt, de drankjes worden gekoeld, er kan dus een rondje met de Q2 worden gemaakt. Eerst naar een plaatsje iets ten noorden van het vliegveld. Kan men overslaan. I.v.m. bewolking, harde wind en zelfs een paar spatjes het (her-) ontdekken naar het zuiden verplaatst. Gerana is wel aardig, maar qua strand dient men enige concessies te doen. Nu kom ik hier niet om schaduwen op het strand te werpen of om pootje te baden, dus ik ga op zoek naar ‘groene weggetjes’. Via Sardina en (bijna) St. Lucia kom ik op een groen gemarkeerde weg. Het is de verbinding tussen St. Lucia en Agüimes. De weg is in prima staat en zeker de groene markering waard. Knap hoogteverschil soms. Grillige rotspartijen en veel bochten. Ik heb iets van 2 tegenliggers gehad. Je ziet hier dus geen kip. Nu hebben die meestal geen rijbewijs en om dat hele stuk te lopen op twee van die kippenpootjes lijkt mij ook geen recept voor het leggen van een extra grote hoeveelheid eieren.

Via Aguïmes is het nog maar een klein stukje naar Ingenio. Na enig tikwerk is het nu tijd voor een J&B met ijs. Die moet dan maar een plaatsje zoeken tussen de al eerder naar binnen gewerkte Tropical. Tropical is een biermerk dat ik enige jaren terug op Lanzarote heb leren kennen. Dat heb ik als een aangename kennismaking ervaren. En ik snap nu weer waarom.

Zal dit verslag nu maar eerst plaatsen. Proost!