Wat om te beginnen al niet om te lachen was, was een hoeveelheid rode vlekken, die zich ‘zomaar’ op mijn linker bovenbeen manifesteerden. Omdat het dus tamelijk plaatselijk was, meende ik een bijt- dan wel prikgrage dwaalgast de schuld te kunnen geven. Ik had een beestje zien rondvliegen, wat mij aan een klein soort sprinkhaan of een mij onbekende krekelsoort deed denken.

Mijn huisarts dacht daar anders over en stelde gordelroos als diagnose. Ik had daar vaag wel eens van gehoord, maar meende dat daarbij sprake was van een ziekte die hooguit in achterstandswijken van derde wereldlanden voorkwam. Niet dus. Het virus is verwant aan het virus dat ook waterpokken veroorzaakt en komt vooral bij 60-plussers voor. Inmiddels ‘uitgevonden’ dat een odorex-roller enige verlichting tegen het branderig gevoel geeft. Of ik mij a.s. woensdag al zonder opzien te baren in korte broek aan de buitenwereld kan vertonen, wordt nog spannend, maar het gaat de goede kant op.

Gedoe

Naast via internet inchecken en boarding cards printen of downloaden heb je nu ook nog eens allerlei plichtplegingen i.v.m. corona. Goed, het was mij dus gelukt de corona check app op mijn mobieltje te krijgen en ik kan mijn QR-code nu ook terugvinden. Als ik op het betreffende icoontje klik kan ik kiezen uit nationaal en internationaal. Maar daarmee ben je er dus niet.

Hugo de Jonge en zijn clubje regelneven heeft het zogenaamde “Intakeformulier Gezondheidsverklaring reizigers” bedacht. Als je een van de op dat formulier gestelde vragen met “Ja” beantwoordt, kan je het formulier vervolgens weggooien, want je komt het vliegtuig niet in. Voor de terugreis heb ik ook zo’n formulier. Ik mag dat pas kort voor vertrek invullen. Wie dat tweede formulier gaat controleren en wanneer is mij niet geheel duidelijk.

Vervolgens doet de Spaanse tegenhanger van ons ministerie ook een duit in het zakje. Wij zitten samen in een verenigd Europa, maar toch willen zij dat je (ook) de Spaanse QR-code kan laten zien. Om die te verkrijgen moet je (uiteraard) weer een formulier invullen. Daar hoort ook het stoelnummer bij, maar dat krijg je op zijn vroegst 48 uur van tevoren bij het inchecken.

Iets verder op het formulier doemt een nieuw obstakel op. Of ik al zo’n digitaal bewijs van ‘goed gedrag’ heb, wordt gevraagd. En of ik dat maar wil bijsluiten. Mag pdf, jpg en nog wat afkortingen zijn. Ik vraag mijn mobieltje vriendelijk of hij het gevraagde naar mijn laptop wil zenden. Geen gehoor. Met enige schroom herhaal ik de exercitie met het formulier invullen via mijn telefoon. Leuk. Met een formulierregistratienummer van ettelijke centimeters lang kom je na verloop van tijd weer bij dat bijvoegen. Ook dan lukt het mij niet. Er blijken dienstbare zielen te zijn, die het varkentje wel voor je willen wassen. Je dient dan wel lid van hun clubje te worden of je moet eerst een o zo handig boekhoudprogramma aanschaffen.

Gelukkig blijkt het Spaanse ministerie rekening te hebben gehouden met oliedomme figuren zoals ik. Ik heb nu een mailtje met QR-code ontvangen. En nu maar hopen dat ik nu klaar ben. Stel ik moet daar blijven en de rest van mijn bestaan paella naar binnen lepelen en mooie rioja’s het klokken afleren….

Alvorens de incheckperikelen te behandelen nog even iets over ons VWS-mysterie. Het betreft de registratiekaart coronavaccinatie. Iemand die zo’n kaart had aangevraagd, liet mij de begeleidende tekst lezen:

Let op: uw registratiekaart is geen officieel bewijs van vaccinatie, maar een bevestiging van uw vaccinatie.

Afgezien van het feit dat ik enorm veel moeite heb met begrijpen wat hier nu eigenlijk staat, snap ik de zin van het toezenden van zo’n kaart niet echt. Maar, zo heeft de GGD mij bijvoorbeeld ook voorzien van een tweetal f.c.-printjes. Voor elke prik een A4-tje. Wat ik met die printjes moet doen? Geen idee!

En is die registratiekaart soms voor mensen die hun telefoon niet bij zich hebben? Ik denk dat half Nederland nog eerder zonder kleren de straat op gaat dan zonder telefoon.

Ik ga Easyjet steeds meer waarderen. Ik heb mijn instapkaart al weken in huis. Assistentie werd rap bevestigd. Alles liep zoals het hoort te lopen. Bij de heenreis heb ik voor Air Europa gekozen. Afgelopen zondag via internet inchecken lukte bij deze club dus niet. Tijdje later nieuwe poging. Na meerdere pogingen de helpdesk maar gebeld. Jippie, bandjes. Na ca. 15 min. een mevrouw van vlees en bloed aan de lijn. Zij zou mij doorverbinden met een collega die e.e.a. handmatig zou kunnen doen, want er was storing. Vervolgens gedurende ruim 1 uur elke 45 seconden naar een opgenomen leugen zitten luisteren. Druk, druk, maar over enkele minuten bent u aan de beurt. Niet dus. Om 00.35 uur nieuwe poging gewaagd. Hoera, ik ben nu ingecheckt en ik heb stoelnummers. Ik moet echter toch aan de balie mijn (gratis) instapkaarten laten maken. Misschien kan ik daar een declaratie van de door mij gemaakte telefoonkosten indienen…

Als je de nachtdienstvogel laat weten dat je blij bent met je stoelnummers, maar niet staat te juichen over het feit dat je ’s middags ruim 1uur en 45 minuten zonder enig tastbaar resultaat aan de lijn hebt gehangen, troost de brave borst mij door te stellen dat ik niet de enige was. Lief toch…???

Het wordt nu zo’n beetje tijd om de verdeling over hand- en ruimbagage te maken. Voorts (volmaakt overbodig) heb ik nog kort een blik op het weerbericht geworpen. Tussen 24 en 32 graden en zonnig. Kans op regen verwaarloosbaar. Dat is dus ECHTE voorpret.

Dat geldt ook voor een door mij ontdekt parkje waar men krokodillen en nog wat bij o.a. de douane in beslag genomen diersoorten vertoont. Ik verwacht dus geen leeuwen en olifanten. Die vallen in de categorie “lastige smokkelwaar”.