Iedereen wil van alles van je weten, maar men verzekert je dat die informatie strikt vertrouwelijk wordt behandeld. Dat is volgens mij een volkomen overbodige opmerking, want iedereen weet al tijden alles van mij. Soms zelfs in tweevoud, omdat ik weer eens een paswoord kwijt was. Okay, nu weet het Spaanse Ministerie van Gezondheid straks ook waar ik woon. En ik moet toegeven dat deze club dat nog niet wist (voor zover mij bekend). In tegenstelling tot nogal wat Medelanders vind ik het echter helemaal niet bloedlink dat zo’n buitenlands ministerie nu weet waar ik woon.

Uit de mij toegestuurde info maak ik op dat ik een soort gezondheidsverklaring moet invullen. Moet je wel doen anders kom je het land niet in. Ook niet na lang wapperen met je QR-code ben ik bang. Ik het kader van ‘voorpret’ mij dus beziggehouden met het formulier op internet. Allemaal superveilig, want je krijgt halverwege (?) een code via e-mail om verder te kunnen.

So far so good. Maar toch loop ik vast. “Je bent een beetje dom” zou Maxima zeggen. Klopt. Ik heb namelijk heel even gedacht dat ik waarschijnlijk 2 formulieren zou moeten invullen. Voor elke etappe één. Niet dus. Op de luchthaven van Madrid ben je weliswaar in Spanje, maar je hebt nog geen geüniformeerde in functie gezien. Althans niet van het miniserie van gezondheid. Je komt er vanzelf achter dat je fout zit als er vragen worden gesteld over je verblijfplaats van ‘straks’. En de optie “in een ander vliegtuig richting Las Palmas” wordt niet geboden. Stoer alles openlaten en niets invullen hier, werkt ook niet. Het knopje “continue” is slechts decoratief. Op dat knopje drukken is dus volmaakt zinloos.

“Ze houden mij voor het lapje” dacht ik. In Spanje zijn ze daar goed in. Vraag maar aan de stieren in de arena. Maar toen viel het voormalig Nederlands muntstuk (het kwartje) en besloot ik van voren af aan te beginnen, maar nu met Las Palmas als eindbestemming. Ik zou dan in ieder geval een verblijfplaats kunnen invullen. Dat bleek naderhand in de praktijk nog best tegen te vallen, want de naam van het appartement was te lang. Max. 20 tekens. Wie in het kader van “Ik vertrek” denkt zijn B&B “Wij willen u lekker verwennen” te noemen, adviseer ik een andere naam te kiezen. (Om meer dan één reden.)

Via het gebruik van wat afkortingen kreeg ik het formulier netjes ingevuld. Mijn stoelnummer ontbreekt nog, maar dat zal ik vast wel op tijd beschikbaar hebben. Er komt volgens mij nog een derde trap aan deze gezondheidsraket. En die wordt maximaal 48 uur voor vertrek pas ontstoken. Vermoedelijk komen dan de relevante vragen. Zo van “Heeft u Covid en hoe lang hoest u al stevig?” Of: “Kent u die truc waarbij een screenshot van een QR-code wordt getoond om beambten op het verkeerde been te zetten?” Of: “Hoe vaak heeft u de voorbije maand vleermuis gegeten?” We gaan het zien.

Van Air Europa, die de heenreis verzorgt, heb ik nog geen mail ontvangen. Ga ik op eigen houtje snuffelen en vergelijk ik de resultaten daarvan met hetgeen ik via Vliegwinkel heb ontvangen, dan is er een reële kans dat er op de dag van mijn vertrek een baliemedewerker/ster voortijdig zijn/haar dienst overspannen moet verlaten. Sinds vandaag weet ik ook dat Michiel Delaere de nieuwe directeur is van Travix (Vliegwinkel en Cheaptickets). Ik verwacht niet dat er met deze wetenschap veel gedaan hoeft te worden, maar het is nog altijd “beter mee verlegen dan om verlegen”.