Zelfs de mussen lijken hier vriendelijker

Volgens mij zijn er mensen, die bij de lunch een bord stevige soep en een vier- of vijftal goed belegde broodjes probleemloos wegwerken om niet veel later handenwrijvend bij een high tea aan te schuiven en zich tegoed gaan doen aan scones en andere luchtige bakseltjes. Daarbij kijken zij verlangend uit naar het borreluur en zitten al te piekeren welke bittergarnituur zij daarbij gaan bestellen. Dit soort mensen vindt het ook heerlijk om grote hompen dood beest naar binnen te schuiven. Bij voorkeur vergezeld door een dekschaal vol frites en uiteraard flink wat mayo. Wie zich hierin herkent kan ik aanbevelen zich elders te melden. Lieden die eten iets meer vinden dan brandstof innemen, zijn hier wel op hun plek.

Na een goede nachtrust was ik al weer redelijk bijtijds coronacijfertjes aan het overnemen voor mijn spreadsheets. Het ontbijt had ik om 9 uur besteld en dat was er dus ook klokslag 9 uur. Je ontbijt hier op de kamer. Op een trolley of een tafeltje bevindt zich een soort picknickmand en daarin zitten allerlei heerlijkheden. Verse jus, fruithapje, yoghurt met müsli, 5 verschillende broodjes/broodsoorten, vleeswaren, kaas en zoetigheid. En cups voor in het koffiezetapparaat…J En een eitje.

Voor het koken daarvan schijnt men een hypermodern apparaat te hebben. Zo worden er 6 eitjes tegelijk gekookt. Het apparaat maakte zich helaas schuldig aan discriminatie, want (naar later bleek) slechts 4 eitjes konden de toets der kritiek doorstaan. Hoorde mijn eitje niet bij. Was niet echt rauw, maar zo gek veel scheelde het niet. Dit werd rap hersteld en mijn eitje van heden was ook perfect. Hypermodern apparaat is met vervroegd pensioen.

Toen er vriendelijk en vakbekwaam personeel werd uitgedeeld, hebben ze hier vooraan in de rij gestaan. Ik heb er begrip voor dat er door falende techniek iets niet helemaal goed gaat. Voor mij is het belangrijker op welke manier men dit weer ‘goedmaakt’. Veelbetekenend in dit verband vind ik dat dienstverbanden van zo’n 8 jaar vrij gebruikelijk zijn. Geldt ook voor de vrij jonge serveersters, begrijp ik.

Ik heb deze wijsheid via de vader van de huidige eigenaar/manager. Een krasse leeftijdsgenoot, die mij met de hier ‘normale’ vriendelijkheid had verzocht mijn koetsje op de parkeerplaats te zetten, want hij ging daar graven. Met Westerse argwaan controleer je zoiets en zo kom je in gesprek. Ik kan nu ook vaststellen dat ik de laatste ben geweest, die zo dichtbij ‘zijn’ suite heeft kunnen parkeren. Inmiddels is er een forse sleuf gegraven en bij een volgend bezoek zal ik waarschijnlijk tegen een heg aan kunnen kijken. Van ‘vader’ hoorde ik dat de kok zijn schoondochter is. Zoon heeft bedrijfskunde gestudeerd en een huwelijk met een chef-kok vind ik bedrijfskundig prima verantwoord. Anderzijds is goed gastheerschap naar mijn idee meer een karaktereigenschap dan het resultaat van vlijtig studeren. Zit wel snor hier!

Zoals ik in de aanhef al meldde, lijken zelfs de mussen hier vriendelijker. Ze gingen zo’n beetje op het tuintafeltje direct naast mij vrolijk tsjilpen. Kortom, de sfeerproever in mij maakte prettige overuren. Dat kwam op zich wel goed uit, want het weer was gisteren niet geweldig. Lauwersoog is het niet geworden. Na een blik op een vrij grijzig en triest ogend Zuidlaardermeer te hebben geworpen, was mijn animo om meer van hetzelfde te gaan bekijken niet zo groot meer. Al ruitenwisserend retour herberg en mij geestelijk voorbereid op de proeverij met 6 gangen.

Mijn angst alleen nog met een steekkarretje (of rollend) weer bij mijn kamer te komen bleek ongegrond. Had ik kunnen weten, want de gerechten zijn weliswaar exquis, maar niet volumineus. Ook weer niet dusdanig dat je het personeel moest vragen niet te snel voorbij je tafel te lopen uit angst dat anders een gang meegezogen zou worden. Prima balans. Het meest vullend bij het 3-gangen menu was de risotto, waarvan ik eigenlijk niet eens wist dat ik dat lustte. Om de een of andere reden dacht ik dat risotto in melk gekookte rijst is en dat sprak mij niet zo aan. Ik ben dus abuis. Niet dat het nu in de top tien van mijn favoriete gerechten staat, maar als het á la de Fazant is, wordt het opnieuw genieten.

Leuk is ook dat bij elk gerecht wordt verteld wat het is en wat erin is verwerkt (en hoe). Is voor mij een soort vreemde taal. Vinaigrette kwam mij nog net bekend voor. Knolselderij ook, maar je kunt daarbij ook denken aan een groente speciaal voor paarden. En wat te denken van een El-ei? Daar krijg je maar een 1/4 van. Met andere woorden een kwartelei.

Lamsoor komt dus niet van een jong schaap, maar dat wist ik toevallig. Herkennen is een ander verhaal. Kreeg ik bij de scholfilet. Ook nog met een bedje ???? spinazie, zodat het scholfiletje lekker kon uitrusten.

Men moet mij maar niet kwalijk nemen dat ik een beetje zit te dollen. Ik zou ook nog kunnen mopperen dat de paraaf van de kok ontbrak. In kookprogramma’s wel eens gezien hoe ze op zwierige wijze met een saus het bord zo versieren… Ik zit ook niet te wachten op ‘smaakexplosies’. Dat lijkt mij uitermate verwarrend.

Men noemt het niet voor niets een proeverij. In mijn geval beperkt zich dat tot het al dan niet buitengewoon lekker, lekker of mwa vinden. Determineren of de Franse salade wel de juiste tongval heeft, is voor mij niet weggelegd. Dat wil echter zeker niet zeggen dat ik niet heb genoten. Integendeel. Wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar. Graag zelfs. Geen van alle genoten gangen was een afgang. Meer een doorgang naar de volgende gang. En het personeel, inclusief baas Bas is buitengewoon plezierig in de omgang. De gast is hier gast en niet “een bron van Euro’s”.

Tot slot nog enkele zaken om over na te denken. Een sorbet van rode biet. IJs van boerenjongens. En bij het ontbijt een ‘boterham’, die qua kleur aan roggebrood doet denken, maar qua hardheid totaal niet. Heerlijk smeuïg. Het roggebrood in mijn herinnering had soms iets weg van plankjes voor beginnende leerlingen van de cursus figuurzagen.

Geen enkel minpuntje? Het weer had iets beter gekund en het lampje bij mijn bed was niet ideaal om nog even iets bij te lezen. Als alternatief dacht ik zelfs even aan een flinke glimworm.

Maar Herberg de Fazant en de omgeving blijven aanraders!