Met enige omzwervingen, waarbij een nieuwe uitglijder op een stukje A22, bij Ibis beland. Inmiddels ook de Focus ingeleverd en men heeft mij braaf weer bij Ibis afgezet. Toen de schrijver van een Portugese fabeltjeskrant iets van “tot de volgende keer” zei, moest ik intern wel even schateren, want dat er met deze club GEEN volgende keer gaat komen, lijkt mij wel duidelijk. Kort daarvoor had hij getracht mij op de mouw te spelden dat die waarschuwing rond de olie slechts een sensorfoutje was en dat ik e.e.a. rustig had kunnen negeren. Getracht deze toch wel duidelijk van de leg zijnde vogel uit te leggen dat ik zijn bewering niet meteen als fabel wens af te doen, maar dat het wel handig is om dit soort ‘mankementen’ (die dus volgens hem eigenlijk geen mankement zijn) vooraf even met de huurder door te nemen.

Dat zijn echter opmerkingen, die ik net zo goed in het Nederlands had kunnen plaatsen. Hij hoort wel geluid, maar dat is het dan wel. In het Engels snapt hij tot op zekere hoogte wat ik zeg, maar vervolgens wordt naar mijn idee meteen een link gelegd met “kan ik met deze opmerking bij de bakker een brood kopen?” Bij een negatieve inschatting wordt direct het holle pijp principe in werking gesteld. Ene oor in, andere oor uit.

Deel twee van de Fabeltjeskrant aflevering betreft de tol. Volkomen in tegenstelling tot hetgeen de dame van het postagentschap mij vertelde, gaat de instantie die over dat tolgeld gaat mijn adres bij Autorent opvragen en dan een rekening naar NL sturen. Slechts wanneer ik dat ‘kastje’ had laten activeren zou e.e.a. via Autorent gelopen zijn. Aldus de verklaring van de Autorent-figuur. O ja. Het zou wel eens 7 maanden kunnen duren...

Als ik plaatselijke figuren mag geloven krijgen Spanjaarden nog wel eens zo’n bidprentje thuisgestuurd, maar vanaf Frankrijk zou men geconstateerd hebben dat zulks onrendabel is. En mocht ‘men’ zo avontuurlijk zijn om het bij mij toch nog maar een keer te proberen, dan ben ik bang dat het eerder gevormde beeld slechts bevestigd zal worden. D.w.z. het tolgeld wil ik best betalen, maar eventuele extra kosten absoluut niet.

Over de rest van deze dag heb ik weinig spannende zaken te melden. Het in mijn herinnering nogal ingeslapen plaatsje Loulé, waar Ineke en ik ooit eens netjes cultureel een kerkje met schitterende blauwe tegels hebben bekeken, bleek inmiddels ontwaakt en barstte zo’n beetje uit zijn voegen door toeristen en dagjesmensen. En parkeerplaatsen bleken buitengewoon schaars. Daar hoef ik dus niet meer heen. Met Albufeira ben ik eigenlijk ook wel klaar. Is mij iets teveel veranderd.

Na eerder bij de bar van het hotel een koffie te hebben besteld, was het op een bepaald moment een correct tijd voor een biertje. Vreemde weinig wegende glazen hanteert men hier. Even terug naar de kamer en na verloop van tijd retour bar voor een J&B en vervolgens de daghap. Boeuf stroganoff. Veel respect gekregen voor de broek van het charmante serveerstertje. Het meisje zag er echt lief uit, maar als zij zich omdraaide en van je wegliep, vroeg je je toch bezorgd af of die broek die derrière wel in bedwang zou kunnen houden.

18/12. Prima geslapen. Beste bed van de vakantie. Over 40 minuten staat er (als het goed is) een taxi klaar om mij naar de luchthaven te brengen. Toestel van Transavia is al onderweg van Amsterdam naar Faro en zal mooi op tijd arriveren volgens Flightradar 24. Gaat nog bakkeleien worden of dat toestel of dat van de Transaviacollega vanaf Eindhoven als eerste mag landen. Beide zouden nu 9.31 uur landen… Amsterdam ligt een fractie voor.

Na een bescheiden ontbijt tot mij te hebben genomen, bleek de taxi keurig op tijd. Aangekomen op de luchthaven constateerde ik het enorme verschil in het verkeer tussen deze luchthaven en die van Dubai. Onderweg naar de incheckbalie nog zitten overwegen of ik de assistentie hier maar laat zitten. Zo groot zijn de afstanden hier niet en ik heb tijd genoeg. Maar ja, anderzijds rekenen die assistentielui op mij. Hun schema loopt anders in de war. Zij maken onvoldoende kilometers. Weet ik veel. Bovendien heb ik – als het goed is – weer het voordeel van priority boarding en dat bevalt mij eigenlijk wel. Normaliter stort ik mij niet in het gedrang en ga als een van de laatsten aan boord. Je loopt daarbij wel het risico dat er voor je handbagage geen plaats meer is en dat deze naar het ruim wordt verbannen. Ik mocht nu dus meteen achter de check-in plaatsnemen en werd even later door een aardige knul naar een aparte security geleid. Scheelt dus ook een hoop gedoe en van het ene op het andere been heen en weer hoppen.

Inmiddels bij een soort tussenstation beland en daar word ik straks weer opgehaald. Ik moest dan wel tekenen dat ik op de afgesproken tijd weer aanwezig ben op deze plek. Misschien heeft men stiekem in de gaten dat ik nog redelijk mobiel ben. Een echte invalide een dergelijke verklaring laten tekenen lijkt mij een beetje zot. Bang dat zo iemand er in tijgersluipgang vandoor gaat? Zoals vrij gebruikelijk kan ik mij met dit soort trivia prima amuseren.

Schiphol hier bij het luchthavenpersoneel ook nog even op de kaart gezet. De begeleiders kunnen niet zomaar door de security en worden ook gecontroleerd. Op Schiphol kwam daar ter identificatie zelfs een irisscan aan te pas. Stond men in Faro toch wel van te kijken.

Over trivia gesproken. Qua volume vormen 2 zakken chips met hamsmaak het belangrijkste onderdeel van mijn handbagage. Qua gewicht zal het mijn laptop zijn, maar vertillen doe ik mij dus niet aan de handbagage.

Assistentie-avontuur nam nog een onverwachte wending. Transavia-toestel stond niet aan zo’n slurf. Met de bus die kant op en dan trap op. Voor sommige rolstoelers een onoverkomelijk probleem. Er werd daarom een speciaal voertuig ingezet. Er zit een soort platform met liftfunctie aan vast. Je wordt met rolstoel en al omhoog gehesen en komt vervolgens in een soort cabine. Voertuig rijdt naar vliegtuig en manoeuvreert zich bij de deur tegenover de deur waardoor alle andere passagiers naar binnen komen. Die gaat open en vervolgens ga je via deze speciale entree naar je seat. Geen priority, maar toch wel apart. Ik snap nu ook hoe zo'n trolley van de catering zich voelt.

Uitstekende terugvlucht trouwens. Bijna overal mooi helder weer en dus niet saai wolken van boven bekijken. Mooi uitzicht op Picos de Europa met besneeuwde toppen, windmolenparken in de Noordzee, Hoek van Holland en Nieuwe Waterweg, Noordzeestrand en stukje Noord Holland, want we landden op de Polderbaan. Daarmee was de winst in aankomsttijd (22 min.) voor een belangrijk deel weer foetsie, want vandaar naar de gate is een flink eind (over de grond). Gate C18 is niet bepaald dicht bij de aankomsthal en bagagebanden, maar het leek mij toch goed te doen, dus ik heb voor die laatste etappe afgezien van assistentie. Probleemloos trein naar huis gepakt. Noch vanuit vliegtuig, noch vanuit trein iets gezien van door boeren veroorzaakte files. Eigen schuld natuurlijk. Had ik de trein naar Hilversum Mediapark maar moeten nemen. De gepleegde vliegreizen impliceren overigens even zovele treinreizen naar en van Schiphol. Neem je daarbij een trein, die zonder te moeten overstappen naar of van Schiphol rijdt, dan wordt de betiteling “Sprinter” in Weesp toch fors geweld aangedaan. Daar blijft de trein als een broedse kip rond de 10 minuten op de rails naast het perron zitten. Omdopen van Sprinter naar Slome Duikelaar zou ik volledig terecht vinden. Zoals bekend ben ik echter geen man die direct alles akelig en naar vind. Geen type Droef de Haas dus. Ik neem de dingen zoals zij komen, hoewel ik met Autorent nog niet helemaal klaar ben. Dat komt echter vooral doordat ik een enorme hekel heb aan lieden die de waarheid geweld aan doen, of overdreven op eigen belang uit zijn. Mensen die bij het woord “service” hooguit denken aan de opslag bij tennis. Dat zal vooral te maken hebben met “opslag”.

Bij thuiskomst bleek die dag een klein pakketje te zijn bezorgd. Afkomstig van mijn jongste dochter. Ik had een vaag vermoeden wat de inhoud zou kunnen zijn en verwachtingsvol opende ik het pakketje. En jawel, een heerlijk foto van opa met zijn kleinkind-tweeling! Prachtig besluit van deze reis! Ik heb nog om de digitale versie gevraagd en zal deze na binnenkomst toevoegen aan de fotoserie.