Minder boeiende film gisteravond. Even doorgezapt en zowaar bij Pauw terechtgekomen (BVN). Vanmorgen een drukte van belang in de ontbijtzaal. Tot op heden waren 4 tafeltjes zo’n beetje max., maar ik denk dat er nu wel 8 bezet waren. In het hoogseizoen schijnen er al rap 150 man te knagen.

Heden eens zo’n soort cake geprobeerd. Weinig mis mee. Aan het eind van de rit ook nog een andere smaak gepakt. Ook lekker. Koffie (uit een automaat) is één van de mindere, die ik hier in Portugal heb genuttigd. Mijn zojuist bereide Nescafé is een stuk beter. Net ook de dames van de reiniging op bezoek gehad. Drie vrouw sterk, dus maar goed dat ik een tientje voor ‘camereira’ had neergelegd.

Omdat het weer vanmorgen meeviel, redelijk vroeg op pad voor een tochtje naar het binnenland. Naar Monchique, voor de kaartlezers/google mappers. Het feit dat dit weggetje groen op mijn kaart staat, is redelijk terecht.

In Rasmalho zag ik weer een nest met 2 ooievaars en ook nog een exemplaar in een hoge boom. Een paar tellen later was er een veldje waar zich wel 40 of 50 van die droptoffees met oranje snavel ophielden. Iets verder de auto gedraaid en terug gereden, maar bij het veldje kon ik moeilijk stil gaan staan. Had wel gekund, maar dat zou door overige weggebruikers niet op prijs zijn gesteld. Iets verderop was er een ‘dirt road’ en vandaar heb ik met telelens een poging gewaagd de handel te vereeuwigen…

Iets voorbij Monchique was er een zeer hoog punt. Voor een overzichtsfoto was het echter toch wat somber. Nog een fractie verder (en hoger) bevindt zich een radarstation. Bij de kust naast een vuurtoren had ik er ook al één gezien. Dit was een wat meer uit de kluiten gewassen verzameling antennes en ronddraaiend radargebeuren. Ik vraag mij dan direct af wat zij observeren. Laagvliegende Marokkanen, die stiekem Europa wensen binnen te komen? Daar kom ik waarschijnlijk nooit achter, maar ik ga daaronder niet gebukt. Ik heb ook geen idee waarom er kort na elkaar twee zeer grote autobussen een fikse verzameling inzittenden uitbraakten. Er was daar volgens mij wel een gelegenheid om een bakkie te doen, maar iets argwanends in mij fluisterde dat het ook te maken zou kunnen hebben met de mogelijkheid daar wat kunstzinnige (of kunstonzinnige) producten aan te schaffen, zodat chauffeur en/of gids hun commissieniveau wat konden bijwerken.

Voor de start van mijn kleine uitstapje vroeg ik bij de receptie of ik (i.v.m. dat tolgeld) naar het hoofdpostkantoor zou moeten gaan, of dat een postagentschap ook OK was. “Geef het kenteken maar even”, antwoordde de receptioniste, terwijl ze al driftig op de PC tekeer ging. Tol stond nog niet geregistreerd, maar morgen een nieuwe poging. Zij kon het (privé) voor mij betalen en ik kon haar dan cash terugbetalen. Van dit soort serviceverlening word ik dus heel erg blij. In dit land gaat men nog niet gebukt onder de terreur van opgestoken duimpjes en de hoeveelheid ‘likes’. Hier doet men nog gewoon aardig tegen elkaar zonder dat internet er aan te pas komt. Er hangt hier een soort tevredenheid in de lucht, die schril afsteekt tegen de toenemende ontevredenheid en opstandigheid van (o.a.) Nederlanders (en Brexiteers).

Op de autoradio met vrij grote regelmaat een liedje beluisterd waarmee ik wel enige affiniteit heb. In het algemeen volg ik songteksten helemaal niet. 99 van de 100 keer mierzoet geneuzel. Ook de tekst van het liedje waarop ik doel, kan ik amper reproduceren. Maar de kernboodschap in onverbloemde taal is iets in de geest van:

Who the hell do you think I am?

I don’t give a fuck about your Instagram.

Wij Nederlanders krijgen nogal eens het verwijt erg direct te zijn. Misschien dat e.e.a. mij daarom zo aanspreekt. En het wordt allemaal mooi versterkt als je een tijdje in een land als Portugal doorbrengt. Wonen hier alleen maar aardige en behulpzame mensen? Nee, helaas niet. Er is ook een groepering, die zich meer aangesproken voelt door de geld-verdien-filosofie van Amerikanen. Je komt mensen uit die groepering vooral tegen bij autoverhuurmaatschappijen.

Vanavond op zoek gegaan naar de achteringang/uitgang. Daar in de buurt bevindt zich een restaurantje en dat moet dan blijkbaar de honneurs waarnemen voor Clube Vilarosa, want daar zijn de knabbeltenten met winterpauze. Zij (Clube) stuurde mij daarom waarschijnlijk in eerste instantie naar – zeg maar – de boulevard, waar inderdaad een rijke keus aanwezig is. Maar als je eerst met de J&B hebt zitten spelen en aan de Old Amsterdam hebt geknabbeld is een parkeerplaatsje aan de boulevard opzoeken niet prioriteit # 1. Wandelwagen dus ingeschakeld. Was uiteraard afzien, maar na de uitgang te hebben gevonden was het nog maar enkele tientallen meters. Geen punt dus. In restaurant ook geen wachtlijsten. Niet al te piep echtpaar runt de hut en heette mij snel welkom. Hoewel een waslijst van visjes de revue passeerde (verbaal) koos ik voor kip piri piri. En wijn i.p.v. bier. Of ik er ook een salade bij wenste. Ja hoor, maar doe maar een kleine. Komt dus het halve Westland aanzeilen. Ik ontplof binnenkort nog door de vitamientjes. Flink mijn best zitten doen met al dat groensel, maar ik was best blij dat het hoofdgerecht arriveerde en ik mijn aandacht daarop kon vestigen. De kan huiswijn mocht mijn goedkeuring eveneens wegdragen. Geen idee waarheen, maar wat maakt het uit. Gewoon lekker genieten. Koffie met “Licor” toe en wederom nog geen € .20,- kwijt. Uitbaters bleken beter Duits dan Engels te spreken en dat was weer eens iets anders. Leuk echtpaar. Het zal mij niet verbazen als ik daar nog wel een keer naartoe drentel.