Op de dag van aankomst in Portimão ben ik na het inchecken eerst op zoek gegaan naar een flinke supermarkt. Niet zo’n lokaal minimarktje, waar men vanwege de locatie (huur/pacht) soms wat zotte prijzen moet rekenen. Bovendien verwacht ik bij zo’n kleine neringdoende geen aangename keus qua merken whisky. Als dat artikel al wordt gevoerd. Receptionist 2 in mijn vorig hotel had mij twee wijntjes aangeraden om bij een supermarkt aan te schaffen. Bij Intermarche vond ik én een nette J&B whisky én één van de aanbevolen wijnen. Omdat ik er toch was ook nog maar wat bier en chips ingeladen.

Na het passeren van de kassa zag ik een tweetal politieagenten. Spullen in de auto gedaan en terug naar ooms agenten. Één ervan sprak zeer fatsoenlijk Engels en dus kon ik hem uitleg vragen over het functioneren van dat tolgedoe op de A 22. Van hem had ik dus de info rond betalen op het postkantoor. Bij de schurken van A Autorent werd pas in tweede instantie toegegeven dat die mogelijkheid ook bestaat…

Nog voor het op zoek gaan naar een super en ruim voor het uitpakken van mijn koffer had ik gecontroleerd of er een vriesvak in de ijskast zat en of er zo’n bakje voor het maken van ijsklontjes aanwezig was. Dat was ik namelijk vergeten in te pakken. Twee keer mazzel, dus nog voor het boodschappen doen de vriezer aan het werk gezet. Eenmaal terug in mijn appartement zowel de whisky als de wijn geproefd. Wat chips bij weg geknabbeld en daarna had ik én geen zin meer om nog de deur uit te gaan én het leek mij ook niet meer echt verantwoord voor het geval iemand een monster zou willen nemen van mijn adem.

Het ontbijt alhier is vooral leuk voor liefhebbers van fruit en vreemde gebakjes (?). Maar het broodje was OK en het uitgestalde beleg was weliswaar beperkt qua keuze, maar eveneens OK.

Na de zeperd op het kantoortje van A Autorent dus op avontuur gegaan en ik kwam terecht bij Praia de Vau. (In plaats van “de” kan het ook “da” of “do” zijn. Re mi fa sol en la acht ik uitgesloten.) Fotogeniek stekkie. Ik zal wat kieken toevoegen aan de bestaande serie, of ik maak een nieuwe serie.

Ergens zag ik een opschrift van een Indiaas restaurant. De tent bleek nog open ook. Het leek mij wel een goed plan om voor de verandering eens te lunchen. Heel vaak is het avondeten tevens mijn ontbijt en lunch (afgezien van wat snacks bij de borrel). Hoe ik dan toch aan al die overtollige kilo’s kom? Simpel. Zo weinig mogelijk bewegen. Bedachtzaam omspringen met je energie. Zorgvuldig slijtage voorkomen. Niet teveel hooi op mijn vork nemen (op zich al een vrij onzinnige bezigheid voor iemand die niets met de agrarische sector van doen heeft). Ja, ik weet het. Allemaal kletskoek, maar in het kader van Heel Holland Bakt moet dat kunnen. Goed, ik heb dus lekker lam gegeten. Het beestje, niet de toestand. Voldaan retour Clube Vilarosa. Zo heet deze tent hier. Fors uit de kluiten gewassen complex, maar daarvan zijn er hier nog wel een paar. Het is nog geen Benidorm, maar het is zeker niet langer het vissersplaatsje van weleer. Ik ben hier namelijk al eens eerder geweest. Ik weet alleen niet of dat in 1973 of in 2002 was. Of beide. Hoe dan ook, de bouwers hebben niet stilgezeten.

In deze tijd van het jaar is het allemaal wel uit te houden, maar aan de zomerse drukte hier moet ik niet denken. Dat geldt echter voor nog veel meer plaatsen en zelfs voor hele streken en landen.

Vandaag mag ik mijzelf een extra glaasje inschenken. Veruit de belangrijkste datum in mijn leven: de dag waarop Ineke en ik in het huwelijksbootje zijn gestapt. Ondanks het feit dat zij er niet meer is, ben ik dat bootje nooit uitgestapt. Mooi toch!

Chips is voor deze gelegenheid eigenlijk maar een mager borrelhapje, maar om nu meteen een traiteur in te huren, lijkt mij ook wat overdreven. Ik haal het een andere keer wel in. Met dezelfde filosofie als achtergrond is mijn afwezigheid in een restaurant rond de Kerst te verklaren. En of ik dat ingevroren hertenbiefstukje nu 1^e of 2^e Kerstdag eet, of 22 januari zal mij – net zomin als het beest zelf – niet boeien. En misschien koop ik nog zo’n feestdis en zit ik alle genoemde data rustig aan het wild.

Ik zie dat Sietske en Peter, mijn disgenoten van B&B # 1, mij nog steeds volgen. Zoiets doet mij genoegen. Langs deze weg jullie ook een fijne voortzetting van de vakantie. Mocht ik ooit nog eens in Gorinchem belanden dan zal ik in het centrum een paar keer keihard jullie namen roepen. Mijn stemgeluid draag vrij ver, maar of het voldoende is…?

Mijn neerbuigende houding t.o.v. de te nuttigen chips dien ik enigszins te nuanceren. Onder de merknaam Ruffles verkoopt men hier – volgens mij net als in Spanje – ribbeltjeschips met hamsmaak en dat is verdraaid lekker spul. Meneer Lays moet daar toch eens onderzoek naar doen, want de baconsmaak van die patatbakker vind ik een stuk minder. “Verdraaid lekker” vind ik overigens meer een kreet rond wokkels.

Ik denk niet dat er vandaag nog veel spannends gaat gebeuren. Beetje naar een Engelstalige zender met Portugese ondertitels kijken, is geen onderwerp om lange commentaren op te geven. De aanbevolen wijn is vandaag ook mooi tot rust gekomen en smaakt lekkerder dan gisteren. Dat belooft wat voor morgen…

Kortom, genoeg voor heden. Op naar plaatsing van dit kleine ‘stukkie’.