Na het door Daan klaargezette ontbijt te hebben genuttigd (Leentje mag op zondag zeker uitslapen), werd het tijd voor mijn reis naar Sintra en verder zuidwaarts. Ik had beter een dagje extra kunnen blijven om ‘Vlaams te klappen’, want het weer was beroerd. Eén grote grijze pap en af en toe nog spatjes ook. Als er al landschap was om van te genieten werd dat aan het oog onttrokken. Leentje, die mij deze weersverwachting al had voorgelezen, had mij geprobeerd te troosten door te stellen dat het bij regenachtig weer minder druk zou zijn in Sintra. Klopt. Ik ben dus ook niet gegaan.

Met grote boog Lissabon rechts laten liggen. Om het links te laten liggen, zou ik een waterfiets hebben moeten huren. Omdat ik nu tijd genoeg had, kon ik alle tolwegen overslaan. Iets ten Zuiden van Lissabon begon het pas wat op te klaren. Voldoende om het type landschap te herkennen van mijn vorig bezoek.

Ondanks mijn redelijk vroege aankomst was mijn kamer al klaar. Internet was wat wispelturig. In eerste instantie had ik geen verbinding op de kamer. Met laptop naar zithoek met brandende open haard en daar had ik een prima signaal. Iets later, teruglopend naar de kamer (nog geen 25 meter), bleef het signaal goed en kon ik wat foto’s naar Reismee sturen en e-mail beantwoorden. Het hotel verschafte geen diner. Uitsluitend ontbijt. Er bleek bij nadere inspectie wel een bar. Daar bescheiden 1 whisky tot mij genomen en gezellig met receptionist/barkeeper gekletst. Hij had een dubbele functie en was bezig aan een werk periode van 15 uur …

Hij had een duidelijke suggestie m.b.t. het restaurant dat ik zou moeten gaan bezoeken. Niet in het plaatsje, maar zo’n 5 km verderop. Tripadvisor er even op nageslagen en zij bleken # 2 op de lijst van beste restaurants. Grappig genoeg was ik in oktober wezen knabbelen in # 1, maar toen wist ik nog niet dat die tent zo hoog op het lijstje van Tripadvisor stond. Het was gewoon bij mijn toenmalig hotel ‘om de hoek’. Dat hotel waarmee ik in oktober zoveel moeite had om het te vinden. Zelfs de tweede dag ook. Ik heb toen bij een ander hotel de weg gevraagd. Uiterst vriendelijke receptioniste vroeg natuurlijk eerst waarom ik niet in hun hotel zou willen overnachten. Omdat al mijn spullen al in het andere hotel zijn, was mijn antwoord. Perfecte uitleg over te volgen route gekregen. Bij het plannen van de huidige route zowel aan het hotel met de Hollanders als gastheer/-vrouw gedacht als aan deze behulpzame hut. Leek mij wel een aardige geste voor de verleende ondersteuning. Via e-mail een prima deal gesloten.

Rap terug naar het eerder genoemd restaurant. Het heet A Cascalheira en bevindt zich aan de Estrade Nacional 261. Op bepaalde dagen serveren ze daar speenvarken. Ik bofte. Het was zo’n dag. Op Sardinië ook regelmatig aan zo’n biggetje geknabbeld, maar hier was er sprake van buitencategorie. Hemels! De Portugezen kennend had ik een kleine portie besteld (was idd meer dan genoeg) en ik had zodoende nog net een plaatsje over voor een typisch Portugees nagerecht. Meestal kom ik daar niet aan toe. Naam ben ik helaas al weer kwijt, maar het was een soort gebakje met o.a. amandelen erin verwerkt. Wederom iets van een andere planeet. Ik ga Tripadvisor melden dat zij de volgorde toch echt om moeten draaien.

Bij het hotel met de dubbelfunctionaris de dag doorgenomen (vooral de avond) en nog een biertje gedronken.

De volgende morgen bij zijn collega uitgecheckt en nog een tip gekregen over een te bezoeken kustplaatsje (Praia de Odeceixe). Daar zelf nog Praia de Monte Clerigo aan toegevoegd (zie terrasfoto 2) en daarna richting Portimão. Daar begon een nieuw hoofdstuk akeligheid. Ik had mijn eindbestemming redelijk benaderd en al ingevoerd in mijn Tom Tom. Inclusief instructie tolwegen te vermijden. Alvorens daarheen koers te zetten, had ik eerst nog een andere bestemming ingevoerd en vervolgens nogmaals mijn eindbestemming via “recente bestemming”. Misschien dat daardoor het tolweg-element genegeerd werd, want opeens bevond ik mij op de vermaledijde A 22 en dat is een zeer geavanceerde tolweg. Er zijn daar geen tolpoortjes en er wordt uitsluitend elektronisch betaald via kenteken, of via een speciaal kastje in de auto. Dat hoorde ik dus 2 x piepen. Met een beetje mazzel kan ik de betreffende kosten bij het postkantoor aftikken, want anders gaat het via de autoverhuurder en de stratenbeheerder en komen er ongetwijfeld ‘tig’ administratiekosten en een eventuele boete bij.

Deze autoverhuurder (A Autorent) kan zich inmiddels aansluiten bij het rijtje verhuurders die mij nooit meer als klant zullen zien. Vanmorgen bij het plaatselijk kantoor geweest (zij hebben er in totaal slechts 2) en daar over mijn ellende met olie verversen verteld. Of ik telefonisch contact had opgenomen? Nee dus. Ik wist dat zij slechts 2 kantoortjes hadden, dus wat zou dat hebben uitgemaakt. Jammer, maar helaas, want nu kunnen zij de gemaakte kosten niet vergoeden. Zij zouden iemand gestuurd hebben om de auto (en mij) op te halen. In Faro zou ik dan een andere auto hebben gekregen. Tralala, tralala. Tussen Faro en waar de auto (rond 16 uur) alarm sloeg, was het (volgens Google Maps) 240 km (2 uur en 40 min.). Als de alarmcentrale vanuit Faro moet komen, zou ik op zijn vroegst na zo’n 5 uur en 30 min aan een hernieuwde poging mijn hotel nabij Marvão te bereiken kunnen beginnen. Via snelweg (= tol) zou dat nog eens 3 uur en 45 minuten hebben gevergd. Het feit dat zij verzuimd hebben de auto op tijd te onderhouden, speelt geen rol kennelijk. “Oliedom” vind ik hier een zeer toepasselijk woord, want mijn tussenpersoon Car Rentals (Car del Mar) krijgt van mij natuurlijk ook een mooi verhaal toegezonden.

Toch kan ik jullie jaloers maken door te melden dat het vanmorgen heerlijk weer is. Zon schijnt er op los en ik denk dat ik mijn lange broek maar eens ga inwisselen voor een exemplaar met korte mouwen. Allez, nieuwe avonturen tegemoet.