Hoewel ik zelf ook geen expert ben, kan dat ook van mijn volgers worden gezegd. Want er is niemand, die mij erop wijst dat ik de Algarve reeds bij verslag Algarve 3 heb verlaten. Vandaar is het meer “midden Portugal” geworden. Maar een kniesoor die daar op let. Inmiddels van Midden Portugal naar Midden Portugal verkast. Via Midden Portugal, dat spreekt. Het zou buitengewoon milieuonvriendelijk zijn om van Midden Portugal via Noord Portugal naar Midden Portugal te tuffen. Gisteren in eerste instantie naar Estreito gereden en ondanks weerbarstige Tom Tom amper onnodige kilometers gemaakt. Het te bezoeken echtpaar bleek ‘het nog te doen’, maar het vergde wel enige moeite (en mazzel) deze vriendelijke mensen tevoorschijn te toveren. Uitslapers van de buitencategorie. Toen er ‘opeens’ toch nog een deur werd geopend herkende ik mijn gastheer van weleer direct. Of het omgekeerde ook het geval was, durf ik niet te zeggen, maar het betreft hier een uiterst aimabel mens en wellicht was het feit dat ik hem herkende al voldoende. Op mijn laptop kon ik een foto van 2016 tonen en ondanks taalproblemen wist hij mij snel aan een drankje te krijgen om dit weerziensgebeuren te vieren. Moeder was inmiddels de feestvreugde komen versterken en – net als zo’n 3,5 jaar terug – kwam zij even later met een schoteltje walnoten aanzetten.

Proberen Portugees te begrijpen valt niet mee en het gevolg was dat ik mij al vrij rap richting Belgische gastechtpaar nabij de wereldstad Pussos São Pedro kon begeven. Daarna zou het lastiger worden. Want Tom Tom deed voor de eindbestemming weer eens stom-stom.

Onderweg was de begroeiing duidelijk verschillend van dag 3. Er stonden in de berm gele bloemetjes, die geen kalender hadden. Zouden zij daar geconcentreerd op hebben gekeken, dan hadden zij vast niet vrolijk hun gele kopjes boven het maaiveld uitgestoken. Voorts waren er aanzienlijk meer dennenbomen en daarmee leek mij de kans een eekhoorn te zien redelijk groter geworden. Soms zag ik grote stapels gevelde dennenbomen langs de kant van de weg of op fors aan de maat zijnde vrachtauto’s. De bestemming van deze vrachtauto’s werd mij niet veel later ook duidelijk: Een papierfabriek. Hoewel op sommige plaatsen fors kapwerk was verricht, hoeft de papierfabriek nog niet te wanhopen. Er wordt netjes aan nieuw groen en dus toekomstige grondstoffen gewerkt.

Om zonder Google Maps mijn huidig logeeradres te bereiken, dient men beëdigd spoorzoeker te zijn, of gewoon mazzel te hebben. Ik houd het maar op het laatste, want ik was zeer vroeg al op mijn eindbestemming. Gastheer Daan en huishond Spirit verwelkomden mij. Wat eens (deels?) een soort bouwval was, is door dit jonge stel omgetoverd tot een boeiend, landelijk B&B-gebeuren. Respect afdwingende megaklus. Niet veel later arriveerde Leentje en de hartelijkheid spatte er direct vanaf. Gelijk na binnenkomst gekust worden, overkomt mij (helaas) niet dagelijks. Tenslotte arriveerde ook dochter Juulke om het drietal compleet te maken.

Ik was door Daan al zeer bijtijds voorzien van een koel biertje en ook wijn bleek geen probleem. Met Leentje had ik al contact gehad via e-mail en daarbij had ik haar ook een link met Reismee gestuurd, zodat zij zich kon voorbereiden op mijn bezoek. Zij had even niet gezien dat ik tussen het bezoek aan Madeira en nu ook weer geruime tijd thuis was geweest en veronderstelde dat ik na zoveel weken onderweg te zijn geweest wel behoefte zou hebben aan een spaghetti Bolognezer. Dat schijnt in België nog net niet in elk frietkot te worden geserveerd, maar verder is het praktisch overal verkrijgbaar. Nu spring ik normaliter bij het vernemen van dit gerecht niet meteen enthousiast gaten in de lucht, maar ik ben er ook geen vijand van. Ik mis – zoals wel vaker – een beetje aangeboren handigheid voor het naar binnen werken van deze slierten en doe er dus wat langer over. Geeft mij extra tijd om te proeven. Welnu, ik vond het dusdanig lekker dat ik voor mijzelf direct al het antwoord wist op de vraag of ik de avond erop opnieuw zou aanschuiven. Ja dus.

Alvorens opnieuw te kunnen aanschuiven diende ik natuurlijk wel enkele kilometers natuurschoon te aanschouwen. Ik ben daartoe richting kust Atlantische Oceaan gereden en vooral de plaats Nazaré is een bezoekje waard. De mega-golven, waar deze kustplaats enige vermaardheid mee heeft verkregen, waren al met Kerstreces. Mogelijk vanwege het feit dat het zaterdag was, kon het niettemin als zeer ‘levendig’ worden omschreven. Iets buiten het centrum, op een plek waar geen parkeermuntjeshonger bestond, het huurkoetsje even rust gegund en bij een net uitziend etablissement op het terras (jazeker, op het terras) een koffie met een zoetigheidje genuttigd. Of het aan de Hollandse weerstand tegen onnodig parkeermuntjes offeren heeft gelegen, weet ik niet, maar op het niet echt overvolle terras streken niet veel later twee NL-echtparen neer…

Na pakweg 250 km was ik weer in de buurt van ‘mijn’ B&B. Ook dit keer heb ik het van ‘in de buurt’ tot ‘ter plaatse’ gebracht.

Ik vond dat ik wel een whisky had verdiend, maar dat sapje was niet aanwezig. Rum on the rocks bleek een uitstekende vervanger. Het is hier een iets andere entourage dan gebruikelijk en gastheer en gastvrouw hebben wellicht nog niet zoveel ervaringsjaren, maar zij compenseren dat ruimschootsmet enthousiasme. Kortom, ik voel mij hier zeer op mijn gemak. Wie van rust, gemoedelijkheid, lekker eten en ‘doe maar gewoon’ houdt, kan hier (Ti Ladeira) zijn/haar hart zeker ophalen.

Morgen alweer richting nieuw hotel. Dit keer voor slechts 1 nacht. Vermoedelijk ga ik een beetje brasserig een deel via tolwegen afleggen. Ik wil graag even een blik werpen op Sintra. MOET van menig Portugees. O.a. van mijn rolstoelduwster op Faro Airport. Kom je terug op de luchthaven, krijg je dezelfde jongedame, laat je je ontglippen vlakbij Sintra te zijn geweest maar dat plaatsje niet te hebben bezocht…. Loop je toch flinke risico’s. Laat jullie fantasie er maar op los.

Vanavond overigens heerlijk kip gegeten. Gelukkig niet één van de exemplaren van eigen erf. Kan dus morgenochtend opnieuw rekenen op een scharrelei bij het ontbijt. Bezitters van kippen zijn volgens mij trouwens als de dood voor de Paashaas. Voor je het weet zoek je je mottig naar al die verstopte eieren…

Het gezin is nu naar een soort Kerstmarkt. Die beker heb ik maar aan mij voorbij laten gaan. Op zich gezellig om mee te huppelen, maar de plicht van een verslag schrijven riep ook. Voorts ben ik goed verzorgd achtergebleven. Een lekkere bak koffie (is nu op), een glaasje (2 zelfs) Licor de Beirão (ook op) en nog een kartonnen doos ‘vol’ wijn (nog niet op - hoop ik) houden mij bij mijn tikwerk alert.