Omdat ik de olieboer gisteren uiteindelijk cash heb betaald, eerst maar eens de contantjes aangevuld. Vervolgens nog een keer gekeken naar die vesting, die ik nu al van verre op forse hoogte zag liggen. Joekels van muren er omheen. Net zomin als bij de Chinese muur aandrang gevoeld daar een eind over proberen te wandelen. Wat kiekjes gemaakt en na kortstondige bezichtiging ergens een willekeurige afslag genomen.

Focus van nieuwe diesel voorzien en nog wat landwegen in de omgeving bekeken. Het is hier zeer fraai. Na de flinke tocht van gisteren het aantal kilometers vandaag zeer bescheiden gehouden. Voorts leek het mij verstandig de route voor morgen eens met kameraad Tom Tom door te nemen. Dat bleek geen overbodige luxe. Soms kent het maffe apparaat het door mij gezochte plaatsje helemaal niet en andere keren geeft hij een waslijst met aanvullingen, die mij geen van alle iets zeggen. Via ‘trial and error’ kom ik erachter dat zij zich meestal ver van de gezochte plek bevinden. Maar mij onderweg wel toebijten dat ik over 100 meter rechtdoor moet. Is daar een alternatief dan? Jazeker, maar je moet er wel muilezel voor zijn of een erg dappere tractor. Volkomen zot. Ik verdenk Tom Tom ervan dat zij mij aan Google Maps willen hebben, want dat gratis de kaart van Europa upgraden stoort die stotternavigatie vast enorm.

Ik twijfel over hetgeen ik vanavond qua eten ga doen. Stoofpot gaat het niet worden en veel zin elders op avontuur te gaan, heb ik niet. Veel trek trouwens ook niet, maar die lekkere kaas van gisteren wil ik nog wel een keer. Dit keer bij een biertje, mits zij ook gewoon bier hebben, want dat speciaal voor dit hotel gebrouwen spul is niet zo aan mij besteed. Geef mij maar Sagres of Super Bock en anders ga ik aan de wijn. Daarin is er een zeer rijke keus. Helaas zit die Rio dos Patos er niet bij.

Vervolgens een soepje of een ander voorgerecht. Of alle twee.

Morgen heb ik wat dat betreft geen enkel probleem. Kreeg via Booking zojuist een bericht van mijn volgende gastfamilie. Dit keer geen oosterburen maar zuiderburen. Die zetten je voor een prettig bedrag een vers bereide maaltijd voor en daar krijg je ook nog eens een keer wijn bij. Tevens is er een aaibare huishond. Onderweg naar dit nieuwe verblijf ga ik proberen het oudere Portugese echtpaar te bezoeken waar ik zo’n 3 jaar terug heb overnacht. Een stel van mijn leeftijd en blijkbaar ‘still going strong’. Het zal geen overdreven lange visite worden, want men spreekt uitsluitend Portugees, dus Google Translate zal overuren moeten maken.

Vreemd, ik begin ‘opeens’ toch een beetje trek te krijgen, maar voor zo’n zuidelijk land op een veel te vroeg tijdstip. 1,5 uur te vroeg om precies te zijn. Nu heb ik, geloof ik, in de koffer, die nog in de auto ligt, een pakje sprits liggen, maar dat is wel een beetje erg krampachtig gedoe.

Ik besloot op de kamer nog even tv te kijken. Tegen 20.00 uur toch maar eens richting eetzaal gegaan. Volledig andere opstelling qua tafels. Feestje met 21 man? Eerst maar eens mijn Sagres met kaas bestellen. Vervolgens besloten aan een gerecht van de grill te gaan en daarbij heel dapper een fles van de huiswijn te bestellen. Het vlees was van een Iberisch scharrelvarken. En een nette portie. Er werd patat, een kleine salade en wat groenten bij geserveerd. Bij de salade waren er uienringen, die mij aan het toenmalige Joegoslavië deden denken. Ik heb het nu over 1967…

Manager kwam langs en vroeg of alles naar wens was. Euforisch over de uienringen uitgeweid. Kreeg prompt een extra portie. De huiswijn bleek van wereldklasse…

De grote (feest-) tafel naast mij begon aardig vol te lopen. Alle leeftijden toegelaten… Nu ben ik aardig ontwikkeld geraakt in het proeven van sfeer en dat was nu dus genieten geblazen. Ik besloot er een kleine toespraak op los te laten. Voor het geval de goegemeente onvoldoende Engels zou begrijpen, had ik gedacht de manager in te schakelen om enig vertaalwerk voor zijn rekening te nemen. Bij die gedachte kreeg deze manager toch wat koudwatervrees…

OK dan maar zonder vertaler. Ik heb geprobeerd de aanwezigen uit te leggen dat hun belangrijkste exportproduct wat mij betreft geen kurk of port is, maar de manier waarop men in dit land met elkaar omgaat en waarvan men hier zo intens geniet. Erop gewezen dat wat zij normaal vinden helemaal niet zo normaal is en vervolgens bedankt voor het aanwezig mogen zijn aan een belendend tafeltje en deze sfeer te mogen proeven. Applaus gekregen en iemand wapperde mij richting lege stoel naast haar. Niet alleen omdat ik mijn fles nog niet leeg had, deze wapperuitnodiging aanvaard. Het leek mij ‘gewoon’ geinig gedurende korte tijd even deel uit te maken van deze ’happy bunch’. Aldaar verliep de verdere conversatie in een mengelmoes van Frans, Spaans en Engels.

De bijeenkomst bleek te handelen om een samenzijn van tal van collega’s. Dus niet eens een familiefeestje…

Teneinde te voorkomen dat ik niet over mijn eigen benen zou struikelen, heb ik – na het ledigen van de fles huiswijn – de feesttafel verlaten. Toen ik wenste te betalen bleek dat mijn ober mij kwijt was geraakt. De nota diende uit een vergeethoek te worden opgediept. Daaraan moest kennelijk ook de manager te pas komen. Die vond dat ik – o.a. vanwege het in mijn eentje soldaat maken van de fles huiswijn – toch minstens recht had op een slokkie van het huis. Daarbij ga ik niet uitvoerig tegenspartelen… Ik zit dit verslag nu dus in te tikken met een fors glas Licor de Beirão naast mij.

Ik ben nu in een vrij kort tijdsbestek enkele keren op Portugees grondgebied geweest en ik vind het hier steeds aangenamer worden. Natuur, mensen, prijs/kwaliteit… het is allemaal dik in orde.