Inderdaad, ik ben weer de hort op. Naar Zuid Portugal dit keer. Transavia hanteerde op de datum van mijn boeking een uiterst aantrekkelijk tarief en daar kon ik moeilijk weerstand aan bieden. Alsof ik excuses nodig heb. Het feit dat er nog een bedrag voor een koffer in het ruim bijkwam, was ook al geen reden deze trip geen doorgang te laten vinden. Als dan ook de prijzen voor een huurauto en de accommodatie enorm meevallen, is de beslissing snel genomen. Bovendien was Portugal mij prima bevallen.

Ik begin in de buurt van Faro en maak vervolgens een kleine rondreis. Daarna verblijf ik 8 dagen in een appartement. Om mij niet met rugpijn te laten starten en ik een beetje huiverig was of ‘mijn gate’ niet weer eens halverwege Badhoevedorp zou zijn, besloot ik op een gegeven moment assistentie aan te vragen. Je moet dan wel zelf bij die assistentieclub zien te komen. In speciale gevallen bestaat wellicht de mogelijkheid te worden opgehaald bij de incheckbalie, maar dat blijft voor mij vooralsnog geheim. Ik voelde mij goed genoeg braaf naast de rolstoel en begeleider te wandelen. Was ook nier zo ver. Je wordt afgezet bij een soort tussenstation en daar word je dan later opgehaald en naar de gate vervoerd. Dat ging met nog enkele patiënten in zo’n karretje. Bij de gate mag je met voorrang het vliegtuig in en dat scheelt weer gehannes met je handbagage. Gehannes? Jazeker. Er wordt diverse keren omgeroepen dat men slechts de trolleys in de bagagerekken dient te deponeren en jassen en kleine tasjes onder de stoel voor je. Omdat ik als een van de eersten binnen was, kon ik braaf waarnemen hoe tal van aanhangers van “alleen op de wereld”, jassen, kleine tassen, tassen met taxfree artikelen, paraplu’s en nog meer ongein met losse pols in de rekken deden verdwijnen. En als bij stoelen A, B en C de rekken vol zitten, dan knikker je toch je handel boven de stoelen D, E en F. Allemaal onder het motto “ik ben het kwijt en na mij de zondvloed”. Ik ben dan altijd blij dat ik niet de purser of steward ben, want ik zou mijn baan waarschijnlijk snel kwijt zijn geweest. Ik zou uit protest alle artikelen, die niet onder trolley vallen op het gangpad donderen en vervolgens omroepen dat men zijn eigendommen dient te verzamelen en conform eerder gegeven instructie op te bergen. En dat de gezagvoerder pas kan vertrekken als het gangpad schoon is…

Kort voor landing krijg ik het verzoek te blijven zitten en andere passagiers eerst te laten uitstappen, zodat de rolstoelduwers niet in het gedrang komen. Ik besloot dit keer niet stoer te doen en de assistentie volledig te ondergaan. Tot aan het oppikken van de ruimbagage was het allemaal niet zo’n punt geweest, maar voor mijn huurauto diende ik mij naar Park 4 te begeven en dat bleek best een tippel. Nu dus niet.

Op Park 4 verwachtte ik een ‘busje komt zo’, maar het busje bleek er al te zijn. Ik was de enige klant, dus er kon rap worden vertrokken. Ook het in ontvangst nemen van de Ford Focus (nog geen €.10,-dag J) ging vlot. En dat was maar goed ook.

Mijn slaapstee voor de eerste 2 nachten was aan een straat zonder naam en daar houdt Tom Tom niet van. OK, dan gebruik je toch coördinaten. Thuis uitgeprobeerd, maar op de een of andere manier kwam ik niet op de plek waar ik moest zijn. Een nabij gelegen restaurant als richtadres gebruikt. Vandaar zou ik met een uitgetypte route-omschrijving het vervolg plegen. Helaas bleken de coördinaten van het restaurant ook niet te kloppen. Als een aangeschoten vleermuis wat door de omgeving gekard en laat ik nu een bordje met de naam van het gezochte restaurant aantreffen. Jippie. Maar toen bedacht ik mij dat ik niet precies had opgeschreven in welke richting ik moest beginnen. Binnen maar even vragen. Helaas bleek geen kip ooit te hebben gehoord van de gezochte B&B. Uitbaters gebeld. Krijg ik een soort antwoordapparaat. Ook nog eens in het Portugees, dus lekker verhelderend.

Deel 2 van de aangeschoten vleermuis. Daarbij was ik wel warm, want via door mij geprinte plattegrondjes was ik door het restaurantpersoneel wel in de goede richting gestuurd. Ik moest ergens een onverharde weg nemen. Deed ik, maar het bleek niet de goede. Ik besloot een tweede poging te wagen voor een telefonisch contact. Hoera, 5 gemiste oproepen. Met een Duits nummer erbij (uitbaters komen daar vandaan…). Op het kruispunt vanwaar ik belde zag ik een aanwijzing waar men iets aan had. Daar moest ik maar heen gaan en dan zou men mij daar ophalen. Is gelukt. Buitengewoon plezierige mensen. Klikte meteen. Bovendien had men een biertje voor mij klaar staan en daar was ik duidelijk aan toe. Ook meteen kennis gemaakt met een NL-echtpaar uit Gorinchem. Hebben het hier duidelijk naar hun zin.

Na een prima nachtrust gezamenlijk ontbijt. Er was ook nog een Duits echtpaar bij. Zeer compleet ontbijt.

Omdat ik bij aankomst een waarschuwingslampje aan het branden had gekregen (bandenspanning of lek?) eerst maar eens richting bandenspecialist. Bleek kwestie van pompen. Kosten? €.0,0! Leuk volk die Portugezen. Verderop de tank volgegooid (Focus lust diesel) en een stuk oostwaarts gereden. Mooi zonnig weer en de Focus rijdt ook als een zonnetje. De weg is niet echt een kustweg. Op sommige plaatsen kan je de auto parkeren en bestaat de mogelijkheid naar het strand te kuieren. Praia do Barril bijvoorbeeld. Dat was best een aardig eind, zo leek mij en bovendien had ik geen idee wat ik precies bij dat strand zou moeten doen. Ik had ook geen emmertje en schepje bij mij. Kortom, die wandeling tussen schorren en slikken achtte ik niet aan mij besteed. Bij ‘schorren’ moest ik even denken aan een verzamelnaam voor mensen, die recent de longen uit hun lijf hebben geschreeuwd en nu nog slechts een raspend geluid voortbrengen. Bij het plaatsje Santa Luzia even aan de boulevard verwijld. Je kijkt daar niet op zee uit, maar op een soort rivier of een deel van een deltagebied. Heel veel bootjes die daar een beetje bezig waren een stilleven te vormen. Een soortgelijke visite gepleegd aan Cacela Velha. Daar bevonden zich een tweetal catamarans waarmee een tocht gemaakt kon worden. Maar vandaag dus niet. Of misschien zelfs pas weer als het nieuwe seizoen aanbreekt.

Ik besloot bijtijds aan de terugweg te beginnen, want ik had geen zin om opnieuw dwaallichtje te gaan spelen. Op Tom Tom ’s ochtends geprobeerd de coördinaten van “u bevindt zich hier” te noteren. Dat lukte prima, maar toen ik die coördinaten als nieuwe bestemming had ingevoerd, kreeg ik niet de melding “bestemming bereikt”. Als mijn Tom Tom een speen zou zijn geweest, had ik hem nu ‘fopspeen’ genoemd. Omdat ik alle eventueel behulpzame papieren op mijn kamer had laten liggen, moest ik voornamelijk op mijn geheugen vertrouwen. Ging bijna goed. Vermoedelijk één landweggetje te vroeg genomen, want ik kwam uiteindelijk op een verharde weg waar ik die morgen ook al was geweest onderweg naar de bandenboer. Via ander karrenspoor retour en na korte tijd had ik een correcte bingo en kon ik aan dit verslag beginnen. Morgen gaat het een flink stuk naar het noorden en dien ik uiteindelijk in Marvão terecht te komen. Aldaar een hotel aan een geasfalteerde weg. Yes!