10/10

Van de uitbaters van het hotel had ik begrepen dat een rit richting Porto Covo en nog wat kustplaatsjes aan te bevelen is. Van ‘moeder Jacqueline’ kreeg ik te horen dat het nabij gelegen safaripark weliswaar best aardig was, maar dat het naar bijvoorbeeld het apeneiland een stevige wandeling was. Daarmee was het toegangsbiljet voor mij uitgespaard. Om met een treintje naar enkele giraffen en een nijlpaard te turen, leek mij niet zo woest boeiend. Het safaripark is overigens redelijk verstopt, zo had ik tijdens mijn omzwervingen op 9 okt. al geconstateerd.

Bij een kust is dat verstoppen een stuk lastiger en dat was in dit geval maar goed ook. Er waren zeer fraaie stranden met soms diepe afdalingen en rotspartijen, zodat er flink gekiekt kon worden. Er zijn dus inderdaad nieuwe foto’s aan de serie toegevoegd. En een zeer aparte foto, maar daarover later meer.

Porto Covo en Vila Nova de Milfontes zijn, zeker deze tijd van het jaar, alleraardigste kustplaatsjes. In de zomer zou het zomaar kunnen zijn dat er bij aankomst nog uitsluitend staanplaatsen beschikbaar zijn. Bij het binnenrijden van het meest zuidelijk plaatsje gedurende deze trip (voor liefhebbers van wegenkaarten dan wel google maps: Zambujeira do Mar) zag ik uit een ooghoek een klein Indiaas Restaurant/Take away. Eerst nog even naar de kust en toen terug naar India. Een vrij late lunch zou moeten betekenen dat ik ’s avonds in het dorpsrestaurant niet opnieuw met een half varken zou moeten gaan worstelen. Over mijn hapje Indiaas voer in Fuengirola van begin dit jaar kan ik nog steeds aangenaam mijmeren. En het is meestal vrij licht verteerbaar. Wegens enorm succes opnieuw eerst iets met garnalen en vervolgens iets met lam. Waaruit “iets” precies bestond, durf ik niet te zeggen, maar het belangrijkste was dat het erg lekker smaakte. Bereiding was anders dan in Fuengirola, maar ook hier was het allerplezierigst knabbelen geblazen. Mocht ik later nog wat ‘lekkere trek’ ontwikkelen, dan had ik nog wat chips. Terug in Santo André (dan wel Deixa o Resto) regelde uitbater Ronald dat ik op het terras bij het zwembad een koel biertje kon drinken. Het laatste flesje mee naar de kamer genomen en inderdaad wat chipjes gesmikkeld. Foto’s naar laptop overgebracht en alvast koffer gepakt. Op een gegeven moment hoorde ik gezellig gebabbel in de zitkamer (bijna) naast mijn kamer. De Britten waren terug van het dorpsrestaurant en hielden nog een beetje happy hour. Gezellig even meegedaan. Was hier pas mijn tweede whisky…

11/10 Bijna de laatste dag van al mijn vakanties ooit.

Het begon allemaal prima. Het gebruikelijke lekkere ontbijt. Daarna de overrijpe Britten uitzwaaien. Bij het afscheid geknuffeld worden door Jacqueline en conform de tip van echtgenoot Ronald naar Troia gereden om daar met een pont over te steken naar Setúbal. Vandaar opnieuw een fraai stukje Portugese kust gevolgd. Tot Cabo Espichel en toen toch maar retour richting autoverhuur. Dat adres stond onder favorieten van de auto J. Daar was het een drukte van belang. De intake-dame gaat de auto inspecteren en roept mij met een gekruld vingertje tot zich. Zij wijst op het linker voorwiel en toen ik haar niet begrijpend aankeek, wees zij met haar balpen naar een randje op de velg, dat er iets anders uitzag dan de rest van de velg. (zie foto) “New damage” bitste zij mij verwijtend toe. Isn’t on the contract. "Had je nooit ontdekt als het wiel een kwart of halve slag verder gedraaid zou zijn", bitste ik terug. En om die reden zal het dan ook wel niet ‘on the contract’ staan, want IK heb die ‘schade’ NIET veroorzaakt (ik zou niet eens weten hoe dat zou moeten). Juf kijkt mij aan met een blik van je denkt toch niet dat wij een klant eerder geloven dan een collega?Dat was het moment waarop ik buitengewoon serieus overwoog het ielige kippennekje van dat vrouwtje om te draaien. Zoiets geeft echter ‘gedoe’ en hoewel een veroordeling tot levenslang in mijn geval in jaren (volgens de kansberekening) tamelijk overzichtelijk is, impliceert het ook dat je niet meer op vakantie kunt gaan. Vandaar de aanhef m.b.t. deze dag.

Thuis het betreffende papiertje er nog maar een keer bij gepakt en ik zie dat bij “schade” onder de kolom ‘measure’/’meten’ het woord contrato staat. €.150,- exclusief 23% b.t.w. Kassa! Ik mag dat natuurlijk niet zeggen, want dan zou er sprake kunnen zijn van laster, maar ik denk (en ik mag denken wat ik wil) dat deze schade niet voor het eerst bij een huurder in rekening is gebracht. En ook niet voor het laatst. Misschien dat ze het wiel af en toe op een andere auto zetten om niet op te vallen??? Het zal duidelijk zijn dat het toetsenbord van mijn laptop weer drukke tijden tegemoet gaat. In principe ben ik voor dit soort schade via zo’n restitutiepolis verzekerd, maar ik zal toch niet nalaten mijn gedachten over deze gang van zaken allerwege kenbaar te maken.

Het gehannes met die bijna vermoorde krielkip betekende dat ik op de luchthaven niet nog eens uitgebreid een afkoelingsbiertje kon bestellen. Ik moest immers eerst nog inchecken, want dat had ik wederom bewust niet via internet gedaan. Zijn er uitsluitend van die apparaten en balies voor drop-off. Zuchtend op schermpje getikt en met mijn instapkaart en koffer naar de drop-off. Haha, dat gaat zomaar niet. Ook je kofferlabel moet via dat machientje. Maar hoe werd niet bepaald duidelijk aangegeven. Ik zag naast mij een man in een uniform van de TAP iemand assisteren en die heb ik dus meteen geclaimd voor zijn volgende hulpklus. Security ging redelijk rap en er werd ook mooi op tijd met boarden begonnen. En als dan iedereen in het vliegtuig zit, blijkt dat de luchtverkeersleiding in Frankrijk dit toestel (en andere) er niet ook nog eens bij kan hebben. Althans dat beweert de gezagvoerder. Wachten dus. En niet zo’n beetje. Met 60 minuten vertraging de lucht in. Cliff begon al te vrezen dat er op een laat tijdstip weer een telefoontje van mij zou komen, omdat er geen trein meer ging. Nu viel de vertraging bij aankomst nog wel mee, maar lang taxiën en lang wachten op mijn koffer betekende dat ik slechts met enige moeite de trein van 23.57 uur haalde. Nu gaan er op vrijdag en zaterdag ook later nog enkele treinen, maar het is bij een doordeweekse vlucht wel iets om in de gaten te houden. TAP had mij trouwens – geheel ongevraagd – op stoel 8D ingecheckt. Dat viel nog onder economy extra en idd had ik aangenaam veel beenruimte. Mocht TAP echter veronderstellen dat het mij aangedane leed en mijn klacht over de – naar mijn idee - teveel betaalde €.26,- voor ‘gewone’ stoelen daarmee is afgedaan, dan vergist men zich.

Eenmaal thuis heb ik opnieuw (nog steeds) problemen met internet. Er gaat nu een repeater worden besteld. In de woonkamer heb ik namelijk geen probleem. Toch blijf ik het vreemd vinden dat mijn antieke laptop het op de werkkamer wel gewoon doet…

Het feit dat ik nu aan de eettafel zit te tikken, is er misschien de oorzaak van dat ik trek begin te krijgen. Even naar de super en weer in het NL-ritme komen.

Van TAP krijg ik zojuist bericht dat zij mijn (vervolg-) klacht hebben ontvangen. Voor het schrijven van de klacht rond autoverhuurder Turisprime dien ik mijzelf eerst nog wat krachtvoer toe te dienen. Dus – ik val in herhaling - op naar de supermarkt.