Zojuist (8/10) mijn laatste ontbijt hier genoten. Klinkt toch een stuk onschuldiger dan ‘het laatste avondmaal’. De manager zou mij graag nogmaals zien terugkomen en stelde voor dat ik de kamers op de bovenste etage zou bekijken. Zijn een slag groter. Dat geldt ook voor het balkon. Er is zelfs ruimte voor een volwassen ligstoel.

Verder zit je zo’n dag eigenlijk maar wat te lummelen. Op het terras een tijdje zitten lezen en een koel colaatje gedronken. Op mijn gemak naar de airport en de Golf met hulpmotor ingeleverd. Bij het inspecteren of het karretje nog helemaal gezond was, ontbrak nog net een microscoop. Het vlijtig baasje van Sixt kon niets vinden. Gewoon gaaf ingeleverd dus. Vol spanning richting TAP-balie om (alsnog) in te checken. Omdat ik daar mooi tijdig was, kon ik meteen naar de baliepoes doorlopen. Braaf gratis mijn instapkaart ontvangen (zoals het hoort) en door richting ‘security’. Mooi op tijd vertrokken en mooi op tijd geland. Mooi toestel ook. Zo’n A 320 Neo.

Koffertje van de band geplukt en naar Meet & Greet voor de huurauto. Kom je buiten, staan er hele drommen mensen met papieren en daarop namen. Ik kijk mij suf, maar geen papier met mijn naam erop. Nog een keer heen en weer langs de ‘bordjesomhooghouders’. Noppes. Dan maar eens bellen. Ik meen te constateren dat de telefoon wel overgaat, maar vervolgens springt ie in de in gesprek toon. Zelfs bij iemand met mijn zonnig humeur, begint zich nu een donderwolkje te vormen. Om te voorkomen dat dit verontrustende vormen gaat aannemen, loop ik naar een informatiekiosk. Voor huurauto’s moet ik bij de Meeting Point Pilaar zijn… Daar vind ik inderdaad diverse figuren met bordjes waarop de verhuurmaatschappij staat. Maar de mijne niet. Mijn juf was plassen, zo verneem ik. Dat heeft zij naar mijn smaak vrij uitgebreid gedaan, want er verstreek aardig wat tijd alvorens zij weer aan het werk was. Daarna werd het een kwestie van “busje komt zo”. Die chauffeur moest waarschijnlijk nodig plassen, want als een Max Verstappen, scheurde hij mij naar het verhuurstation.

Zag er netjes uit. Turisprime heet deze club en daar vind ik (tot op heden) weinig mis mee. Ik kreeg een nette, zeer fraai rode Renault Captur mee. Er zat navigatie in en de medewerker klopte meteen het adres van mijn hotel in. Maar er ontbrak een Vlaamse Truus, die mij waarschuwt dat ik over 200 meter naar links moet. Ik kijk nu naar streepjes in verschillende kleuren en ben bij het eerste stoplicht al de mist in. Met het nodige gehannes dus Lissabon uitgekomen. Op de grote weg bedacht ik mij dat het toch wel een stuk verder rijden was, dan ik in gedachten had, maar dat was gewoon een kwestie van wishful thinking. Niettemin besloot ik mijn eigen Tom Tom erbij te nemen. Ook die had ik voorzien van mijn eindbestemming en nu was het dus een kwestie van recente bestemming inkloppen en vervolgens een satelliet zoeken. Toen dat gelukt was bleken de momenten van afslaan duidelijk te verschillen. Kop of munt… Maakte weinig uit, want even later liepen de beide navigaties weer synchroon. Tom Tom wist op een bepaald moment de kreet “bestemming bereikt” te slaken. Hoe ik dat moest controleren op die andere navigatie was mij nog niet geheel duidelijk. Daar liep nog een kleur wat verder en gedachteloos besloot ik dan ook maar wat verder te tuffen. Is dus een afrader. In een helder moment besloot ik de wegenkaart er eens bij te pakken en te kijken waar de weg waarop ik reed mij heen zou voeren. Daar werd ik niet blij van. Omdraaien dus. Even voor een goed begrip: Santiago do Cacem is dus de plaats waaronder Santo André ressorteert, maar er is ook nog iets met de naam Deixa o Resto en de straatnaam is er één die in elke stad, elk dorp en elk gehucht minimaal 1 x voorkomt. In het vrij grote Santiago bij een benzinestation hulptroepen gemobiliseerd. Dat bracht daar de nodige jolijt. Een grijsaard die de weg vraagt terwijl hij een mega-groot beeldscherm met navigatie in zijn auto heeft. Nadat men uitgehinnikt was, bleek één van die gasten met zijn telefoon al uitgedokterd te hebben waar ik precies moest zijn en hij heeft dat ook op de navigatie van de auto ingetikt.

Met ruim een uur vertraging arriveerde ik zo alsnog bij het hotel en sprak daar tegen de opvang (zoon des huizes; 28 jaar) de volgende woorden: menigeen zou na een avontuur als van hedenavond om zijn moeder hebben geroepen, maar ik volsta met het bestellen van een whisky.

Dat kon. En ook nog een biertje. Maar daarna was het voor ons beiden tijd de bedstee op te zoeken.

9 oktober heb ik een beetje in de omgeving rondgereden en een fors deel van mijn tijd besteed om opnieuw uit te vogelen waar mijn hotel ook alweer was. Sommige mensen vinden dit humor. De door de vriendelijke jongeman ingeklopte gegevens bleken namelijk verdwenen en om nogmaals naar het verkeerde adres te karren, leek mij zot. Die gegevens stonden er namelijk nog wel in. Sommige mensen vinden dit humor.

Ik arriveerde echter toch bij het hotel en wel op een perfect moment voor het bestellen van een gin-tonic. Rond 19 uur naar het dorpsrestaurant. Men had mij – voor zover nodig – al gewaarschuwd dat de aldaar te serveren porties in de categorie ‘mega’ vallen. Daar bleek geen woord van gelogen, dus het was maar goed dat ik niets vooraf had besteld.

Van de mede-gasten hier dient vooral een viertal Britten te worden genoemd. Twee echtparen uit Yorkshire van in de 80, maar ‘still going strong’. Lieden om een voorbeeld aan te nemen. Al was het maar vanwege het feit dat zij nog vaker op vakantie gaan (en vermoedelijk langer) dan ik. Sommige mensen (ik ben er één van) vinden dat geen humor.

Er was ook nog een Portugese dame die mij vroeg waar mijn vrouw was. Toen ik haar antwoordde kreeg zij even een kleur, maar die zakte toen ik veronderstelde dat zij mij met iemand had verward.

Over de 10^e oktober is nog wel e.e.a. te melden, maar dat zal ik dan samen met het verslag van de laatste dag + terugreis schrijven. Er komen naar mijn idee ook nog wel enkele boeiende kiekjes bij de reeds geplaatste foto’s.