Vanmorgen dus niet in alle vroegte al in de startblokken om naar dat hoogste punt te rijden. Op mijn balkonnetje meende ik zelfs spatjes te voelen. Daar houd ik niet zo van. En achter ruitenwissers koekeloeren vind ik ook maar niks.

Temperatuur is OK. Ik transpireer er zelfs bij. Dat risico was er ook heel even toen ik 2 (ja twee) reminders voor autohuur op de luchthaven van Lissabon voor morgen ontving. Ik zou toch niet vergeten zijn die ene te annuleren…. Niet dus. CardelMar er dus maar op gewezen dat zij iets te enthousiast zijn met herinneringen sturen.

Wat later in de morgen toch maar op pad gegaan naar dat hoge punt. Werd echter voornamelijk een kwestie van wolkenridder spelen. Zielig voor al die toeristen, die met busladingen tegelijk, maar ook met huurauto’s naar Ribeiro Frio trekken om daar na een fikse wandeling te genieten van een prachtig uitzicht. Die hadden vandaag net zo goed in een bord yoghurt kunnen turen. Er is daar ook een waterval en nu maar hopen dat die wel zichtbaar was ...

Een eindje voorbij dat Ribeiro Frio leek het wat te gaan opklaren, maar het spreekwoord zegt ‘Je moet geen “ho” roepen voordat je over de brug bent’. Dat vind ik een spreekwoord waar ik weinig mee heb. Ook na, of tijdens het oversteken van een brug voel ik geen enkele aandrang om ho (of hei) te roepen. Ik zie daar het nut niet van in. Men wil er echter mee zeggen dat je niet voorbarig moet zijn. Daar ben ik ook niet echt een kei in, dus ik laat het op mij afkomen. “Het” zijn in dit geval wolken. Dat krijg je als je zo nodig de hoogte in wilt. Je komt dusdanig hoog dat je op een gegeven moment op de wolken neerkijkt. Helemaal boven is er een radar- en/of satelliet-volgstation. Foto gemaakt van radarstation met blauwe hemel en een contrasterend beeld met veel wolken. Je bent dan toch vrij rap klaar met foto’s maken, dus ik was ook weer tijdig terug bij mijn hotel. Daar was het ook een beetje opgeklaard, maar echt strandweer was het nu ook weer niet. Terras is OK. Daar zit ik nu bedachtzaam aan een gin tonic. Grappig om te constateren dat het menselijk ras toch vaak vergelijkbaar is met andere kuddedieren. Eerder was het qua bezoekers op het belendende terras aanzienlijk drukker dan hier. Nu zit er bij de concurrentie geen hond en zijn er hier toch rap zo’n tafeltje of acht bezet.

Omdat ik er toch zat, heb ik mijzelf verwend met een tweede gin-tonic. En met een 7-tal gloeiend hete en knap forse mosselen met knoflook als aangenaam tussendoortje. Om Wim gerust te stellen: er zat geen tomaat bij.

CardelMar heeft mij inmiddels gerustgesteld. Foutje in het systeem. Ik hoef dus niet met twee auto’s op pad. Na van dit bericht kennis te hebben genomen en het stoeien met een Sudoko-vijfling ben ik retour terras gegaan. Vaste ‘gast’ daar is een licht oranje katertje. Die scharrelt tussen de tafeltjes door om te kijken of er hier en daar wat valt te bedelen. De meeste gasten zijn echter niet van de bedeling en dat is aan het formaat van het katje te zien. (Of hij sport erg veel…)

Ik besloot nog een kleinigheid te bestellen. Omelet met garnalen. Ik zit vandaag dus een beetje in de zeevruchtenhoek. Er wordt frites en een beetje gemengde salade bij gereserveerd. Geen zeewier. Deze plotselinge ‘aanslag’ met vitamine C heb ik voor een deel kunnen pareren. Ik weet hoe druk een konijn het kan hebben met het bewegen van zijn neusje en dat kan zomaar te maken hebben met al dat groenvoer dat op hun menu staat. Ik heb weinig behoefte dat voorbeeld te volgen.

Turend naar de branding zitten overwegen mijn vergelijking met een fluitketel te delen met andere gasten en belangstellenden. Dat zijn van die spaarzame momenten dat zo’n geavanceerde smartphone met vertaalprogramma mij handig zou voorkomen. Want wat is fluitketel in het Duits? Ik filosofeer dan door en stel mij voor dat een landgenoot mij bij dit probleem behulpzaam is en aan de Duitstalige gesprekspartner duidelijk maakt dat je dit keukengerei à la Flip Fluitketel / André van Duin ook op je hoofd kunt zetten. Schiet lekker op.

Nog ééntje over de branding. Ik heb begrepen dat de echte surfers op bijvoorbeeld Hawaii de golven en de branding lezen. Zelf prefereer ik een boek.

Vandaag (8/10) ga ik afscheid van Madeira nemen. Rond 15 uur zal ik op de luchthaven zijn. Van TAP begrepen dat zij mij al hebben ingecheckt, maar ik ben verder niet nieuwsgierig geweest. Voor je het weet, bevestig je iets gelezen te hebben en ben je weer €.12,- kwijt. Ik ga dus ‘gewoon’ naar de balie met mijn ruimkoffertje en verwacht daar zonder extra kosten een instapkaart. Wenst men mij daar toch muntjes proberen afhandig te maken, dan zal ik om documentatie vragen waarin deze voorwaarde staat aangegeven. Achter mij zou zich dan wel eens een lange rij kunnen gaan vormen…

Niettemin hoop ik rond 18 uur in Lissabon te landen. Meet & Greet van autoverhuurder zoeken en dan een stukje sturen naar mijn verblijf voor de volgende 3 dagen. Betreffende tent wordt door landgenoten gerund en dat is na al dat Portugees geroezemoes wel weer eens aangenaam.

Dit stukje zet ik maar vast op Reismee. ’t Is niet veel, maar goed bedoeld.