Maar eerst nog even het restant van 4 oktober. Mijn tweede poging aan de bar een whisky te bestellen had succes. Mijn smaakpapillen vonden het na 3 dagen afzien wel een vreugdedansje waard. Daarom (en vanwege de muziek) meteen nog maar één besteld. Daarna de menukaart bekeken. Was geen lijvig boekwerk, maar er stonden voldoende zaken, die mijn interesse hadden. Vooraf een soepje met tijm en nog iets. Denk je een kopje te krijgen, komt er een complete terrine. Aangezien ik al een hoofdgerecht had besteld bijtijds gestopt met soep opscheppen. Ik had er een maaltijd van kunnen maken. Wat ik wenste te drinken, werd mij gevraagd. Is er een open wijn, was mijn wedervraag. Daar doet men dus niet moeilijk over. Kurkentrekker pakken en je hebt een open wijn. Na het eerste slokje onmiddellijk gevraagd wat de complete fles moest kosten, want men had toch een heerlijkheid open getrokken… Onthoud maar: Rio dos Patos (eendjesrivier). Werd ik €.10,- armer van. Sommige mensen vinden dat humor. Ik zeker!

Voor het hoofdgerecht (zie ook foto) had ik iets met kip (picado stond erbij). Voorzichtigheidshalve had ik de kleinste portie (250 gr). besteld. Met enige moeite alle stukjes vlees verorberd. Baaie lekker. (Paolo was de kok.) De halve dagproductie van Aviko aan frites kreeg ik niet geheel weg. De wijn wel.

Van een jong stel, waarvan ik de indruk had gekregen dat zij uit Frankrijk kwamen, was de vrouwelijke helft eerder even bij mijn tafel langs geweest om mij wat foto’s van lupinen te laten zien. En dat had weer te maken met wat vreemde witte knabbels, die men mij eerder bij de drank had voorgeschoteld. Naast een bakje met olijven. Die witte knabbels hadden dus iets met lupinen te maken. Geen idee wat precies. Overigens was het de bedoeling uitsluitend het binnenste van die knabbels te consumeren. Ik had het complete geval opgegeten… Bij walnoten en hazelnoten maak ik dat soort vergissingen niet, maar nu dus wel. Mogelijk spreek ik binnenkort ‘lupine’.

Hoe dan ook, aangemoedigd door de diverse consumpties, besloot ik de koffie bij dat stel aan tafel te laten serveren. De jongedame had Engels met mij gesproken, dus mijn Frans gehakkel kon achterwege blijven. En wat blijkt vervolgens? Niemand die het raadt??? Het stel woonde weliswaar in Frankrijk, maar kwam oorspronkelijk uit de Oekraïne. Net als mijn overburen. Laat daar eens een kansberekening op los.

Geen idee of het stel voor na de maaltijd nog plannen had. Bij voorbeeld om zich in het plaatselijk feestgedruis te storten, maar daar is dan niets van terecht gekomen. In plaats daarvan hebben zij een stortvloed aan levenswijsheden over zich heen gestort gekregen. Ik ben daar niet krenterig in.

Er werd echter niet opzichtig gegaapt of op klokken gekeken en vanmorgen bij het ontbijt werd ik met blije gezichten begroet. Lana (van Svetlana) , Nicola en ik bleken geen van drieën enige last te hebben ondervonden van de lawaaipapegaai. Zij zouden iets kunnen roepen van ‘we zijn suf geluld’ en ik kan de eendjeswijn de schuld geven. Voor mij dus duidelijk een kwestie van prettig behelpen.

Na van iedereen die daarvoor in aanmerking kwam afscheid te hebben genomen (Je moet dat soort grenzen stellen anders blijf je bezig) op pad naar mijn laatste hotel hier op het eiland. Onderweg slechts één van de diverse uitzichtpunten opnieuw bezocht. Vanwege de wat bedekte lucht leek mij dat verantwoord. Reeds rond het middaguur ingecheckt. Bij de receptie kreeg ik te horen dat mijn favoriete serveerster (Marcia) ziek thuis was. Balen! Ober Paolo zou er morgen wel zijn. En die aardige, blonde receptioniste ook. Maar daar heb je niet zoveel mee te maken. Vervangsters van Marcia was pas 2 dagen in dienst, maar heeft – vreemd genoeg – een soortgelijke, uiterst sympathieke uitstraling als Marcia. Haar kennis van Engels is duidelijk minder, maar als Venezolaanse heeft zij uiteraard geen enkel probleem met Spaans.

Het is broeierig vandaag en om het vochtverlies voor te zijn dan wel te compenseren, heb ik op het terras bij Betty (zo heet de nieuwe collega van Marcia en Paolo) een flink glas bier besteld. Vervolgens naar mijn kamer om op mijn balkonnetje naar de branding te luisteren en een stukje te schrijven. Multi tasken dus. Om het resultaat van mijn ijver op Reismee te krijgen, dien ik mij richting ‘zitkamer’ te begeven, want dat is het dichtstbijzijnde Wifi-punt. (Functioneert als de beste!)

In het kader van achterstallig onderhoud eerst nog een tweetal opmerkingen. De eerste betreft een bushalte. Nu vraagt een beetje lezer zich uiteraard af wat er in vredesnaam over een bushalte valt op te merken. Welnu, deze halte bevond zich op een plaats waar zelfs een wild konijn nog niet uit zou willen stappen. Misschien voor een Baskische toerist. Die gasten heb ik meerdere keren aan de wandel gezien op plaatsen, waarvan je denkt ‘hoe is die man daar terecht gekomen en waar gaat hij naartoe?’

De tweede opmerking betreft een bananenplant. Dat gewas had een omvang die mij doet vermoeden dat als er ooit een banaan van wordt geoogst dat ding zal worden uitgehold om er een kano van te maken.

Teneinde niet te vergeten dit soort uitermate belangwekkende opmerkingen wereldkundig te maken, wil ik nog wel eens een servetje of een tafellaken (mits van papier) gebruiken om daarop een aantekening te maken. Moet ik bij dit hotel dus even niet doen, want hier ligt er linnen en als ik daarop ga schrijven zal dat niet met gejuich worden begroet. Uitkomst is dan een memorecorder. Ik heb nu zo’n ding, maar ik ben er nog niet zo handig mee. Zeer goed mogelijk dat ik bij het maken van een nieuwe opname vrolijk over een eerdere heen marcheer onder het zingen van “die zien we nooit meer…. terug!”

Zojuist nog een stukje voormalig tafelkleed gevonden. Daarop staat dat als Columbus in 1492 op Madeira terecht was gekomen en er toen ook al zo lekker werd gekookt, de bizons en de indianen nog flinke tijd langer met elkaar hadden kunnen dollen.