Gezien het zeer vroege mandje induiken was het niet zo gek dat ik midden in de nacht even een leespauze kon houden. ’s Morgens toch redelijk bijtijds onder een lekkere douche. Geen probleem met een gasfles die plotseling leeg is waardoor je alleen nog koud water over je bast krijgt. Sommige mensen zouden dat humor vinden…

‘Het huis’ had koffie (oplos) en ik had nog sprits uit NL bij mij. Daarna een stukje van het noordwesten bekeken. Bij de kabelbaan, die ik de vorige keer ook had bezocht, een echte koffie en een roomtaartje genuttigd. Net als vorige keer zitten filosoferen om de uitbaters van die kabelbaan voor te stellen een zeer goedkoop tarief te hanteren. Maar alleen voor enkele reis. Wil men de kabelbaan gebruiken om ook weer naar boven te komen, dan daar een zeer stevig prijskaartje aanhangen. Dit snode plan wederom niet wereldkundig gemaakt. Na het wegwerken van het roomtaartje heb ik nog een aantal uitzichtpunten bezocht (mits per VW bereikbaar) en toen retour richting vakantiewoning. Daar niet zo gek ver vandaan was een uitspanning met de welluidende naam Snack Bar en die zag er wel vriendelijk uit. Ik besloot daar de lunch te genieten en daarna zou ik wel verder zien. Ik koos voor wat ik dacht een soort forse saté. En wat frites. In plaats van zo’n metalen of houten pennetje komen ze aanzetten met een soort polsstok. En daaraan zat mij toch een hoeveelheid vlees… Twee van die pennen en ik had een nieuw beest kunnen knutselen … Twee personen hadden zowel aan het vlees als aan de erbij geserveerde frites meer dan genoeg gehad. Teneinde nog in de VW te passen, heb ik e.e.a. niet allemaal opgegeten.

Naast mij zaten 2 Noorse echtparen en die waren ook stevig aan het aanhikken tegen de hoeveelheden voedsel, die zij kregen voorgeschoteld. Noren lachen zich (o.a.) hier niet 3 maar 6 slagen in de rondte. Voor wat zij thuis voor een haring en een biertje betalen, hebben ze hier een driegangenmenu. Inclusief wijn. Ik overdrijf slechts een beetje, maar sommige mensen vinden dat humor…

Terug bij de vakantievilla (lol) achterstallig onderhoud gepleegd wat betreft verslaglegging voor Reismee. Ik bedacht mij dat de ijskast nog slechts 1 biertje bevatte en dat het wat de ham betreft ook rap eb zou zijn. Supermarktje gezocht en daar aanvullende voorraden gekocht. Afgezien van het bier bleek dat eigenlijk overbodig. Keer nu waarschijnlijk huiswaarts met 2 chorizo-worsten in mijn koffer. Ik ben toch echt niet van plan in de nog te bezoeken hotels als een typische Nederlander stiekem meegebrachte eetwaar te verorberen. De ham is nu weliswaar verleden tijd, maar er is nog steeds wat chips. In de woonkamer naar de WK Atletiek gekeken. De hut heeft een schotel en een flinke berg kanalen. Ik zag BVN ook nog voorbij komen.

Bij het ontbijt vanmorgen kon ik de spritsen leuk afwisselen met chocolade koeken. Geen idee wanneer ik de resterende exemplaren moet opmaken. Mogen samen met de sprits de lekkere trek onderweg een beetje stillen.

Van mijn vakantiewoning naar mijn volgende hotelletje was een afstand van niks. Daar moet je je op dit eiland echter niet op verkijken, want kleine afstanden is hier niet hetzelfde als kleine reistijden. Niettemin ben ik eerst nog even naar het centrum van Porto Moniz gereden en heb daar alsnog mijn landkaartje bij de VVV weten te scoren. Het ‘Atlantisch zwembad’ bleek door enkele enthousiastelingen in gebruik. Als je je een beetje bij de rand ophoudt, loop je een beste kans zo’n Atlantische golf over je heen te krijgen. Soort stortdouche. Onderweg ook nog het winkeltje gevonden waar ik bij mijn vorige bezoek een prettig geprijsd petje en een etui voor mijn kleine Samsungcamera heb gekocht.

Ondanks al deze vertragingstactieken was ik toch al vroeg bij mijn hotelletje waar ik in 2018 ook al was. De nieuwe manager die het tijdens of direct na mijn logeerpartij van zijn voorganger Duarte had overgenomen bleek over meer uithoudingsvermogen te beschikken. Nu is dat geen wereldprestatie, want die Duarte heeft hier pakweg 1 maand de scepter gezwaaid. Was een aardige vent. Maar hij werkte ook nog eens een keer voor de SAS in Denemarken en dat combineren met het runnen van een hotel is een soort luchtfietsen. (Misschien kan hij bij de TAP iets doen…).

Ik kon mij die nieuwe man wel herinneren, want hij sprak naast Spaans en Engels (en vermoedelijk Portugees) ook Afrikaans. Op booking.com gezien dat hij nette reviews had gekregen.

Voordeur van hotel was bij aankomst dicht, maar volgens de tuinman zou er binnen iemand moeten zijn. Ik bellen en inderdaad doet – tot mijn niet geringe verbazing – Milargo open. Ik had ergens niet raar opgekeken als die bij de wisseling van de wacht bij het grof vuil was gestald, maar zij was ook een type dat zelf wel bepaalde wie of wat er bij het grof vuil wordt gedeponeerd. Managers, eigenaren, aandeelhouders, bestuurders, plaatselijke (en landelijke) politici… zij zou het wel regelen.

Voor degenen, die niet meer precies weten wie Milargo is. Zij was/is een soort manusje van alles. Receptie, kamers schoonmaken, koken. En de lakens uitdelen. (niet letterlijk). Zij is afkomstig uit Venezuela, maar heeft ongetwijfeld voorouders van het Afrikaans continent. Haar derrière laat daarover weinig twijfel bestaan. Mijn eerste indruk is dat zij nu een stuk beter in haar vel steekt. Is in haar geval geen overbodige luxe.

Paolo, de nieuwe manager, had zich inmiddels ook gemeld en ik kon dus even lekker Afrikaans aanhoren. Baaie leuk.

Koffertje voor onderweg op de kamer geparkeerd en daarna nog een ritje naar de andere kant van het eiland gemaakt. Van Noord naar Zuid is dat iets van 22 km.

Terwijl ik dit zit te tikken is de stamvader van de lawaaipapegaaien gearriveerd. Ik dacht eerst even met een volkomen losgeslagen idioot als buurman te maken te hebben, maar het bleek van buiten te komen. Eén of andere opgevoerde geluidswagen. Van Milargo begrepen dat er vanavond feest is in het dorp. Om daaraan deel te nemen, dien je vermoedelijk een bewijs van ontoerekeningsvatbaarheid te overleggen, alsmede een verklaring dat er geen claim door jou wordt ingediend bij eventuele gehoorschade.

In tegenstelling tot 2018 kan ik nu op de kamer internetten. Voorheen was ik aangewezen op de eetzaal. Eetzaal annex bar is zeker nog tot 18 uur gesloten, maar als ‘stamgast’ heb ik inmiddels al een tweetal bestellingen kunnen plaatsen. Moet ik dan op de kamer opdrinken. Vind ik totaal geen punt. Om mij te vernederen dient men vroeger op te staan.

De lawaaipapegaai geeft weer even een flinke dot gas. Fenneks in de Sahara dansen waarschijnlijk op de maat mee. Om bij deze geluidstsunami vannacht nog te kunnen slapen is waarschijnlijk een extra volume aan whiskyconsumptie een strak plan. Mocht de betreffende dj nog de illusie koesteren ooit nog eens internationaal door te breken, dan ben ik bang dat slechts een grote teleurstelling zijn deel zal zijn. Er zullen vast wel mensen zijn geweest, die getracht hebben dit aan hem of haar duidelijk te maken, maar de gehoorschade is inmiddels dusdanig, dat hier over ‘dovemansoren’ gesproken kan worden.

Volkomen afgestompt ga ik nu maar enkele kiekjes op Reismee zetten. Daarna zal de bar wel open zijn….

Misschien kan ik daar met de pet rondgaan en een bijdrage vragen om de lawaaipapegaai zijn snavel te laten houden. Ik behoor niet tot de mensen die dit humor vinden.

Zoals bijna gebruikelijk is het plaatsen van foto's weer eens knap tijdrovend. Slechts de helft is tot nu toe gelukt. De rest volgt dus later.