Is een dag met een gaatje geworden. Voor het uitgebreid ontbijten eerst even naar beneden om te informeren of alles met de huurauto nog OK is. Ja, auto zou er met een kwartier zijn. Na het ontbijt zat de jongen van de verhuurmij inderdaad al te wachten. Hij had alleen geen Toyota Corolla, maar een Nissan bij zich. Een Sentra of een Sunny. Moet ik opzoeken. Even proef gezeten en ik paste er in zonder hoofdstoten en andere ongemakken. Van rijbewijs, paspoort en credit kaart worden tegenwoordig geen fotokopieën meer gemaakt, maar een foto met de telefoon. Ik vraag beleefd of er ook een redelijke wegenkaart in de auto aanwezig is. Men kijkt mij aan als een vis op het droge. Een levend anachronisme komt men natuurlijk ook niet elke dag tegen. Er zit toch navigatie in, opperde de jongen van de excursies. Niet dus. En dat terwijl ik eigenlijk al om was om zo’n ding er dit keer maar bij te huren. Autoverhuurjongen dacht dat hij op mijn smartphone wel een soort google maps kon downloaden. Ik kreeg mijn ‘slimmerik’ niet eens aan de praat en zei dat het wel goed zou komen. Maar hoe weet u nu straks waar u bent?

Mijn beurt om als een vis op het droge te kijken. Ik vergat natuurlijk even dat de generatie die ik tegenover mij had, het zonder telefoon in de eigen achtertuin al knap moeilijk zou hebben om de terugweg naar de keukendeur te vinden.

Voor alle zekerheid had ik een spiekpapiertje gemaakt waarop stond hoe ik van het hotel naar de grote weg zou komen. Vandaar zou het simpel moeten zijn en dat was het dus ook. Je gaat eerste een stuk in de richting van een ander emiraat, Sjarjah, en de stad met dezelfde naam en bijna automatisch kom je op snelweg die ik had uitgekozen (E 88). Een iets andere dan die van Google Maps. Om nu te zeggen dat deze route adembenemend was… Eh nee. Overigens is dat prettig voor mij als COPD-patiënt. Maar het was ook zeker niet naar en soms zelfs echt boeiend.

De bergen vond ik deze kwalificatie niet echt verdienen. Eerder forse heuvels, of gekscherend ‘puisten’. Vrij kale bedoening. Geen alpenwei, of Milka koe te bekennen. Vooral rotsen en steen. Kortom, veel steenpuisten.

Bij de ‘wereldstad’ Masafi ben ik bewust een stukje de verkeerde kant op gereden. Ik las iets van ‘fort’. Zeker een soort ‘muizenfort’, want ik heb het niet kunnen ontdekken. Door naar Khor Fakkan. Het zag er daar uit alsof men zich ijverig aan het voorbereiden was op het komende seizoen. Ik zag vanuit de auto strand en zee, maar volgens mij was ik de enige die voor dit soort zaken belangstelling had. Iets ten Noorden, in Luluyah Beach, kon ik zo’n beetje met de auto op het strand. Daar waren echter enkele medestanders. (Maar niet meer dan 5 totaal). In de buurt van dat strand enkele optrekjes gezien, die het woord “kamper” bij mij deden opborrelen. Miniwoonwagens op wielen. Geen idee of ze ook bewoond werden. Ook niet nieuwsgierig genoeg om dat al aankloppend te onderzoeken.

Op de bonnefooi ook ergens een zijstraat ingeslagen en daar woonden duidelijk geen ‘kampers’. Redelijk gehalte aan Lexus, Range Rover, Mercedes en meer van dat soort automerken voor armoedzaaiers. Op weer een andere stek zie je moderne flats. Niet van die enorme knotsen, zoals ik die in China heb gezien, maar toch wel een redelijk formaat. Ergens meende ik ook een soort Vinexwijk te bespeuren, maar ik ben geen deskundige op dat gebied. Onderweg ook nog ergens schanskorven gezien. Helaas geen gelegenheid gehad er een foto van te maken. Had mijn tipgever voor dit uitstapje: of doen grijnzen, of in huilen doen uitbarsten. Af en toe kreeg ik trouwens de indruk dat men hier om de ellende van vallend gesteente te voorkomen, complete berghellingen vol met cement stort… Ziet er in ieder geval vaak zeer onnatuurlijk uit.

Langs de gevolgde grote weg is er veelal sprake van lintbebouwing. Een winkeltje direct aan de grote weg en daarachter eindeloos veel niets. Ik zie een “resturant”. Zeker een vliegenpoepje op Google Translate gezeten. Ik stop bij een mini-winkel om een flesje water te kopen. Ik heb een auto en geen kameel bij mij, dus ik neem geen risico. Of men daar ook Engels spreekt, vraag ik. Ik ben tenslotte ver van grote steden als Dubai en Abu Dhabi. Er wordt in redelijk vloeiend Engels ontkend dat men deze taal machtig is. En om dat kracht bij te zetten (????) vraagt men mij of ik uit Japan kom… Omdat ik mij opeens herinner dat dochter Linda een foeilelijk beschilderd bordje wil hebben, loop ik nog even terug het mini-winkeltje in. Met buitenkant rechts raak ik een koffiegeval (metaal), maar de neringdoende roept meteen iets van “Don’t worry”, of “No problem”. Dit was allemaal nog op de heenweg. Om niet dezelfde weg terug te hoeven rijden, kar ik naar Fujairah. Onderweg daarheen zie ik dat de firma Vopak het hier reuze naar de zin heeft. Ik moest aan Pernis denken. Nabij Fujairah begon het kommer en kwel-gebeuren. ‘Opeens’ zag ik verwijzingen naar steden waar ik op dit moment geen enkele belangstelling voor heb. In Al Ain is weliswaar een aardige dierentuin, maar het is wel een enorm eind om en bovendien kan ik mij niet voorstellen dat afgezien van een kameel enig dier zich de moeite getroost om bij deze temperaturen te bewegen. Rechtsomkeert dus. En ik kan nu dus al verklappen dat dit niet mijn enige misser is. Zelfs nu – met behulp van Google Maps – geen idee via welke weg ik nu uiteindelijk richting Dubai ben gekoerst. Het voordeel van een grote stad is natuurlijk dat er altijd ergens wel weer een bord opduikt met die plaatsnaam erop. Nadere bestudering geeft mij uitsluitsel. Ik kan nu beter zien waar ik wat verkeerd heb gedaan. Heel veel!

Tot overmaat van ramp gaf het huurkoetsje de geest. Kon nog net zo’n beetje de vluchtstrook bereiken. Bellen met de verhuurmaatschappij mislukte. Waarschijnlijk door het niet intoetsen van het landnummer….

Uitgestapt en een prima rol vertolkt van een achterlijke gladiool, die dom heeft zitten doen. Het publiek op de banken en een brave taxichauffeur werpt zich op de rol van reddende engel. Hij blijkt van het instrumentarium van de Nissan meer kaas te hebben gegeten en constateert dat mijn panne te wijten is aan gebrek aan benzine. Lekker handig. Hij duwt mij naar een veiliger stuk vluchtstrook en gaat vervolgens met 40 van mijn dirhammetjes op pad om benzine te kopen. En hij kwam nog terug ook! Inclusief hagelnieuwe jerrycan met 5 liter bedrijfssap. Hij had braaf de nota van het tankstation en een bonnetje van de taxikosten. Dat laatste bedrag heb ik maar verdubbeld. Dat kan hier zonder faillissement te hoeven aanvragen. Ik kreeg nog het advies mee, iets verderop de afslag te nemen en de tank vol te gooien. Of de verkeerde afslag genomen, of het benzinestation is verhuisd. Het heeft achterlijk veel kilometers gekost alvorens ik uiteindelijk een benzinestation had gevonden. Bijna weer een lege tank… Voor alle zekerheid de jerrycan ook maar laten vullen. Daarna dan zoeken hoe je weer op de grote weg komt. En als dat uiteindelijk is gelukt, kom je er na vele kilometers achter dat je niet op de juiste grote weg zit. Terug, want anders zit ik straks voortijdig in Abu Dhabi. Het is inmiddels al aardig donker en dat verhoogt de feestvreugde niet echt. Ik rijd dus duidelijk te ver terug en kom in ‘downtown Dubai’ terecht. Dat is erg blij met mijn komst en heeft derhalve de feestverlichting aangestoken. Een doodenkele keer kan ik lezen op welke straat ik rijd, maar als ik eindelijk een plekje vind waar ik de auto even stil kan zetten om die straat op mijn miezerige plattegrondje terug te vinden, mislukt e.e.a. jammerlijk. Ik ben het op een gegeven moment zo zat als spek (van een kalf, dat spreekt) en toeter bij een rood stoplicht naar de taxi naast mij. Of hij maar even voor mij uit wil rijden naar mijn hotel. Probleem opgelost. Waarom dure navigatie huren of aanschaffen als een taxi je voor €.7,50 op je eindbestemming brengt…

Bij mijn volgende uitstapje zal ik trouwens een precieze en gedetailleerde omschrijving op papier hebben hoe ik, van welke grote weg dan ook, weer bij het hotel kom.

Men kan zich voorstellen dat de whisky heden extra goed heeft gesmaakt.

Valt er over de reis verder niets leuks meer te vertellen. Zeker wel. Op de terugweg was er veel meer woestijn te zien dan op de heenweg. Op een bepaald stuk was flink wat van het zand op de weg gewaaid. Moet je even voorzichtig aan doen, want het is net of er opeens ijs op de weg ligt. Ik zie ergens een waarschuwingsbord met een kameel daarop afgebeeld. Ik meen echter gelezen te hebben dat kamelen hier in het wild niet meer voorkomen. Dat is dan een drukfout (zetfout), want ik zie er één op de middenberm. Tussen vangrails in…. Scharrelkameel? Lijkt mij stug. Een eind verder, maar ver van de weg verwijderd (en ver van eigenlijk alles) zie ik er nog drie. Weer een paar kilometer verder zie ik een Subway. Daar was ik best mee in mijn nopjes. Tonijnsub en een ijskoude cola! Bingo.

Al sturend een begin gemaakt deze vakantiebestemming te evolueren. Ben ik blij hier te zijn (geweest)? Ja. Vooral omdat ik ter plaatse kan constateren dat ‘wij’ veel te veel vooroordelen hebben. Wil ik hier vaker heen? Niet echt. Kijk, ik ben een liefhebber van natuurschoon en dat is hier niet bepaald dik gezaaid. OK, er zijn imponerende gebouwen. Zeer imponerend mag ik wel zeggen en ik moet nog een flink stuk van (o.a.) Dubai nader inspecteren. Er is hier ontegenzeggelijk sprake van een enorme dynamiek en het gonst er van de bedrijvigheid. Het is in de verste verte geen bananenrepubliek en ik denk dat als alle in’s en out’s kritisch worden bekeken, menig westers land aan deze emiraten een dikke punt kan zuigen. Als ik goed ben ingelicht is bijvoorbeeld de gezondheidszorg hier voor IEDEREEN gratis.

Toch heb ik mij vandaag ernstig af zitten vragen wat al die jaarlijks miljoenen toeristen hier zoeken. Tsja, als je van winkelen houdt, is het hier wel prettig vertoeven. En er zullen ongetwijfeld meer redenen zijn te bedenken en op te noemen. Misschien zelfs wel door mij tijdens de slotbeoordeling. (Als ik niet voor die tijd een keer echt verdwaal…)