Gisteren al ontdekt dat er beneden een soort coffeeshop is. Niet voor weed, maar voor koffie, Arabisch ‘gebak’ en (voorverpakte) sandwiches en wraps. Zagen er best lekker uit.

Gisteren dus gekozen voor de supermarkt. Vandaag voor de coffeeshop. Ik bestel zo’n chicken ceasar wrap en vraag er een koffie bij. Welke koffie wenst u, vraagt de dienstdoende koffieknul en houdt mij een groot plakkaat voor met afbeeldingen van tig koffievarianten. Nu ben ik niet zo van dat moderne gedoe met latte en fancy namen als Marcello Mastrubatione, dus ik wijs op de meest op gewone koffie lijkende afbeelding. Vervolgens vraagt hij mij iets over ‘cream’ en ik dacht dat ik de keus had tussen cold en hot cream. Nu smeer je cold cream volgens mij op je huid, dus ik zeg “hot”. Koffieboon geheel van slag en raadpleegt de manager, die aan een belendend tafeltje zit. Deze man (een Aziaat) springt op neemt het over. Ik wil niet moeilijk doen, dus ik zeg, doe maar wat. We worden het verder eens over “medium” en dat het een gevalletje ‘take away’ wordt. Op de kamer blijkt de koffie een soort ijskoffie te zijn. Wel met slagroom. De wrap is erg lekker en ik heb er nog een over (hoewel het formaat niet reusachtig is). Op de nota staat dat ik lemon tea heb besteld. Nu ben ik weliswaar geen fijnproever, maar het was geen lemon tea. Overigens betaalde ik voor deze kleinigheid meer dan voor het all-you-can-eat ontbijtbuffet… Je blijft je hier verbazen.

Op weg naar dit avontuur kwam ik mijn kamerjongen tegen. Of hij kon gaan schoonmaken. Ik zei dat hij zijn best kon doen. Omdat ik er ‘take away’ van had gemaakt, was ik terug voordat hij klaar was.

Zo kon ik hem vragen of er handdoeken bij het zwembad beschikbaar zijn, of dat ik het exemplaar van de kamer moest meenemen. Zijn Engels bleek toch wat beperkt en er kwam wat pantomimewerk mijnerzijds aan te pas. Ik constateerde voorts dat hij steeds meer flesjes water neerzet. Ik heb er nu 3 en in de koelkast staan er ook nog 2.

Inmiddels van het zwembad gebruik gemaakt. Twee keer te water gegaan en omstanders verbaasde gezichten bezorgd. Het zal iets te maken hebben met een hoger vetpercentage, maar ik heb er geen enkel probleem mee om op de rug liggend te blijven drijven, terwijl mijn tenen vrolijk boven water uitsteken. Tussen dit drijfwerk door heb ik vlijtig in mijn Dubaigids zitten lezen. Ik lees dat er een kamelenmuseum is. In de toelichting staat o.a.: Zonder de domesticatie van dit dier was een culturele ontwikkeling op het Arabisch Schiereiland waarschijnlijk niet mogelijk geweest. Een zin die ik een paar keer heb overgelezen en op mij in heb laten werken. Is een aanrader. Kamelen en culturele ontwikkeling … Toch zet het mij niet in de starthouding om die kant op te sprinten. Met name door hun enorme wimpers vind ik kamelen wel iets hebben, maar dat “iets” houdt eigenlijk bij die wimpers ook wel weer op. Zij kijken je meestal nogal hooghartig aan en als ik ze zie kauwen, heb ik ook iets van ‘dat moet toch eenvoudiger kunnen’. Ik ga ook niet naar een museum over Fries stamboekvee, of de Groninger Roodbonte (als die al zouden bestaan), dus waarom wel naar het kamelenmuseum?

In Dubai is 1 moskee ook voor niet moslims toegankelijk, de Jumeirah Moskee. Via mijn boekje begrijp ik dat zo’n bezoek gepaard gaat aan een rondleiding. Aan het eind daarvan ga je met gidsen en medebezoekers gezamenlijk op een tapijt zitten en mag je vragen stellen over het moslim zijn en wat daar allemaal bij komt kijken. Nu lijkt die tapijtsessie mij eigenlijk best boeiend, maar de rondleiding duurt 75 minuten en dat vind ik knap lang. In de dom van Keulen, toch niet bepaald een misselijk bouwwerkje, was ik na een dik kwartiertje volgens mij wel uitgekeken. Ik ben dan ook bang dat nogal wat tijd zal worden besteed aan het uitleggen hoe de islam tot stand is gekomen en zich heeft ontwikkeld. Het zal wel zeer oneerbiedig zijn, maar ik vergelijk dat toch een beetje met verplicht luisteren naar een Paul Bocuse of een andere wereldberoemde kok. Of één college kwantummechanica bijwonen. Goed bedoeld, maar niet aan mij besteed. Het ligt dus niet aan de moskeegids, Paul Bocuse of de kwantum-mecanicien, maar aan mij.

Vandaag dus een rustige dag. Het hotel in feite niet uit geweest. Na de eerste zwembadsessie nog wel even terug naar de kamer gegaan om mijn tweede wrap te nuttigen. Daarna weer naar het dak met zwembad. Aan de Nepalese lifeguard gevraagd of hij een foto van mij wilde maken ‘met tenen boven water’. Het is maar goed dat we in het digitale tijdperk leven, want anders was er een bescheiden filmrolletje doorheen gejast. Ik heb de twee nog enigszins acceptabele kieken in een nieuwe fotoserie geplaatst. (Zie je toch nog een soort Manatee, Wim)

Er zullen wel mensen zijn, die nu iets hebben van je bent er maar een week, dan ga je toch niet bij een zwembad rondhangen. Dan moet je elke dag genieten. Dan moet je de stad verder verkennen.

Het leuke van vakantie vind ik nu juist, dat ik niets MOET. En genieten kan ik ook bij een zwembad. Ga dan naar het plaatselijke sportfondsenbad,hoor ik iemand nu weer denken. Ja, maar dat is toch anders.

Volgens de hier geldende tijd is het nu whisky-time en ik ben bij het restaurant weer wat ijs gaan halen. Had de brave borst mij gisteren al gezegd om te doen. Als ik via een leugentje ‘verklap’ dat ik deze ’medicijn’ op dokters voorschrift nuttig, maar er tegelijkertijd een knipoog aan toevoeg en ernstig ‘nee’ met mijn hoofd schud, is het dolle pret in Kenia-land.

Van die jongens begrijp ik dat als je in de buurt van het strand iets bestelt, het prettig is als je oom Dagobert Duck heet. Dat (bijna) tientje, wat je hier betaalt voor een pint Heineken zou dus ‘goedkoop’ zijn. Daar zou het tegen de €.15,- per pint zijn. Vals om in zo’n warm land de prijzen van dorstlessers naar dit niveau te tillen. Anderzijds is vers watermeloensap ook erg lekker en dorstlessend. Dat kostte mij dus nog geen €.2,70. En dan hoef ik niet eens zelf te persen. Ik vraag mij trouwens af hoe zo’n watermeloenpers er uitziet. Net als een sinaasappelpers maar dan 20 keer zo groot? Wordt dan wel proppen in de vaatwasser.

Tot mijn ontsteltenis geconstateerd (dat is het nadeel van donkere flessen) dat ik toch beter een literfles had kunnen meenemen i.p.v. zo’n 0,7 beginnersflesje. Het is nog wel geen eb, maar springvloed is het zeker ook niet.

Hoewel ik nog ijs zat heb, ga ik nu dus toch maar richting restaurant…

Anita had hedenavond geen dienst. Mijn ijsklontenknul was er wel, samen met een collega. De collega zou mij gaan bedienen. Die komt met de ‘grote’ menukaart, maar ik wil dat ding van gisteravond. Twee gerechten voor 45 dirham (€.11,00). Kon niet, volgens hem, want dat geldt alleen als je van tevoren bestelt. Ik leg de brave borst uit dat ik gisteren niet van tevoren had besteld, maar toch van die kaart kon bestellen. Ik heb hem tevens duidelijk gemaakt dat als wat gisteren nog wel kon, vandaag opeens niet meer zou kunnen, ik direct zou opstappen en elders zou gaan knagen. Ik houd er wel van een beetje druk op de ketel te zetten. Ober bedremmeld verdwenen om elders in de overlegstand te gaan. Kwam mij even later melden dat ik toch van die 45 dirhamkaart kon bestellen. Verrassing!

Had als bijkomend voordeel, dat ik nog kon nakijken wat dat hoofdgerecht van gisteren nu precies was. Welnu: Libanese rundvleeskroketjes met vermicellirijst. En idd yoghurtsaus en ook nog pijnboompitten.

Vandaag aan de pompoensoep gegaan. Avontuurlijke bui! Ik kreeg de lekkere versie en er zat ook nog eens een uitstekend knoflookbroodje bij. Yes! Als hoofdgerecht had ik iets met kip en diverse sausen. Ook de vermicellirijst was present. Evenals de ijsthee. Omdat ik van die kleine kaart gebruik had kunnen maken, besloot ik de omzet toch nog wat op te krikken en heb daarom nog een pint Amstel besteld. En dan bedenken dat ik thuis nog 2 trays met halve liters heb staan. Jippie! Kan ik mij nu al op verheugen.

Morgen met de auto op pad. Naar Khor Fakkan. Tip van een ervaringsdeskundige. Het is een tocht richting bergen. Zal wel een beetje anders zijn dan de Oostenrijkse Alpen, maar dat wil ik dan wel gecontroleerd hebben. Omdat je nooit weet wat je op zo’n binnenlands avontuur allemaal tegenkomt, ga ik morgenochtend uitgebreid van het ontbijtbuffet gebruik maken.

Nu nog even via Tripadvisor kijken of er onderweg, of in dat Khor Fakkan, knabbeltenten zijn die een bezoek waard zijn.