Als het op jezelf slaat, vind ik spijt hebben een vrij onzinnige bezigheid. Ik kan nu wel spijt hebben dat ik mijn fysieke conditie heb laten versloffen, maar dat maakt het wandelen niet opeens pijnvrij.

Het metrostation haalde ik redelijk eenvoudig en mijn petje om mij tegen de zon te beschermen was nog niet eens doorweekt. Met de metro naar station Al Ras. Daar was ik al ras, want ik hoefde niet over te stappen. Bij de uitgang aan een metrojuf gevraagd hoe ver het Heritage House was. Dan moest ik eigenlijk de andere uitgang hebben en daar maar eens vragen. Vond ik wel een creatieve manier om van lastige vragen af te komen. Ik pakte mijn plattegrond er nog eens bij en besloot zonder verder te vragen op avontuur te gaan. Ergens loop ik tegen een aanwijzing met ‘Heritage House’ aan. Ik volg braaf de instructie en ga in de aangegeven richting. Inmiddels al diverse kleine zitpauzes ingelast en tekeer gegaan met mijn uit China meegebrachte handdoekje om mijn hoofd weer een beetje vochtvrij te maken. Als ik aan een nieuwe zitpauze toe ben, kijk ik verlekkerd naar de stoelen en banken op een terrasje. Men wappert mij uitnodigend naar binnen. Daar vertel ik dat ik eigenlijk alleen wil weten hoe ver het nog is naar het Heritage House. ‘Twee huizen verder’, krijg ik te horen. En zij voegen daar meteen aan toe dat het nu gesloten is i.v.m. renovatie. Complete martelgang voor niets dus. Of ik niet iets wens te eten. Is mij nog te vroeg. Men heeft ook verse sapjes. Dat lijkt mij wel een strak plan en ik kies voor watermeloen. Dat blijkt een voltreffer.

Ik besluit dan maar dat boottochtje te doen. Met de nodige zitpauzes ‘de Creek’ bereikt en de overtocht gemaakt. Je ziet hier tal van dhows. Typisch Arabische schepen. Volgens mij heb ik samen met Ineke in Kenia al eens een tripje met zo’n dhow gemaakt. Ik kon er toen ook al niet enige schoonheid in ontdekken. Dat overtochtje vond ik inderdaad best aardig. Na landing was ik echter ernstig aan nog meer koelte en vooral comfort toe. Ik moest mij echter eerst nog door een soort markt heen worstelen alvorens een taxi te kunnen scoren. Tijdens de ’marktworsteling’ een cap met opschrift Dubai gekocht. Zou 35 van die dirham moeten kosten. Omgerekend €.8,40. Vond ik teveel. Via 30 op 25 dirham beland. (€.6,25). Verkoper doet de cap ‘achter’ in een plastic zak en geeft mij mijn wisselgeld. In het hotel zie ik dat het ingepakte exemplaar nogal wat schoonheidsfoutjes heeft en zeer waarschijnlijk geruild. Vind ik ergens wel humor.

In ruim 20 minuten brengt de taxichauffeur (een Pakistani) mij naar mijn hotel. Ik rond de ritprijs af op 30 dirham (€.7,36). Op de kamer ga ik mij te buiten aan heerlijk fris water. Het zijn van die 0,5 literflesjes en die worden netjes steeds aangevuld. Ik ben erg blij met mijn koelkastje op de kamer. Helaas zit er geen vriesvakje in (of het zit er wel in, maar is al geruime tijd dichtgevroren). De eerder aangeschafte ijsklontjes zijn inmiddels in water veranderd. Gelukkig viel de waterschade bij het openen van het koelkastje mee. E.e.a. betekent wel dat ik straks nieuwe klonten moet kopen. Mensen van de supermarkt gaan mij vast aardig vinden.

Bij het ‘mannetje in de hal’ heb ik vanmorgen voor dinsdag een Toyota Corolla besteld. Die lever ik dan vrijdagmorgen (dag van vertrek) weer in.

Alvorens richting supermarkt te drentelen, bedacht ik mij dat het misschien een goed idee zou zijn om eerst eens even een blik te werpen op de menukaart van het restaurant hier. Kan toch niet elke dag uit de muur van de supermarkt smullen. Er blijkt een wisselend weekmenu en de keuzemogelijkheid valt niet tegen. Ik zeg tegen het ontvangstcomité (Kenia) dat zij nog even moeten wachten voordat ik ga aanschuiven. Ik heb dat flesje whisky tenslotte niet voor niets meegesleept. Ja, maar ik kon daar ook wel een whisky nuttigen. Tuurlijk, maar voor die prijs heb ik in NL (mits in de aanbieding) een fles van 0,7 liter. Aanbod aldaar een whisky te consumeren dus maar afgeslagen. Geinig vind ik dan weer wel dat spontaan aangeboden wordt mij wat klontjes ijs mee te geven. Een aanbod waarvan ik dankbaar gebruik heb gemaakt.

Ik heb vast wel eens eerder ‘geroepen’ dat ik een sfeerproever ben. Ik ‘voel’ of mensen goed in hun vel steken, of juist niet. Dat zit hier wel snor.

Van de Pakistaanse taxichauffeur hoorde ik ook nog wel een aardige. Veel Emerati hier in Dubai moeten ook hard werken voor hun geld en hebben lang niet allemaal een topsalaris. De echt rijke jongens hebben hier hooguit nog een pied à terre en wonen de rest van het jaar elders. Daarbij dient dan gedacht te worden aan plaatsen in Zuid Frankrijk, omgeving Marbella, Zwitserland en vul maar in.

Het weekmenu heb ik nu ook van dichtbij meegemaakt. De soep van de dag was pompoensoep. Dat kan lekker zijn, maar soms ook niet. Ik besloot voor iets met kip te gaan. Werd een forse spies met daarbij een groenige saus, die licht pittig was. Alvorens dit met smaak naar binnen te kunnen werken was enig geduld vereist. Voor een snelle hap moet je hier niet zijn. Volgens serveerster Anita had e.e.a. te maken met veel bestellingen via roomservice. Het lag in ieder geval niet aan de bezetting van de eetzaal, want met een tafeltje of drie hield het wel op. Het hoofdgerecht kon ik niet helemaal thuisbrengen. (Is van hier ook een knap eind)

Ik dacht iets met kebab en een yoghurtsaus. Maakt verder niet zo gek veel uit. Gewoon een kwestie van in je mond stoppen en kijken of je het lekker vindt. Ik vond het lekker. Er uiterst bescheiden een ijsthee bij gedronken. Totale schade (incl. fooi): nog (net) geen €.16,-

Serveerster Anita bleek over een enorme bos vlechten te beschikken. Imponerend. Dus zei ik er iets van. Was niet allemaal van haarzelf. Extensions, biechtte zij op. Daar heeft zij een gelukkige maatvoering bij gehanteerd, want met nog wat meer extensions zou de vloer aanvegen niet langer noodzakelijk zijn geweest.

Zo, nu ben ik weer helemaal bij (en jullie straks ook). Ik drink nog even een kopje Nescafe Red mug en dan via BBC World de laatste ontwikkelingen op wereldniveau bekijken. Tot morgen!