Geen idee hoe het met sluitingstijden van winkels hier zit, maar het zekere voor het onzekere nemend ben ik gisteravond voor 18 uur even naar het supermarktje gegaan. Bij het verlaten van het hotel was er een onzichtbare vijand, die een warme deken over mij heen smeet. Gelukkig is het niet ver naar dat supermarktje. In een vitrine zag ik iets ‘opgerolds’ (ook nog met papier er omheen). Bij nadere inwinning van informatie zou het om een soort worst gaan. “In a wrap?”, vroeg ik nog technisch. En volgens mij bevestigde deze neringdoende mijn veronderstelling. Then let’s go for it, was mijn reactie. Vervolgens propt hij dat ding in een magnetron. OK, dat is bij een wrap niet zo gek. Kom ik ‘thuis’ betreft het gewoon een broodje... Maar wel met een lekker worstje.

Daarnaast nog een drietal zakken chips assorti gekocht en een pakje zoute koekjes, waarvan ik hoop dat ze op Tuc lijken. En voor dat complete pretpakket betaal je dan nog geen €.5,00. Het is een land van stevige contrasten. Bier in de hotelbar is pittig geprijsd, maar de metrotarieven lijken mij schappelijk tot goedkoop. Uit eten gaan wil op nogal wat plaatsen ook een flinke deuk in je vakantiebudget slaan. Via internet-onderzoek prijzens-aardige alternatieven gevonden, maar ik denk dat als ik jongens als Kenia-bovenarm-specialist, of de plaatselijke security Sri Lankaan ga raadplegen dat mijn lijstje nog aanzienlijk langer wordt. Om die langere lijst af te werken moet ik nog nachten bijboeken en een alternatieve vlucht bij Emirates scoren. Daar zie ik maar vanaf.

Na een lange nachtrust constateer ik vanmorgen opnieuw een ‘mistig’ (stoffig) uitzicht. Niet van dat weer waarbij je denkt: Hoppa, naar het zwembad. En: Niet vergeten je in te smeren. Wel weer om het aan te durven wandelend naar het metrostation te gaan. Ik denk erover naar het oude deel van Dubai te gaan. Vraag is alleen hoe laat. Die fonteinen wil ik best eens nader bekijken, maar die gaan pas rond 19 uur aan het werk. En om van 11.15 uur tot 19.00 uur te gaan wandelen, is voor deze senior een ferme opgave. Tussentijds een terrasje pikken? Ik heb een foto gemaakt van hoe populair dat hier is.

Zojuist enkele foto’s van de directe omgeving gemaakt. Niet echt een paradijs voor wandelaars. Of het moet wandelaars betreffen, die graag hun hobby in een enorme bouwput uitoefenen. Op de terugweg van de ‘fotoshoot’ bij mijn supermarkt een wrap met kip (geen broodje dit keer) en daarnaast een in een soort deeg gewikkeld’ eitje. Deed qua smaak een beetje denken aan sambal telor. Met op de kamer ‘gezette’ koffie nu dus een prima ontbijt achter de kiezen.

In de lobby zit een excursieverkoper. Excursiegids zijn heb ik erg leuk gevonden. Deelname aan een excursie staat mij om een of andere reden tegen. De man bemiddelt echter ook voor het huren van een auto. En die wordt dan voor het hotel gebracht. Scheelt weer een trip naar de luchthaven en op het eerste gezicht is het hier nog goedkoper ook.

Nu even reageren op Jan’s reactie(s). Ergens had ik ook iets van “wat moet ik daar?”. Zie ook eerste verslag. Maar voor vertrek heb ik mij gerealiseerd dat de al dan niet latente weerstand om deze kant op te komen voornamelijk is gebaseerd op vooroordelen. Afgezien van olie komt er uit het Midden Oosten (en omstreken) niets dan ellende. Haat, terrorisme en meer negatiefs. Door mijn krantenwerk, waarbij ik met zo’n 35 verschillende nationaliteiten heb gewerkt, ben ik er (opnieuw) achter gekomen, dat vooroordelen bijna altijd misplaatst zijn. Besloten met een volledig blanco lei de boel hier te bekijken. OK, het woord “decadent” is hier zeker niet misplaatst. Bommeliaanse invloeden (“Geld speelt geen rol”, roept heer Bommel altijd) zijn er inderdaad voldoende. Zoals Jan ook terecht opmerkt, is het lastig normaal te blijven als je tot ver over de oren bent ondergedompeld in dollars en dirhams. Maar zijn het niet ook westerse architecten, die – met dollartekens in de ogen – voorstellen nog wat extra tierelantijntjes aan te brengen en na goedkeuring binnensmonds “kassa” mompelen.

Ik heb in deze korte tijd al aardig wat afgekakeld met diverse lieden van elders. Geen van deze mensen maakte een teneergeslagen indruk, of liet zich op een of andere wijze negatief uit. De meesten zien de VAE als een land dat hun mogelijkheden biedt.

Als ik in zo’n Dubai Mall man en vrouw in jurk en chador hand in hand zie lopen, is onderdrukking niet het eerste wat bij mij opkomt. Door volledig blanco aan zo’n reis hier naartoe te beginnen, maakt het verblijf hier een stuk aangenamer (denk ik). Of ik nog in de gelegenheid zal komen met een echte ‘inboorling’ de wellicht wederzijdse vooroordelen eens gezellig door te nemen, weet ik niet, maar ik sta daar positief tegenover.

Ik denk dat ik nu maar eens op avontuur ga. Kijken waar het schip strandt.