Maandag 8 april op mijn gemak naar de B&B, waar ik ook de eerste 2 dagen was. De radio liet onderweg iets horen wat mij niet kon bekoren. Kennelijk iemand die ooit eens heeft gedacht dat gitaar spelen leuk zou zijn. Toen hij er achter kwam dat het bespelen van dit instrument minder eenvoudig is dan hij had verwacht volgde er fysiek geweld. De gitaar bood weerstand en zo is volgens mij ‘hard rock’ ontstaan. Andere zender dus.

Onderweg zie ik een spoorlijn. Zijn niet dik gezaaid in Sardinië. Als ik in de verte zelfs ook nog een trein(tje) zie, is dat een kwestie van geluk. Om hier een trein te spotten moet je geluk hebben. Of erg veel geduld.

Enige voorlichting rondom de logica waarmee men hier wegen bouwt, zou ik wel boeiend vinden. Hier doet men een stukkie. Verkast vervolgens de hele machinerie en alles er omheen een tien- of twintigtal kilometers verderop en bouwt daar opnieuw een stukkie. Dat proces wordt soms diverse keren herhaald. In de tussenliggende delen is het vaak ouderwets kruip-door-sluip-door over tweebaansweggetjes. Maar als je, zoals ik, geen haast hebt, is dat allemaal niet zo’n punt. Bij aankomst in de B&B bleek ik Russisch/Duitse of Duits./Russische medebewoners te hebben. Zij hadden twee kinderen bij zich, die beiden in Duitsland zijn geboren. Wonen al een dikke 20 jaar bij onze oosterburen en spreken nagenoeg accentloos Duits.

Dinsdag 9 april. Laatste dag, maar ik heb nog even alvorens Easyjet mij huiswaarts vliegt. Klein tochtje in nabije omgeving van Olbia kan er nog af. Langs de kust naar Golfo Aranci en vervolgens naar Porto Cervo bleek een uiterst fraaie route. Niet in de laatste plaats door de aanwezigheid van uitbundig bloeiende mimosa. In Porto Cervo op zonovergoten terras een kopje koffie gedronken. Een zogenaamde Americano, want een gewone expresso vind ik amper voldoende om mijn tong nat te maken. Je betaalt daar echter in dat Porto Cervo wel €.5,-. Van een vorig bezoek aan de Costa Smeralda herinner ik mij dat bij een bepaalde uitbater twee verschillende prijzen werden gehanteerd. Eén voor de rest van het jaar en één voor augustus. Het exemplaar van augustus bekijkend dacht ik toen dat de clientèle daar in die maand waarschijnlijk bestaat uit mensen als Berlusconi en vrienden. Bij ‘mijn’ koffietent heeft men de prijslijst voor de rest van het jaar waarschijnlijk weggegooid. Of, mij goed bekijkend, gedacht dat die niet-Italianen maar wat extra moeten betalen. Na mijn minieme bijdrage t.a.v. ontwikkelingshulp richting vliegveld om de Capture in te leveren. Braaf karretje geweest, waar ik toch nog een dikke 1.000 km mee heb afgelegd.

In dat verhuurcentrum zijn zo’n 10 tot 15 autoverhuurmaatschappijen gevestigd (en nog een paar waar je met een busje heen moet). En 9 april zijn er tussen 9.00 uur en 22.32 uur minder dan 20 vluchten geland. Naar mijn idee wordt dat baliepersoneel mede gescreend op ‘hoe om te gaan met verveling’ en ‘niet al te opzichtig uit je neus zitten bikken’. In het hokje bij het parkeerterrein waar ik mijn huurkoetsje stalde, zat dan ook geen hond. Baliejuf moest aan de wandel om e.e.a. te controleren. Bij haar terugkomst kreeg ik het bewijs van goed gedrag en kon het richting vertrekhal. Daar buiten in de koelte mijn laatste blikje bier genuttigd. Bij de gate niet staan dringen om ook in de rij te mogen staan. Betekende wel dat mijn trolley in het ruim moest, maar dat scheelt toch ook weer gesleep. Rustige en tijdige vlucht. Nadeel van Easyjet (en van Transavia) is dat zij vertrekken en aankomen halverwege Badhoevedorp en dat forse delen nog niet zijn voorzien van zo’n ‘rollend tapijt’. Dan spelen onderrug en COPD mij parten en dien ik onderweg toch even een zitplaats te scoren.

Komen we tot besluit nog even bij de NS. Daar had ik al problemen mee voordat ik op reis ging en met NS-problemen eindigde mijn vakantie. Zou zomaar een ‘stevig stukkie’ kunnen zijn.

Toen ik keek welke trein ik naar Schiphol moest nemen, besloot ik meteen ook maar e-tickets te kopen. Mijn OV-kaart had onder de €.20,- aan saldo, dus die had ik dan op moeten waarderen. OK, eerst mijn retourticket besteld en met creditkaart betaald. Vervolgens ga je terug naar je oorspronkelijke reisplanner, draait de reisrichting om en verander je de datum. Dan klik je op ‘koop een kaartje’. Wil je wat later je e-tickets printen, zie je tot je stomme verbazing dat je twee keer een e-ticket Schiphol – Almere hebt. Klantenservice gebeld. Zag ook dat ik twee keer hetzelfde kaartje had gekocht en zou het geld terugstorten. Opnieuw geprobeerd een kaartje in de juiste richting en op de juiste dag te kopen. Ging niet. Ik bleek genoodzaakt de site volledig te verlaten en opnieuw te bezoeken. Pas toen het gewenste e-ticket kunnen aanschaffen. Het leek mij nuttig NS van deze ervaring via een e-mail op de hoogte te stellen. Die mogelijkheid is nergens te vinden. Jippie, ik kan chatten. Voor vorst en vaderland een eind weg zitten tikken, maar ik kreeg mijn chat niet weg. Dan maar e.e.a. in de vorm van een klacht. Kon ik ook meteen nog even over mijn teveel betaalde kaartje mekkeren. Ik dien mijn klacht (op 1 april) iets na 10 uur in en krijg een ontvangstbevestiging om 18.32 uur…. Ik zou binnen 5 werkdagen bericht krijgen. Op 8 april (23.31 uur) ontvang ik een e-mail van NS-klantenservice dat het niet is gelukt om mij binnen 5 dagen te berichten, maar dat zulks z.s.m. alsnog gaat gebeuren…. En geld terug heb ik ook nog niet gezien….

Dan wil ik gisteren de sprinter naar huis nemen, is er iets met een kapotte bovenleiding en er gaan minder treinen. Ik zie binnen afzienbare tijd zelfs helemaal geen sprinters. Er vertrekt (met enige vertraging) wel een intercity. Snap ik niet helemaal. Heeft een intercity geen bovenleiding nodig??? Ik vraag aan de conductrice van de intercity hoe ik bij Muziekwijk kom. Antwoord: Via Almere Centraal.

Van Olbia naar Schiphol Gate H7 en van gate H7 naar Muziekwijk vergt op deze manier zo’n beetje dezelfde tijd. En dan zijn er nog mensen die het gek vinden dat ik zo min mogelijk met de trein reis.