Het weekeind van doorsmeren en olie verversen ligt al weer achter mij. Zoals voorspeld was Linda’s verjaardag voor Linda en Luca een dag van het zachtjes strelen van de kater(s). Er kon nog net een spelletje monopoly af mits er niet te luidruchtig met de dobbelstenen werd gegooid. Luca nam dat risico niet eens en ging een tijdje plat. Elena was uiteindelijk de monopolist met haar favoriete Italiaanse versie van Leidse en Kalverstraat. Tegen de avond was het herstel dusdanig dat het toch wat feestelijk afsluiten van deze dag bij Zum Löwen als reële optie werd beschouwd. Toch werd door het jonge stel uiterst voorzichtig gestart met een zeer klein glas Bitburger. Zelf toch maar een volwassen maat besteld en niet zo’n kabouterglaasje.

Zoals de naam al doet vermoeden, is er een Duitse connectie bij Zum Löwen. Uitbater Michiel (hebben ze Michel of zelfs Michelle van gemaakt) heeft er een goedlopende tent van gemaakt en draait al jaren met goede bezetting van de tafels. In het welkomstwoord van het menu wordt trots beweerd dat de diverse spijzen en dranken een ‘verbinding’ met Zuid Duitsland hebben. Toen ik hem bij mijn eerste bezoek (enkele jaren terug) vroeg waarom hij dan Bitburger tapte (afkomstig uit Rijnland Palts) was het even stil. Verder wel een vrolijke Franz en hij heeft prima vlees.

Tot besluit krijg je een Apfelkorn van het huis, maar of ik heb de naam niet goed verstaan, of er klopte iets niet met mijn herinnering aan ‘Korn’. Dat laatste is waarschijnlijker, want Michel nodigde mij uit aan de bar nog even een echt drankje te komen drinken. Het spul aan tafel is meer likeurachtig en slechts een procentje of 25. Overigens voldoende ‘sterk’ voor Linda om haar glaasje aan mij te offeren. De “Obstler” aan de bar had wel de gewenste ‘bite’, maar toch ook weer niet overdreven.

Zondag was er dan toch nog het eten bij een ‘agriturismo’. Je begint ’s middags om een uur of een en als je geluk hebt, ben je om vijf uur aan de koffie met limoncello toe. In de tussentijd wordt een zeer grote hoeveelheid verschillende gerechten aangesleept. Niet alle gerechten konden mij bekoren. Er was bijvoorbeeld iets met linzen en dat had ik na een klein hapje proeven verder wel ‘gezien’. Ook van een schotel met allerlei spul van de binnenkant van een varken (nieren, lever en naar verluid ook hart en longen) boeit de bereidingswijze mij totaal niet. Ik ben al niet zo’n fan van kokkerellen, maar als ik de spaarzame tijd, die ik in de keuken met potten en pannen doorbreng ga verkwanselen aan ingewanden, is er iets goed mis met mij. Gretig mijn tanden in een ‘homp’ venkel zetten? Niet dus. Maar de schotel met schapenvlees en de daaropvolgende schotel met speenvarken konden zich in mijn warme belangstelling verheugen.

Een alleraardigste formule. Veel van de gerechten (zo niet allemaal) worden bereid met producten die zij zelf verbouwen of ergens rond hebben lopen. Bij het parkeerterrein was er bijvoorbeeld een hok met daarin twee wilde zwijnen. In een ander omheind verblijf was er een uitsloverige haan, die niet kon klokkijken en zich suf kukelde. Waarschijnlijk om indruk te maken op de rest van het pluimvee. Ik heb geen hekel aan hanen, maar ze moeten wel al enige tijd aan een spit hebben ‘rondgehangen’.

Hond Leon had het ook zeer naar zijn zin. Die deed niet moeilijk over ingewanden van een varken. En Elena verdenk ik er ook van af en toe iets in zijn richting te hebben gesmokkeld. Voorts waren er onder de aanwezige kinderen van andere tafels diverse aai-enthousiastelingen en Leon is een echte kindervriend.

Eenmaal weer thuis kregen wij nog even visite in de vorm van de moeder en oma (bijna 90) van Luca. Het feit dat mijn Italiaans amper naam mag hebben, weerhoudt moeder Angela niet in rap tempo een serie wetenswaardigheden op mij af te vuren. Het woord ‘staccato’ borrelt bij mij op. Oma is fysiek wel wat kwakkelend, maar met de geest is nog helemaal niets mis. Geen idee wat haar lengte precies is, maar ik schat dat het rond de 150 cm wel ophoudt. Niet iemand om bijvoorbeeld mee naar een drukke kermis te gaan, want je bent haar zo kwijt. Luca en Elena hebben die avond nog een klein hapje genuttigd. Ik heb mij beholpen met een paar GlenGrants. Het is gisteravond geen latertje geworden.

Inmiddels besloten wat later te vertrekken naar het Noorden en nog enkele uurtjes extra met Linda door te brengen. Ik neem dan naderhand de snelste route, dus een herhalingsbezoek aan de zuiderbuur zal voor een andere keer zijn. Ik heb nog een klein kloekje whisky en dat ‘moet’ wel op zijn tegen de tijd dat de lekkernijen van Manuela op tafel worden gezet. Wat kan een mens het toch druk hebben met dingen inplannen. Ik ben hard aan vakantie toe.