Voor de tweede avonddis meldde ik mij dit keer dus keurig op tijd. Alvorens aan te vallen, meldde ik aan Manuela dat het met internet nog steeds droevig was gesteld. Verbaasd gezicht. Haar eigen laptop bleek het feilloos te doen. Rap mijn exemplaar naar eetzaal gehaald en zoals iedereen inmiddels weet, had ik daar internet.

Tijdens de eerste gang, een erg lekkere macaroni, de mail even doorgeploegd. Vervolgens met Zwitsers echtpaar (Franstalig, maar hij sprak gelukkig ook Engels) van buurtafeltje in gesprek geraakt. Hij was volgens mij mijn reddende engel die de achterklep wist te openen. Frans blijf ik een mooi klinkende taal vinden en ik betreur dat mijn kennis ervan beperkt is.

Gang 2 van het diner bestond uit een shaslick met diverse soorten vlees en bijbehorende verstrooiingselementen, zoals stukjes paprika. Geen kinderachtige stukjes vlees. Bovendien werden er meteen maar twee stokjes geserveerd. Van de aardappeltjes, een soort tussenvorm van gebakken aardappel en frites, kon ik niet warm worden. Dit keer het vlees in ieder geval volledig weg kunnen werken. Toetje (ook weer 2 soorten, want stel je voor dat ik zou afvallen) was weer perfect.

Op kamer nog even TV gekeken. BBC World News op kanaal 80. CNN, Al Jazeera, CNBC, Bloomberg TV en nog handenvol Duitse, Spaanse, Franse en Oostenrijkse zenders gevonden. Liefhebbers van zappen komen hier vingers tekort om alle minimaal 150 zenders af te werken.

Zapvingers hun rust gegund en oogjes ook. Vanmorgen weer badkamerpret en na het ontbijt op mijn gemak richting Zuiden. Snelste route zou een dikke 3 uur in beslag nemen. Kom ik om te beginnen te vroeg aan en in de tweede plaats betreft het dan over een soort autoweg met vrij veel verkeer karren. Ik besloot de meest Oostelijke route te nemen. Er was voor vandaag bovendien slecht weer verwacht en dat zou vanuit het Westen komen. Tot 12 uur op mijn Oostelijke route heerlijk zonnetje gehad. Toen even wat mistig, maar dat was binnen een half uur alweer verleden tijd. Als ik vriendelijk voor de Sardijnen ben, zou ik de gevolgde weg (SS 125) een redelijk B-weggetje noemen. Hier en daar moest je dwars door een dorp. Soms erg prettige vergezichten, maar qua kleur nog niet helemaal je dat.

Als men van deze SS 125 een fatsoenlijke ‘autostrada’ wenst te maken, zoals een eind verderop al het geval is, dienen er zeer stevige happen uit de aangrenzende bergen te worden genomen. Op tal van plaatsen is de weg ver boven het dal gelegen en is de vangrail geen overbodige luxe. Soms zijn er inhammen, waar je even kunt uitstappen en op je gemak naar de vallei kunt turen. Je kunt een foto maken van dat schattige dorpje daar ver beneden. Je kunt dat ook niet doen. Ik koos voor het laatste en ervaar dat niet als een gemis. Ongetwijfeld vindt het dorpje het ook geen punt. Ik kan mij niet voorstellen dat daar uit ongenoegen over het feit dat ik geen foto heb gemaakt de riolering spontaan openbarst.

Onderweg geconstateerd dat de politie een stuk ijveriger is wat het controleren van de maximum snelheid betreft. Die bedroeg in het algemeen 80 dan wel 90 km/u, maar slechts een handjevol toeristen en bejaarden houden zich daaraan. Ik kijk ook niet verbaasd als ik in een tunnel wordt gepasseerd door een soort bestelwagen terwijl er een dubbele doorgetrokken streep op de weg is. Zou er van de andere kant een tegenligger zonder verlichting zijn gekomen, dan had ik ‘eerste rang’ gezeten.

Als ik sommige mensen mag geloven – en dat mag volgens mij best – zijn er op dit eiland heel wat inwoners, die hun huidige verdiensten uit werk graag zouden inruilen voor hetgeen een alleenstaande AOW-er in NL krijgt toegeschoven. Niettemin zie je tal van ‘dikke’ Mercedessen, BMW’s, Audi’s en Range Rovers.

Als ik de kwaliteit van de wegen hier vergelijk met die van Andalusië, delft Sardinië zeer duidelijk het onderspit. Zelfs stukken van de nieuwe SS125 werden nu al weer voorzien van nieuw asfalt. Bij kleine gaten en scheuren in het wegdek krijg ik de indruk dat men voor reparatie wat zand en appelstroop gebruikt.

Iets na 14 uur naderde ik mijn eindbestemming voor vandaag. Auto aan de kant gezet en brasserig met mijn prepaid naar Linda gebeld om te vragen of zij al thuis was. Bleek het geval. Ik liep dus niet het risico dat ik bepakt en bezakt voor een gesloten deur zou staan en met de complete handel weer retour naar geparkeerde auto zou moeten. Plaatselijke welvaart leek te zijn toegenomen, want aan de ‘verkeerde’ kant van de straat, waar in het verleden slechts een enkeling even kort zijn auto neerzette, was het nu een drukte van belang. Op acceptabele afstand echter een plekkie gevonden en met rolkoffer richting dochter. Met COPD naar bovenste verdieping levert gehijg op, maar dat gaat over. Hond Leon wist luidruchtig zijn aanwezigheid duidelijk te maken, maar dat was niet uit blijdschap vanwege herkenning. Toen enige tijd later Luca en kleindochter Elena arriveerden werd eveneens een blafconcert gegeven.

Binnen no-time was het GlenGrant-tijd en stonden er Italiaanse tapas op tafel. Luca liet foto’s zien van de wintersportvakantie, die zij samen met de Landgraafjes in Noord Italië hadden beleefd. Luca is niet bepaald het type fotograaf met roots in het analoge tijdperk, want dan zou hij zich scheel hebben betaald aan afdrukkosten. Gezien de hoeveelheid foto’s van dat weekje vraag je je af of er nog tijd over is gebleven voor echte wintersport…

Na deze voorstelling arriveerden de bestelde pizza’s. Jammie.

Het is inmiddels vrijdag en ik heb zojuist zitten stoeien met een voor mij toch weer onwennig koffiezetapparaat. Bedenkelijk zitten twijfelen of het water nu in het onderste of in het bovenste compartiment moest. Maar ik heb nu koffie! Afgezien van de twee katten heb ik het rijk alleen. Leon krijgt vandaag een wasbeurt. Straks even aan de boulevard bij het bekende Poeto-strand kijken, misschien nog even een super binnenstappen en daarna Linda van haar werkplek ophalen. Later op de dag verkassen wij naar een Canadees, die ik vorig jaar ook al een keer heb ontmoet. Zijn dochter is de chef van Linda’s werkplek. Er staat BBQ op het programma en er wordt nog meer Engelstalig volk verwacht. Over Engelstalig gesproken. Ik mag met kleindochter het edele Scrabble in die taal gaan spelen. In het Italiaans wint zij uiteraard met al haar vingers in de neus en in het Nederlands geef ik mijzelf de meeste kans. Nog niet eerder in het Engels gespeeld, dus Elena heeft een voorsprong. Ik ben benieuwd.