Arriveerde al vroeg in het land der wakenden. De douche bleek van de meerkeuzenvariant. Gewone handdouche, zo’n regenwoudgeval boven je hoofd en tenslotte een megaverzameling straaltjes verdeeld over twee vlakken. Alle standen uitgeprobeerd en soms zelfs een combinatie van twee van de mogelijkheden weten te realiseren. Badkamerpret.

Ontbijten. Is tenslotte bij de prijs inbegrepen. Ruime keus. Lekker sapje en prima koffie. Gekookt eitje, ham, kaas, diverse smaken jam, cornflakes en wat mij minder zeggende broodvarianten. Snel nog even bij Manuela geïnformeerd hoe Wifi er nu voorstond. Zij reset de boel en deelt mee dat alles het doet. Snel naar boven en laptop gepakt. Jammer maar helaas. Het functioneren was dus van korte duur. Laptop maar mee op reis genomen, want wie weet kom ik ergens een McDonald tegen waar je gratis kunt internetten.

Qua dagtrip had ik twee bestemmingen uitgezocht. Nee niet een of ander volkenkundig museum. Maar in het kader van een lichte nieuwsgierigheid leek mij een bezoekje aan het plaatsje Ollolai wel grappig. Dat is dat plaatsje waar ettelijke Nederlanders een huis voor €.1,- hebben gekocht. Voorwaarde was wel dat zij het aangekochte afbraakpand (zo kon je ze wel noemen) herstelden en voorts het dorp zouden verrijken met een of andere handel. Misschien ‘duid’ ik het niet helemaal goed, want de TV-serie over dit verschijnsel heb ik niet echt gevolgd. Inmiddels wel begrepen dat er meer nieuwsgierige Nederlanders zijn, die dan ook precies willen weten welke huizen het betreft en bij voorkeur met de nieuwe eigenaars en/of de burgemeester van dit dorpje op de kiek wensen te gaan. Ik ben niet bepaald een fan van dit soort hatsikiedeegedrag. Alvorens hier met gemak weerstand aan te bieden, dien je het dorpje echter eerst wel te hebben bereikt. Dat ging niet zonder slag of stoot. Misschien was mijn navigatie beledigd over hetgeen ik gisteren heb geschreven. Ik werd over een soort bergpas gestuurd en binnen de kortste keren was het asfalt daar op. Maar omdat er na 700 meter iets naar links gedaan moest worden, leek mij dat geen punt. Maar in plaats van een steeds kortere afstand naar het afslagpunt, werd deze juist alsmaar groter. Het weggetje verdiende amper de zojuist gegeven kwalificatie. Het had meer iets van een oefenterrein van het leger. Oefenen in het graven van schuttersputjes. Deze allemaal manmoedig ontweken en uiteindelijk in dat Ollolai beland. Ik had eigenlijk verwacht in een plaatsje met onverklaarbaar bewoonde woningen aan te komen, maar dat viel eigenlijk nog best mee. Beetje doorheen gereden en mijzelf gefeliciteerd dat ik niet in die dikke Nissan ben gestapt. Alles bij elkaar geen onaardig plaatsje, maar zo ken ik er nog wel een paar. Niet dat ik nu al vast plannen voor een verhuizing aan het maken ben.

Tweede programmapunt.

In het kader van het eiland beter leren kennen, hebben Ineke en ik in 2006 een verkenningstocht door de binnenlanden gemaakt en daarbij een overnachting gepland in een agriturismo in de buurt van Oliena. Daar bleek nog niemand aanwezig. Op de parkeerplaats werd het al rap gloeiend heet en ik besloot een soort talud op te rijden en bovenaan in de schaduw verder te wachten. Dorst sloeg toe en wij besloten weer terug te rijden naar Oliena. Kwestie van de huurkoets voorzichtig achteruit laten bollen. Ik was helaas vergeten dat er een klein bochtje was gemaakt en op een bepaald moment hing de auto aan twee wielen aan de rand van dat talud. Auto via ‘veilige’ kant verlaten en ik op pad naar hulp. Vlakbij had ik iemand op het land zien werken en die dame bleek nog zeer vaardig in Engels ook. Toen ik Ineke van verre toeriep dat ik de eerste hulptroepen had gevonden, zei mijn gevonden reddende engel: “Ach gij zijt Hollander. Waarom klappen wij dan Engels met elkaar?” Retrospectief als ik soms/vaak ben, leek het mij wel geinig nog een keer bij die agriturismo langs te gaan. De toegangsweg daarheen heeft ook wel een bepaald schuttersputjesgehalte, maar het is te overzien.

Kom ik na de tweede etappe hotseknotsen bij die agriturismo, is er wederom geen mens te bekennen. De hut zag er ook wat verfomfaaid uit. Iets naar beneden afzakkend kom ik bij de plaats waar de Belgische destijds aan het werk was. Er staat nu een redelijk fors pand. Ik zie een vrouw en ik roep haar naam, die ik mij na 13 jaar nog herinner. Zij beaamt zo te heten.

Mijn onvergetelijk gezicht blijkt deze kwalificatie absoluut niet te verdienen. Ik word even verward met een professor in nachtvlinders, die met een laken en een sterke lamp nieuwe soorten probeerde te ontdekken. Zie ik mijzelf niet zo snel doen. Na het tonen van de foto van de destijds bijna omgevallen auto viel het muntje echter meteen. Ik moest de auto parkeren en binnenkomen. Of ik niet mee aan wenste te schuiven voor de lunch. Kortom een tsunami van hartelijkheid. Niet veel later arriveerde haar partner en ook die kreeg na het zien van de foto een aha-erlebnis. Nu ik er nog eens over nadenk was hij volgens mij degene die toen de regie voor de reddingsoperatie in handen nam.

Ondanks het feit dat ik fatsoenlijk had ontbeten en ik lunchen met het vooruitzicht van een nieuwe zondvloed aan gerechten bij het diner als een vorm van noodlot tarten beschouwde, heb ik toch enkele spareribs en overheerlijke gebakken aardappeltjes verorberd. Zonder overdrijven kan ik stellen een wereldmiddag te hebben gehad. Voor herhaling vatbaar. Om na het familiebezoek op de terugweg naar Olbia nogmaals even langs te wippen lijkt mij dan ook waarschijnlijk. Gelijkgezindheid op het gebied van normen en waarden is een steeds minder vaak voorkomend fenomeen, dus zoiets moet je koesteren vind ik. Dat ik vooral waarden interessant vond, stamt nog uit de tijd dat ik een zeer frequent bezoeker van cafés en bars was.

Dit stukje ingeklopt onder het genot van een GlenGrant (opnieuw zonder ijs) en omdat ik via het lunchen toch al had gezondigd, heb ik er ook een paar zoutjes bij genuttigd. Loop nu natuurlijk wel het risico dat Manuela mij bestraffend aan gaat kijken als ik haar mega-porties heerlijkheden niet tot de laatste kruimel opeet. Daarover later meer….

In de eetzaal doet de wifi het prima. Noodlot niet tarten en dit meteen maar verzenden