Mijn jaarlijks uitje naar Sardinië is weer van start gegaan. Nette tijd trein naar Schiphol en nette tijd en zonder vertraging de lucht in. Het zal niemand dan ook verwonderen dat ik ook op tijd in Olbia ben gearriveerd.

In de buurt van Olbia blijf ik 2 nachten, maar dan wordt het tijd dochter en gezin op te zoeken. Nu moeten zij nog werken en naar school en de gehele dag naar de katten van Linda staren gaat geen hobby worden. En de rugproblemen zijn toch van dien aard dat eindeloos wandelen met golden retriever Leon ook geen optie is.

Na een erg zachte landing eerst maar eens richting huurkoetsengebouw. Ik had dit keer gekozen voor zo’n Fiat model hoge hoed 500. Bij een gewone Fiat 500 is het meer een kwestie van aantrekken dan van instappen. Net zoals met sokken. Maar dit karretje had ik al eens gehad en dat was mij goed bevallen. Uiteraard krijg je dan prompt een ander voertuig. Een Renault Capture. Verse weduwe van 2 huizen verderop heeft ook zo’n ding en ik vind dat een nette auto. Commissiehongerige baliepoes probeerde mij nog de speciale aanbieding, Nissan Quasqai (schrijfwijzen zonder internet lastig te controleren), aan te smeren. Zij kon dus aansluiten bij die lange rij collega’s, verspreid over diverse landen, die bij mij ook naar hun commissie konden fluiten.

Auto zag er netjes uit en na gecontroleerd te hebben op beschadigingen en de stoel uit de Smurfenstand te hebben gehaald, was het tijd mijn jas in de kofferbak te deponeren. Die zou ik voorlopig toch niet meer nodig hebben. Op de afstandsbediening zit een knopje met een tekening van een auto met kofferbakklep in open stand. Je denkt dan dat als je daarop drukt de klep omhoog gaat. Niet dus. Je drukt, je veegt, je klopt, je zuigt, maar er gebeurt niets. Althans niet zichtbaar. Misschien dat ik lekker bezig ben geweest de batterij leeg te maken, maar zoals ik al zei: Onzichtbaar.

Met de kennis van nu moet ik op een bepaald moment toch een ‘lucky’ greep hebben uitgevoerd, want opeens ging de klep open. Volgende agendapunt is de meegebrachte Tom Tom ergens inprikken. Auto’s van tegenwoordig hebben een USB-aansluiting en mijn verlengstuk om mijn wegwijsvogel in de sigarenaansteker te doen, zou hier dus overbodig moeten zijn Het zoeken naar de USB-aansluiting nam echter dusdanig veel tijd in beslag dat mijn verlengstuk toch aan de bak mocht. Adres van mijn B&B ingeklopt. Krijg ik eerst de vraag of ik tolwegen wens te gebruiken en of ik besef dat er een veerdienst in het spel is. Stakker van een apparaatje heeft niet gemerkt dat wij een vlucht van zo’n 2 uur achter de rug hebben en ons nu op Sardinië bevinden. Met een royaal gebaar geef ik toestemming om tolwegen in te plannen. Veerdienst? Prima hoor. Pas daarna gaat Tommetje Tommetje op zoek naar satellieten. En als ie die gevonden heeft verdwijnen de tolwegen als sneeuw voor de zon. Helaas vertoonde de satellietverbinding af en toe haperingen en zat ik net als een tijdje terug in Zaandam met een soort bevroren beeld. Daar veroorzaakte dat een ongewenst laat aankomen op de gemaakte afspraak. Hier was het niet zo’n punt. Satelliet en Tom Tom bestraffend toegesproken, de route gewist en via “recente bestemming” opnieuw ingevoerd. Daarna probleemloos bij uitbaatster Manuela aangekomen. Als ik de reviews mag geloven is “aankomen” hier geen denkbeeldig risico. Zeer veel gasten hebben aangeraden half pension te nemen, omdat Manuela de sterren van de hemel kookt. Ga ik dus meemaken. Onze kennismaking ging gepaard met vrij veel Italiaans en hier en daar wat Engels. Maar wij zijn er uitgekomen.

Mooie kamer, spic en span, nette badkamer, spic en span en een soort voorportaal (waar ik nu zit te tikken). In mijn kamer ontwaarde ik ook een klein ijskastje en dat bracht mij onmiddellijk op een gedachte. Manuela meende mij eerst naar een naburige kroeg te kunnen sturen, maar mij leek een supermarkt een beter plan. Bij het inladen van de boodschappen heb ik kennelijk opnieuw een gelukkige greep gehad, want ik had de klep zo open. Terug bij de B&B waren de gelukkige grepen op en begon zich iets van wanhoop van mij meester te maken. Gelukkig kwam er op dat moment een vriendelijke andere gast. Deze sprak niet alleen Engels, maar wist ook uit te leggen hoe ik de gelukkige greep moest ontdoen van het element toevalstreffer. Kon dus helemaal blij aan de GlenGrant, die in dit land prettig betaalbaar is. Toch ben ik voldoende Scotch-barbaar om bij mijn whisky ijsklontjes als gezelschap te prefereren. Die zijn er dus niet. Uitgeweken naar Ichnuso, het bier van dit eiland en erg prettig weg te kloeken. Omdat ik over een uurtje of 2 een aanlokkelijk klinkend driegangenmenu krijg voorgeschoteld, heb ik de eveneens aangeschafte zoutjes even buiten bereik gezet.

Resteert nog het probleem Wifi. In het ‘voorportaal’ had ik eerst helemaal geen netwerk in de aanbieding en nu een netwerk, waar ik zo mijn twijfels over heb. Moet zo maar eens met mijn laptopje aan de wandel om te kijken of er buiten of in de eetzaal een vertrouwder en sterker signaal te ontdekken valt.

Dat blijkt dus niet het geval. Ook Manuela heeft problemen aan haar meldplicht bij de plaatselijke politie te voldoen. Ik verblijf hier misschien wel illegaal nu.

Maar wel voldaan (afgezien van Wifi). Ik was even weggedommeld en schoof pas 20.45 uur aan voor de avonddis. Een anti pasta keek mij al verwijtend aan. Vervolgens was er ravioli en daarna begreep ik waarom de tafel van die stevige poten had. Ik had bij het tafeltje naast mij al gezien dat er een enorme berg vlees in aantocht was. Inclusief bot. Varkenspoot begreep ik. Super mals en aangenaam van smaak. Maar een hoeveelheid…Vast van een erg zwaar varken geweest. Dat zou de stevige onderdanen verklaren. Flink mijn best gedaan, maar stond voor een voor mij onmogelijke opgave. Een carajillo had ik als afsluiting niet verkeerd gevonden, maar dat drankje kent men hier niet. Ik zag zelfs geen ‘gewone’ koffie. Sluit dus maar af met het laatste slokje bier… Om mijn cholesterolpilletje mee weg te spoelen.

De eerste 50 TV-zenders leverden slechts Italiaans op. Ga nu aan de rest beginnen, maar wellicht dommel ik opnieuw even weg. Hoe dan ook: Tot morgen.