Is dus een bijzonder korte route door het achterland geworden. Volgens Google Maps beneden bij ‘de grote weg’ links. Dat ging op zich prima, maar na een halve kilometer was er al een onvoorziene splitsing. Rechts zag er niet erg veelbelovend uit. Asfalt hield er duidelijk mee op. Links gaf slechts enkele tientallen meters respijt. Daar hield alles op, tenzij je er woont. Terug naar echte grote weg (N 340) en dan maar eens kijken of er ergens een weggetje te vinden zou zijn waarvoor ik de huurauto niet zou moeten inruilen voor een tractor of iets met rupsbanden. Alvorens zo’n soort afslag te ontdekken zag ik aan de andere kant een horecagelegenheid, die kennelijk al open was. Carajillo! Meteen even gevraagd of daar ’s avonds ook voer werd bereid. Keuken gaat om 16 uur dicht. Wat bof ik toch weer.

Eindje verder een afslag naar zee genomen. Punta Paloma stond er op een bord. Kom ik bij een soort zandverstuiving. Grote ‘grader’ of wiellader probeerde de weg open te houden. Geen idee of het hier een dagtaak betreft, of dat een dergelijk instrument slechts periodiek wordt ingezet. Uiteindelijk loopt de boel dood, maar dat is te verwachten bij een afslag richting zee. Imponerend zijn verder de windmolens. Althans de aantallen. Niet van dat kinderachtige gedoe van zet hier en daar maar een dozijn van die dingen neer. Nee, hier hebben we het al eerder over een gross. Zit een zekere logica in. Als je toch al de horizon hebt vervuild, kan je er gerust nog een aantal bijplaatsen. Maakt niet meer uit.

Volgende vermeldenswaardig feit. Ik zie in de verte heuvels met sneeuw op de toppen. Vreemd, want zo hoog is het hier toch niet. Pas wanneer ik een flink stuk dichterbij ben gekomen, ontrafelt zich dit raadsel. Niks sneeuw. Men heeft de top van de heuvel stampvol met witte huizen gebouwd. Daaronder zie je gewoon groen en rotsblokken. Vejer de la Frontera heet dit oord en je moet er vanaf Tarifa naartoe rijden om zoals ik gefopt te worden.

Bij deze plaats kon ik ‘eindelijk’ richting ‘binnenland’. Naar Medina Sidonia. Doet mij aan Suske en Wiske denken. Daar een stukje over de A 381, maar dat is autoweg en dus per definitie minder relaxed. Weggetje tussendoor gevonden en langs klein stuwmeer gestuurd. Zou het bijna een stuwminder willen noemen. Uiteindelijk kom ik toch weer op die A 381 en via de buitenkant van Algeciras kom ik weer terug op de N 340. Rondje compleet. En vroeg genoeg om in het eerder bezochten carajillopaleis een hapje te eten. Ik zie dat ze hier ook van die typische tortilla’s hebben (tortellita noemt men ze officieel) met van die minigarnaaltjes (camerones). Zij zijn per stuk bestelbaar, dus ik vraag naar het formaat. Vier stuks lijkt mij mooi. Ondanks het feit dat ik al een sinaasappel voor het ontbijt heb genuttigd, besluit ik er een gemengde salade bij te bestellen. “Die is wel groot”, waarschuwt de serveerster mij. Geen woord van gelogen. Had ik het bij een eerdere uitbarsting van groensel tot mij nemen nog over een tevreden konijn, nu zou het beestenspul van een complete kinderboerderij van genoegen hebben geknord. Durf morgen ook niet in de spiegel te kijken. Bang dat ik opeens erg lange oren heb.

Een niet onbelangrijke tip voor mensen die ook in deze buurten gaan sturen. Blijf bij de kleinere wegen vooral binnen de witte lijnen. Er zijn hier soms wegen waarbij de berm een slordige halve meter lager ligt dan de weg.

Uitbuikend hoor ik het hek piepen. Een wat oudere man laat het half open staan en groet mij vriendelijk. Hij loopt een eind door en verdwijnt uit zicht. Niet veel later verschijnt hij weer, maar nu in gezelschap van een aantal koeien en wat kalveren. “Gaat u lekker met ze wandelen”, vraag ik. Hij antwoordt iets met “blij zijn” en ja hoor. Ze zijn amper door het hek naar buiten en de kalveren beginnen vrolijk te huppelen. De man doet het hek dicht en verdwijnt in de richting waaruit hij is gekomen. Het vee dient zich verder zonder hem te vermaken. Ik vind dat humor.

Intussen heeft de TV de geest gegeven. Knippert vriendelijk rood naar mij, maar kijken naar Real Madrid tegen Ajax is er niet bij. Nu is dat slechts echt een ramp als ik morgen gewaar word dat Ajax aan Real alle hoeken van het veld heeft laten zien en er een megascore valt te melden. Die kans acht ik echter verwaarloosbaar. Dus drink ik mijn laatste blikje bier maar TV-loos en ga ik vroeg het mandje in. Morgen even een schuinse blik op Gibraltar werpen en dan door naar Bioparc Fuengirola.