Maandag 11/2 rond 13.10 uur heb ik mijn ochtendexcursie naar Sanlucar de Barrameda er al opzitten. Van Jerez de la Frontera het binnenste eveneens al bekeken. Noch de badplaats, noch de omgeving, noch de sherryhoofdstad hebben mij opgewonden. Dat heb ik dan gemeen met het oude vestzakhorloge van mijn vader. Wordt ook zelden opgewonden.

Hinderlijk was wel dat mijn ‘stamcafé’ nog niet open was voor ontbijt. Nabij de Carrefour in Jerez een carajillo genuttigd en op genoemd tijdstip zat ik dus heerlijk in het zonnetje aan een oloroso te nippen. Erg lang geleden dat ik aan de sherry zat.

Van Chipiano, Sanlucar de B. en El Puerto de la Santa Maria bevalt Puerto mij het meest. Maar dan wel bij het strand en de boulevard van Valdelagrana. Niet in de laatste plaats vanwege de aanwezigheid daar van mijn stamcafé La Malvasia.

Na de oloroso dacht ik aan een portie Serrano ham en een bitter Kas of een Campari. Uitbater Oscar dacht daar anders over. Heden geen ham en Campari etc. in huis. Wat ik dacht van een portie pittige kaas en een mooie Rioja. Bleek zeer aangenaam behelpen.

Toen Oscar de sherry bracht, suggereerde hij al een visje als maaltijd. Dat heb ik nog even uit weten te stellen, maar met de nadruk op “even”. Eerst op mijn gemak de stukjes kaas opgegeten en met enorm veel plezier zitten kijken hoe Spanjaarden een weg afzetten, omdat ze een eindje verderop aan het werk zijn. Had veel weg van een goed doortimmerde klucht.

Omdat ik het huurkoetsje voor de deur van La Malvasia had geparkeerd, besloot ik dat eerst te verplaatsen naar het hotel. In de tussentijd zou men dan het visje kunnen bakken. Verplaatsing had ook te maken met het feit dat ik best nog zo’n glaasje Rioja bliefde en het evenmin uitgesloten achtte dat ik na een korte uitbuikpauze nog een biertje of een gin-tonic zou gaan bestellen. Het tweede wijntje kreeg ik bij het visje. Rood bij vis vind ik geen enkel probleem. De vis waarschijnlijk ook niet. Puur genieten dus.

“Genieten” is trouwens het sleutelwoord hier. Men dient van het leven te genieten zolang men daartoe nog in staat is. Spanjaarden begrijpen dat als weinig anderen en zij zien ook hoe deze vreemdeling geniet. Waardoor er een soort band ontstaat. Oscar vroeg of ik nog lang zou blijven. Hij had het over dagen niet over uren aan hetzelfde tafeltje. Werd dus een slechtnieuws-gesprek. Maar hij had intussen wel Serrano ham gehaald en morgen – mits ik niet al te vroeg op de stoep sta – kan er daar worden ontbeten. Voorts op de rekening alvast een tweetal biertjes laten opschrijven. Die zijn nu met de creditkaart betaald en ga ik straks wel consumeren.

Op de een of andere manier vermoed ik dat al die mensen die langs het strand en over de boulevard lopen te rennen daar ook van genieten. Zij zullen dat toch echt niet op dokters voorschrift doen. Althans niet allemaal. En ook die lui zou ik willen toeroepen: Geniet zolang het nog kan. Dat toeroepen dient dan met stemverheffing te worden gedaan, of ik moet in gestrekte draf achter die hardlopers aan. Dat laatste wordt het zeker niet en aan dat eerste wordt nog gewerkt.

Vooraf betaalde biertjes zijn nu op. Nog steeds warm genoeg om op het terras te zitten (17.15 uur). Het hotel heeft een sfeer, die ik het best zou kunnen vergelijken met een aula van een uitvaartcentrum (bij ontvangst). Aan de receptie gevraagd naar het Frontera-raadsel. Heeft dus te maken met het front toen er hier nog Arabieren aan het stoeien waren. Ik ben ook even langs de hotelbar gelopen. Barman heeft – geloof ik – oppasdienst voor zijn kleinzoon. Overweeg de man aan het schrikken te maken en er een bestelling te plaatsen. Zal voor de zekerheid een Sudoko meenemen.

Het is nu bijna 19.00 uur en ik ben inmiddels terug van het plaatsen van een bestelling aan de hotelbar. Het zal de trouwe lezers niet verbazen als ik stel te kunnen bogen op een redelijk brede ervaring als het op barbezoek aankomt. Niet geheel onverwacht ben ik heden een unieke ervaring rijker. Excuses richting uitvaartwezen zijn op zijn plaats. Dit is een bar waar je spontaan alcoholische en gemakshalve ook maar meteen non-alcoholische versnaperingen voor afzweert. Je overweegt een cursus breien. Of je geeft je op voor iets met afgebrande lucifers mozaïeken. Zolang je maar niet in de verleiding komt ooit nog een keer een bar te bezoeken. Misschien is dit een barman die ernstig gaat hyperventileren als hij op één dag meer dan 3 bestellingen moet afwerken en was ik de derde… Na het correct inschenken van mijn gin-tonic vluchtte hij met onbekende bestemming. Even wat knabbels halen, of een schoteltje met olijven dacht ik nog optimistisch. Niet dus. Misschien als de dood dat ik hem iets zou vragen (ik had hem – heel vals - in het Engels aangesproken) en hij zou daarop moeten antwoorden... Mijn hemel wat een armoede. En toch nog €.5,50 voor een gin-tonic vragen. Maar verder een prima hotel hoor. Om te slapen en de auto te parkeren. Voor het overige: wegwezen. Maar ik heb nu wel weer iets om over te schrijven. Yes!