Het werd weer tijd. Na bijna 3 maanden thuis zitten, ben ik afgelopen woensdag weer op pad gegaan. Met de trein van 08.21 uur naar Schiphol. Bij eerder vertrekkende treinreizen viel mij vaak het hoge percentage gekleurde medelanders op. Op deze trein was het aantal bleekscheten een stuk hoger. Overigens maakte dat qua telefoon bepotelen weinig uit. Zo’n 98% gluurt op zijn/haar telefoon en soms wordt er met verrassende snelheid (zeker in aanmerking genomen dat slechts 2 duimen in het spel zijn) ergens op gereageerd. Behalve mijn persoontje was er nog iemand aan boord, die niet met de telefoon aan het stoeien was. Ik heb mij echt in moeten houden om geen foto van de betreffende jongedame te maken. Zij las namelijk een boek. Van papier!!!! Dus geen e-reader.

Aangekomen op Schiphol bleek ik zelfs iets TE op tijd te zijn. De bagage-drop-off was nog niet open. Om mijn in Tarragona aangeschafte trolley (te groot voor handbagage) toch nog wat airmiles te gunnen, had ik dit keer ruimbagage bijgeboekt. Kon dus lekker relaxed met uitsluitend fototas richting security. Niet dus. Laptop en iPad moesten eigenlijk als handbagage. Ik toon de baliekluifster van Easyjet mijn fototasje en vraag om tips hoe daar een laptop en een iPad in te vervoeren…. Easyjet vind ik in vergelijking met Ryanair 897 keer zo klantvriendelijk. Ook service aan boord is prima. Er werd netjes op tijd naar Malaga gevlogen en ook geland. Voor het aldaar rondspartelen had ik bij Thrifty een huurauto besteld. Verhuurstation bleek zo’n beetje naast de bagagebelt te zijn, dus ik werd snel geholpen. Maar niet zonder het min of meer gebruikelijke gehannes met zaken als “zou je niet liever in een Audi A-4 gaan scheuren”. Ik wil niet eens vouwen, laat staan scheuren.

Uiteindelijk vertrokken met een Kia Stonic en die bevalt tot op heden prima. Mijn Tom Tom kende het plaatsje Torrox wel maar de straat van mijn hotel niet. Mijn alternatief van “doe dan maar centrum Torrox” bracht mij in een doodlopende straat. Vervolgens neus achterna en proberen te herinneren hoe het er ook al weer uitzag toen ik Google Maps op dit adres had losgelaten. Geen overweldigend succes, dus ergens een inboorling geraadpleegd. Na dit zo’n keer of 4 te hebben gedaan, arriveer ik op mijn eindbestemming. Ik parkeer de auto en vraag mij vervolgens af wat de snelste weg naar de receptie is. Ik stoor een TV-kijkende mevrouw en een roedel hondjes. Allemaal van het soort dat dapper wil bewijzen dat zij kunnen blaffen. Om niet meteen in het diepe kopje onder te gaan, begin ik in het Engels en vertel de dame dat ik gereserveerd heb. Engels bleek niet in haar studiepakket te hebben gezeten, of zij had slecht opgelet. Spaans bleek ook matig en ik bespeurde een Duits accent. Door vervolgens over te stappen naar Duits werd de communicatie een stuk helderder. Ik bleek dus niet op mijn eindbestemming te zijn, maar het was nu niet ver meer…. Bij ‘nieuwe’ eindbestemming de auto zo’n beetje in de receptie geparkeerd en zekerheid gevraagd dat ik nu wel op de juiste plaats was. Dat werd mij in vloeiend Nederlands bevestigd. Uitbater Vincent bleek een voormalig beroepsmilitair, maar dat stond zijn gastheerschap niet in de weg. “Eerst bier”, gorgelde ik vervolgens met uitgedroogde keel en ingewanden. Dat bleek via selfservice te functioneren. Mooi systeem! Na het droppen van de koffer in een zeer nette kamer, terug naar selfservice, want na al dat moeizaam gezoek (ik ken heel Torrox nu op mijn duimpje) is één zo’n pijpje bier de bekende druppel op een gloeiende plaat. Via slingerweggetjes afzakken naar het ’dorp’ en na het eten opnieuw – maar nu in het donker – proberen terug te komen op mijn slaapplek, leek mij riskant. En stond een biertje niet gelijk aan ‘x’ boterhammen? Vrouw van Vincent, Saskia, kwam er ook gezellig bij, alsmede nog een NL-stel. Na nog een paar ‘bammetjes’ het mandje opgezocht en uitstekend geslapen.

Het ontbijt bleek ook van de categorie ‘prima’, dus deze tent (Cortijo Amaya) gaat hoog scoren qua review voor Booking.com. En dat ondanks die ca. 65 kilometers die ik hier in deze buurt extra heb gereden. Maar goed dat ik een diesel heb.Tijdens het ontbijt kon ik ook nog even wat woorden wisselen met een stel uit Wales. Zij waren bezig met de aanschaf van een appartement. Of Brexit hun daarbij eventueel nog parten zou kunnen spelen, vroeg ik. Het antwoord was een diepe zucht, die alle eventueel op zee aanwezige zeilschepen had doen kapseizen. Men is volslagen murw.

Na het ontbijt een rondje achterland over ‘groene’ weggetjes (= landschappelijk fraai). Eerste deel vrij strak langs de kust. Nerja is best aardig, maar heeft m.i. wel een redelijk Volendamgehalte. Het plaatsje Almuñecar kon mij meer bekoren. In het binnenland vielen mij de dorpen Lanjaron en Ovriga in positieve zin op. De rest mocht geen naam hebben, al hadden ze die meestal toch wel.

Landschappelijk was e.e.a. best in orde, maar toch ook weer niet dusdanig dat de camera’s spontaan uit mijn fototas wipten en voor zichzelf begonnen met kiekjes maken. Onderweg heel wat vruchtbomen met bloesem gezien. Maar van welke (vrucht-) boom? Een passant vragen? Moet je wel weten wat “bloesem” in het Spaans is. Bloem is Flor. Dat wist ik. Maar bloesem… Uiteindelijk opgezocht in mijn inmiddels redelijk antieke zakwoordenboekje. Ja hoor. Is bloesem in het Spaans dus ook “Flor”. Vincent denkt dat ik naar amandelbomen heb gekeken. Over bomen gesproken. Er staat hier in de tuin een zogenaamde rubberficus. Kennen wij wel als kamerplant. Wie dit gewas uit deze tuin als kamerplant wenst, dient over een vertrek van immense afmetingen te beschikken. Balzaal paleis op de Dam maakt misschien een kans(je). Zal proberen een foto op Reismee te zetten. Effe geduld.

Omdat men hier laat gaat dineren, ben ik vroeg met happy hour begonnen. Die consumpties zijn dan uit ‘mijn systeem’ tegen de tijd dat ik richting knabbelpaleis ga sturen. Volgens Vincent (en ook via Tripadvisor) zou El Desvan een goede keus zijn. Routebeschrijving van Vincent geprobeerd te onthouden en voor alle zekerheid ook nog een keer via Google Maps gecontroleerd. Op een gegeven moment meen ik ‘gloeiend warm’ te zijn in mijn speurtocht, maar ik zie geen El Desvan. Ik moet even wachten voor een auto met knipperlichten en vraag in de tussentijd aan twee meisjes of zij El Desvan kennen. Ja. Ik sta er ongeveer voor. Nergens een reclamebord of wat voor een aankondiging dan ook te bekennen. Althans niet zonder daglicht… Bij vertrek zag ik ergens een A4tje met openingstijden opgeplakt. Schiet lekker op. Maar wel erg lekker zitten knabbelen. Ik kan mij bijzonder goed voorstellen dat men daar veel herhalingsbezoek heeft. Probleemloos terug naar nachthok en nu eens kijken of ik dit op Reismee kan droppen. Morgen gaat het via via naar Ronda en daar overnacht ik ook 2 keer.