Maandag (29/10) een soort rustdag. ‘s Morgens even in het dorp gespeurd naar een trolley. Dat in Spanje gekochte exemplaar was te groot, zoals menigeen zich nog herinnert. Eerste winkel zou over 10 minuten opengaan, werd mij door een Griekse dame gezegd. Nu vind ik 10 minuten wachten niet zo’n probleem, maar het moet wel ergens toe leiden, dus ik vraag of men trolleys verkoopt. Niet dus Dan heeft wachten niet zoveel zin meer. Dus ik vraag: Enig idee waar ik mijn geluk kan beproeven? Niet in de verste verte. Loop ik bij de buren naar binnen, zie ik een trolley staan. Was niet 100% hetgeen ik zocht, maar uiteindelijk ben ik over stag gegaan. Vanwege de vriendelijke uitbaters. Ik heb ze dan ook maar de groeten van de buurvrouw gedaan J

Inmiddels begrepen dat niet alleen de hotels gaan sluiten, maar de meeste winkels, kroegen en knaagpaleisjes vinden het na 7 maanden eveneens welletjes. Ik snap nu beter hoe dat met die Griekse crisis zit. Als je maar 7 van de 12 maanden werkt…Op Mallorca, de Costa Blanca en nog wat andere stekken in Spanje wordt lekker overwinterd. Qua temperatuur zou dat hier ook moeten kunnen. Maar ja, een siësta van 5 maanden is toch ook wel lekker.

‘s Middags nog even terug het dorp in geweest. Er zou ruimte moeten zijn voor een extra aanschaf. Is er niet van gekomen. Prijstechnisch niet bepaald interessant. Zelfs niet met einde seizoen korting.

Dinsdag (30/10) was de laatste volle dag. Vlijtig op pad naar de diverse straten waar ik nog niet eerder was. Omdat Rhodos niet zo bar groot is, was dat stevig zoeken. Het weggetje naar de vlindervallei heb ik overgeslagen. Volgens de plaatselijke deskundigen zouden de vlinders er nu van tussen zijn. Ik ga dus ook niet naar een aquarium als de vissen weer richting wereldzeeën zijn gaan zwemmen

’s Middags rondom het hotel vertoefd. Ingewikkelde sudoko’s opgelost, stukje gelezen. Mijn hebben en houwen over 2 trolleys verdeeld. Niet onvermeld mag blijven dat deze jongen zich heeft laten verleiden tot deelname aan een soort karaoke-gebeuren. Artiest van dienst vroeg of er nog Nederlanders in de zaal waren. Dat heb ik luidkeels beaamd. Vervolgens wordt een Hazes-song gestart (Een beetje verliefd) en artiest van dienst komt met microfoon mijn kant op. Helaas (of gelukkig) ken ik van dit lied alleen de tekst “een beetje verliefd” en waar dat ongeveer ingepast moet worden.

Dit ‘gastoptreden’ en enige gin tonics resulteerden in een nieuw optreden (dit keer ‘on stage’) van de song “Besame mucho”. Daarbij geholpen door een laptop die de teksten projecteerde. Valse bescheidenheid volledig van mij af werpend heb ik gevraagd of de Sinatra-song ‘Strangers in the night’ ook op die PC stond. Ja dus. Volgens diverse aanwezigen moet ik niet raar opkijken als de aanbiedingen binnen gaan stromen. (Linda en Anke: er zijn nu nog vrijkaartjes beschikbaar.)

Tot slot enige losse opmerkingen.

Het hotel bood een avond à la carte eten aan. Niet onaardig en prettig om bediend te worden (al kreeg ik in eerste instantie een verkeerd voorgerecht), maar niet echt een reden om de resterende dagen het buffet te laten voor wat het is en verder à la carte te gaan eten (tegen betaling).

Bij één van de twee eetzalen moet ik steeds aan de brug van Starship Enterprise denken. Het verstrekken van dit soort informatie zullen de warme gevoelens bij de lezers niet doen toenemen, maar ik meende het toch even kwijt te moeten.

Het wordt hier nu per dag leger. Van de 323 kamers zijn er misschien nog een dikke 50 bezet. Toestel voor de terugvlucht komt volgens mij leeg deze kant op. Maar zo zullen er deze dagen meer van dat soort vluchten zijn. Het begint nu op vakantie vieren in een spookstad te lijken. Prettig qua parkeren, maar verder hoeft het van mij niet zo. Half oktober lijkt mij leuker.

Via Flightradar24 geconstateerd dat onze machine al voorbij München is. We gaan dus op tijd vertrekken. Na thuiskomst kan ik mij gaan bezighouden met het uitzoeken van een volgende bestemming. Laat ik nog wel weten.

P.S.

Bij het verlaten van het hotel werd ik in de lift nog even aangesproken door iemand die mij had horen kwelen. Hij zong zelf in een bandje en gaf mij de indruk graag met mij van stem te willen wisselen. En bij het sleutel inleveren begroette de receptioniste mij met Hello Frank Sinatra……

En toen hield internet in het hotel ermee op en nu stuur ik dit verslag dus van huis, waar ik weer zelf mijn drankjes moet inschenken.