Mobieltje heeft toch nog iets kunnen betekenen. Als wekker. Dat deed hij goed, maar helaas op een voor mij vrij onchristelijk tijdstip van 05.00 uur. Zelfs na het uitzetten werd de herhalingsfunctie plichtsgetrouw uitgevoerd en begon mijn handbagage opeens vrolijk te rinkelen. Zeer ongepast gezien het tijdstip van de dag. Er was ‘s avonds al ingepakt, dus er kon in alle rust een kopje koffie en een boterhammetje worden genuttigd. Handel in de huurkoets pakken en op naar Sacramento. Liep allemaal vrij voorspoedig. Ook aftanken en auto inleveren was fluitje van een cent. Shuttle-bus naar terminal stond al klaar en inchecken (ik had al een boarding card) was evenmin een punt. Vervolgens krijg je de ochtendgymnastiek met poortjes en alle metalen voorwerpen in een ‘mandje' doen. Lap top apart! Nabij de gate van vertrek is een forse verzameling gelegenheden, waar je ontbijt of andere maaltijdvormen kunt nuttigen. Meer dorst dan trek. Alle tentjes dus goedkeurend toegeknikt, maar geen aanschaf gepleegd. Zuig nu op een snoepje en tik maar een eind weg tot we de slurf in mogen. Nog een uurtje tot het moment van opstijgen, maar ik heb geconstateerd dat US Airways wel overeenkomst vertoont met Ryanair. Als iedereen er is en het mag van de verkeerstoren, gewoon (bijvoorbeeld) 10 minuten eerder vertrekken. Niet dat ik daar erg veel mee opschiet, want de doorverbinding naar Amsterdam is er ook nog. Stoeltjes beginnen al aardig vol te lopen, dus het ‘feest' zal zo wel beginnen. Ik ben (nog) niet fanatiek genoeg om ook tijdens de vlucht met dit dingetje te spelen. Zal wel weer een sudoko worden, of een stukje Grisham. Wordt dus weer een heel gedoe met eerst de verkeerde ritsjes opentrekken. Achter één van de 8 (?) zit het gezochte. Constateer opeens dat er een gate-wissel heeft plaats gevonden. Niet A2 maar A4. En nu maar hopen dat mijn koffers net zo goed opletten als hun baasje, want anders belanden ze in Phoenix.

Er wordt keurig op tijd begonnen met de Airbus vol te laden met passagiers. Het voorbereidende werk wordt verricht door een jonge dame, die zelfs door een beetje buikspreker qua verstaanbaarheid nog overtroffen zou worden. Desondanks op tijd de lucht in. Er moest nog even een kleine stoelendans worden gepleegd, want de vogel achter mij - bij de nooduitgang - was zo doof als een kwartel en dat communiceert vrij lastig als er van die nooduitgang gebruik moet worden gemaakt. Of het echtpaar naast mij van plaats wenste te wisselen. Braaf stel, maar ‘vader' droeg ook al een gehoorapparaat en was volgens mij nog enkele jaren ‘senior' t.o.v. mij. Nog vriendelijk aangeboden de deuren in geval van nood te willen openen, maar de steward dacht daar twee assistenten voor nodig te hebben. (Kent mijn handkracht nog niet.)

Opnieuw geconstateerd, dat er nog plaats genoeg is in de VS. Maar echt aanlokkelijk zagen al die vestigingsplaatsen er niet uit. Misschien wel voor kluizenaars, of lieden die de dwarsgestreepte rotskruiper willen bestuderen. Zelfs van ‘boven' leek het mij zeer onwaarschijnlijk ‘beneden' een vestiging van welke hamburgerketen dan ook aan te treffen. Dit laatste zou de keuze van een dergelijke vestigingsplaats - wat mij betreft - wel weer rechtvaardigen.

Mijn eerder geuite voorspelling m.b.t. mijn bezigheden op niveau bleken correct. Stukje gelezen en een forse handvol sudoko's ingevuld. Voor $.7,00 een kalkoen/ham-sandwich met bijlage naar binnengeschoven en mij vervolgens zitten afvragen wat er aan de hand was in het gangpad direct achter de rij waarin ik was geplant. Ik zag eerst een steward knielen alsof hij vanuit het gangpad iets in het ruim wenste op te graven. Niet veel later zag ik zowaar iemand een infuus omhoog houden. Een sudoko (of twee) later zag ik ook al een zuurstoffles. En ik meende iets te horen dat de kist 'asap' aan de grond zou moeten. Nergens enige vorm van paniek en op dit terrein ben ik ook niet graag haantje de voorste (anders had ik mij ook niet als vrijwilliger voor de nooduitgang gemeld). Kort voor de landing herrees de patiënt. Bleek een vrij jonge Afro-Amerikaanse. 'Here you go' wordt er dan braaf geroepen. Waar alle deskundigen zo rap vandaan waren gekomen... Geen idee. Denk soms wel eens dat een vliegtuig nooit mag vertrekken als er niet tenminste één dokter en één veiligheidsdeskundige aan boord is. Een voortijdige landing op een vliegveld in 'the middle of nowhere' werd nog als optie in mijn fantasie doorgenomen (incl. het missen van de doorverbinding), maar dit was niet trauma-bevorderend. Meer in de geest van Zien we dan wel weer. Wie is er ooit in 'the middle of nowhere geland'? Geeft weer stof tot schrijven. Maar goed, Philadelphia werd echter gehaald en op verzoek van de stewardess bleef iedereen, maar dan ook iedereen zitten tot de plaatselijke ambulancebroeder zich over de inmiddels al weer vrij montere patiënt had ontfermd. Ergens heb ik het vermoeden dat een kist vol met Nederlanders meer problemen zou hebben gegeven. Discipline is niet ‘ons' fort.

OK, deel 1 van de terugreis is dus uiteindelijkzonder onoverkomelijke hindernis afgelegd. Philadelphia is aanzienlijk groter en uitgestrekter dan Lelystad Airport en de wandeling naar de aansluitende gate/terminal is fors. In tegenstelling tot bij de heenreis is er dit keer geen gedoe met koffers afhalen en weer inleveren nodig. ‘Gaat vanzelf' stond ergens op een bord. Nee, niet letterlijk.... Het antwoord op mijn vraag of mijn koffers mijn route volgen of een omweg via Phoenix zal dus pas in Amsterdam duidelijk worden. $. 4,39 voor een niet eens zo geweldig uit de kluiten gewassen biertje vormde geen bijdrage mijn polulariteitsgevoelens t.o.v. deze luchthaven op te krikken. Als er dan vervolgens richting runway wordt getaxied en er dient gezellig te worden aangeschoven in de rij wachtenden (hoezo ‘de' rij', er zijn er iets van 3)en volgens de gezagvoerder worden wij niet tot de eerste 10 opstijgers gerekend, is ook al geen stimulans voortaan altijd via Philly te reizen. De 757 was dit keer niet een uit de mottenballenvloot gehaald exemplaar. En als ik mij vergis, zou ik de betreffende onderhoudsploeg graag in dienst nemen. Middelste stoel was onbezet en aan het gangpad zat een leuke Hollander. Boven de Atlantische Oceaan verstrekt US Airways de maaltijd gratis, maar de keus - kip of pasta - kwam mij bekend voor. Wel dient te worden toegegeven, dat de kip dit keer toch iets anders smaakte en ongetwijfeld ook anders was bereid. Een Glenlivet maakte alles toch al zeer dragelijk.

Al voor 08.00 uur kwam IJmuiden in zicht. Ik heb er nog foto's van gemaakt. Geen idee waarom, want zo aantrekkelijk is IJmuiden nu ook weer niet. Delete is een handige knop en is dus ook al gehanteerd. Wie IJmuiden vanuit de lucht gefotografeerd wenst te zien, dient een beroep te doen op mijn prullenmand. (of zelf ergens heen te vliegen - wel westwaarts!) Van Pier G dus weer stevig aan de wandel. Maar ik was nu getraind en één van de eersten, die zich bij ons Koninklijk Wapen meldde. Optimistisch bij de carrousel toch maar een karretje paraat gesteld. Terecht naar even later bleek. Wachttijd trachten te doden door met Anke te bellen met mijn mobieltje. (Ja ik kan soms extreem brasserig zijn.) Krijg (uiteraard) voice mail. Ben ik toch zo dol op... Niet veel later begon mijn linker borst te trillen. Daar was nu plaats voor het mobieltje aangezien de sigaretten & aansteker er verdreven zijn. Anke maakte het gebrek aan verbinding nu dus goed. Ter verhoging van de feestvreugde mocht ik met de complete kar vol bagage door 'niets aan te geven', zonder nader gedoe en in- en uitpakken. Trein deed het ook zonder te ontsporen, dus de rest was aan mij. Auto stond volgens plan nog steeds nabij het station van Almere Muziekwijk. Verhip... schakelen... Voet weer op de koppeling zetten voor ‘just in case'. Meest essentiële zaken bij thuiskomst even snel bekeken en toen de wekker gezet. Slim plan. Paar uur slaap gepakt, krantjes gedaan en nu als een zombie aan de whisky. Scheelt ‘letterlijk ‘een slok op een borrel bij het slaperig worden. Volledig ‘lam' kan ook. Zo meende ik ‘onze' Italiaanse ijscoman te horen. Voor alle zekerheid gekeken of ik al ‘gehoor-gestoord' was en dingen in mijn verbeelding hoorde. Nee hoor ijscoman stond er echt. Mwa, dan kan ik er nog wel één inschenken. Of twee, want die rot accenten op de ‘e' zijn tijdrovend. In plaats van aan Cheez It zit ik nu weer ouderwets aan de Lidl snacks (v.w.b. cashew noten). Cheez It zit in de nog niet uitgepakte koffer. Ja, dus toch een souvenir meegenomen. Maar daar heeft niemand het over een week nog over, want dan zijn ze op. Laptop zat even niet aan de beademing en nu dus weer wel. Maar vers ingeschonken sapje staat nu beneden te verpieteren en te verwateren. Kortom, het leven in Almere moet duidelijk nog wennen.

En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat de ijsklontjes weer handmatig uit hun vormpje gedrukt moeten worden. Die ijsmachine van Helly deed het op een bepaalde dag ook even niet. Lodi dus te klein. Ik heb mijn protest nog dusdanig in bedwang kunnen houden dat inschakeling van de nationale reserve achterwege bleef, maar veel zal dat niet hebben gescheeld.

In de keuken (hier) meen ik enkele ‘krakers' te hebben gesignaleerd. Ik gooide iets in de prullenmand en daarna waren er opeens 'wemeldingen'. Een soort onvolwassen vliegjes. Met stofzuiger op jacht naar de ontsnapten, maar om Ineke straks te stimuleren in het meer bewegen, zal ik er een paar over laten. Bovendien is het vangstpercentage per stofzuigbeurt omgekeerd evenredig met de hoeveelheid genuttigde whisky. Dit verhaal begint met vliegen en eindigt ( bijna)met vliegjes...

Toch redelijk voor vertrek melding gemaakt van het feit dat een bepaald opstel (voorbeschouwing deel 2) al 101 keer was bekeken. Die stand is nu 167. Misschien moet ik ‘leesfee' heffen en met de opbrengst de oorspronkelijke mailinglijst trakteren.