Pizzeria was bommetje, maar veel afhalers. Of ik kon gaan zitten waar ik wenste. Niet dus. Allemaal gereserveerde tafels. Oeps. Omdat deze grijsaard alleen was, bleek er nog een klein tafeltje bij een pilaar vrij. Geen punt. Megaveel personeel zorgde voor een prima doorstroming en ook mijn bescheiden bestelling kwam redelijk vlot door. Ik had de wachttijd wat trachten te bekorten door alvast een biertje tot mij te nemen. Zat ook aan een lekker wijntje te denken, maar een complete fles in mijn eentje leeglurken, achtte ik wat heftig. Misschien vandaag een helft en morgen de rest??? Op zich een goed plan, maar ik meende gezien te hebben dat ze op maandag gesloten zijn. Even gecontroleerd. Klopte op zich wel, maar deze maandag is een feestdag (geen idee welke, maar boei) en men zou open zijn. Truc met wijn over 2 dagen uitsmeren kon ook. En daar ben ik achteraf erg blij mee. Hemelse wijn. Ga vanavond aandachtig het etiket bestuderen en opschrijven wat ik lees. Kan ‘m nu al bijna proeven, maar zal toch nog bijna 5 uur moeten wachten.

Gaan we eerst naar het ontbijt van vanmorgen. Omeletje, flesje perziksap en een carajillo. Nog geen €.4,- Van het beneden zijn gebruik gemaakt om email te bekijken en nog wat foto’s te downloaden. Ook naar Reismee. Voorts route voor heden gepland. Bescheiden qua omvang. Achteraf toch nog 199 km zitten sturen en met het kwantum aan bochten is dat best veel. Hoogtepunt vond ik een zeg maar lokaal weggetje van de categorie landweg. Betrof de L 401. Had ook een dieptepunt, maar dan letterlijk, kunnen worden. Op echt linke plaatsen waren er solide ogende vangrails. Op andere plaatsen waren er muurtjes en bij sommige daarvan was de deugdelijkheid al eens op de proef gesteld. Oppervlakkig beschouwd leken het ook ter plaatse verzamelde rotsjes, die met zwaluwspuug bij elkaar werden gehouden. Schijn zal ongetwijfeld bedriegen. Om er te komen moest ik eerst terug naar de C-14. Dat is de weg, die van Andorra zo’n beetje rechtstreeks naar het Zuiden loopt. Ik ging dus een klein stukje richting Andorra en bij de wereldstad Coll de Nargo (staat niet eens bij mij op de kaart) rechtsaf. Als je dat hebt gedaan, kom je uiteindelijk uit bij Berga (staat wel op mijn kaart). Toch verbindt deze weg in feite niets met nogmaals niets en ik heb alle tijd mij af te vragen waarom deze weg ooit is aangelegd. Woonden er toen al mensen? Of zijn die er pas gaan wonen, nadat de weg was aangelegd. Je komt voorbij wat dorpjes, die soms zelfs deze benaming amper verdienen. “Negorij” lijkt mij van toepassing. Zo kom ik op de aloude kip en ei-situatie. Was de weg er eerst, of eerst de mensen? Als er eerst al mensen woonden hebben die de aanleg van deze weg misschien wel met lede ogen zien plaatsvinden. Hun weldadige rust werd hierdoor ernstig verstoord. Omgekeerd lijkt de vraag gerechtvaardigd waarom je dit type mensen weer dichterbij ‘de beschaving’ zou willen brengen…

Wegenbouwer, steekpenningen en ambtenarij zouden e.e.a. kunnen verklaren. Het is overigens niet een simpele kwestie van de boel een beetje gelijk harken en er een asfalteermachine overheen sturen. En als er nog geen mensen woonden, waartoe dan de aanleg van een weg?

Geen idee. Ben het ook niet gaan navragen en blijf een ieder het antwoord op al deze vragen schuldig. Maar het is er wel genieten. Prachtige natuur en weldadige stilte. Deze wordt af en toe wreed verstoord door weer eens een roedel motorrijders. Bij nogal wat van deze figuren vraag ik mij af of zij een wedstrijdje hebben wie zich het eerst aan gort rijdt. Soms zie je een motor met een passagier achterop. Als die nu een kop groter is dan de bestuurder van de motor, is er verder weinig aan de hand. Vaak is dit echter niet het geval. Vader stuurt en moeder moet maar om de nek van vader heen kijken, of genoegen nemen met een beetje opzij kijken.

Met enige regelmaat staat er een auto nabij de rand van de weg geparkeerd. Ergens in ‘the middle of nowhere’ en verder niemand te zien. Wellicht paddenstoelen zoeken, want daar is het nu de tijd voor. Of ‘gewoon’ aan het wandelen. Daar is in deze contreien weinig ‘gewoon’ aan. Volgens mij moet men toch minstens het wandeldiploma voor gevorderden hebben en zelfs dan lijkt het mij nog flink afzien.

Mij voorts nog afgevraagd waarmee de bewoners hun tijd doden. Ben ik ook niet uitgekomen. Ik ga dat ook niet vragen, want dan loop je het risico daarover dusdanig geïnformeerd te worden dat je er een week later nog zit. Soms is het echter simpel, want ik vond er een horeca-tent. Daar hoorde ik dat er ’s winters flink sneeuw viel. Of ze dat zelf op moesten ruimen, vroeg ik. Gelukkig stuurde men echter vanuit de bewoonde wereld sneeuwschuivers en strooiwagens hun kant op. Het alternatief leek mij het houden van een winterslaap.

Een eind voorbij dit carajillo-paleis (met een batterij aan brandschone toiletten) zag ik een flinke verzameling lieden met jerrycans stoeien. Die haalden daar water uit de berg….

Alvorens het eerder genoemde Berga te bereiken, is er een plaats met de welluidende naam Sant Llorenc de Morunys. Daar barstte het m.i. van de tweede woningen of appartementen. Nu was hier in dit oord wel enige reuring, maar niet dusdanig dat ik het forse ‘tweedehuisbezit’ kon plaatsen. Laat er nu een toeristenbureau zijn. Ik naar binnen om mijn nieuwsgierigheid te bevredigen en weer eens Engels te kunnen babbelen. Dat deed de dienstdoende dame best tof en zij vertelde dat een verblijf in de bergen en bovendien de nabijheid van een fors stuwmeer voor veel lieden reden voldoende is daar een extra hut te kopen. En ’s winters was het helemaal tjokkie, tjokkie. Nu is mij al vaak opgevallen dat Spanjaarden zeer sportief van aard zijn. Men fietst, men holt, men wandelt dat het een lieve lust is. En dan heb ik het dus alleen nog maar over activiteiten, die ik vanuit de auto kan waarnemen. Het zou mij dan ook niets verbazen als zij ’s winters langlaufend de meest steile hellingen bedwingen. Het met de lift naar boven en met een rotgang, al dan niet slalommend weer naar beneden, zag ik niet zo snel.

Ga dit stukkie nu beneden even op Reismee zetten.