Medisch onderlegde mensen en gezondheidsridders zullen het wel toejuichen dat ik heden aan de wandel ben geweest. In Aran Park (www/parc-animalier-pyrenees.com). In tegenstelling tot het park bij Santander (Caberceño) dien je hier dus tussen de verblijven gewoon te kuieren. Ik had het donkerblauwe vermoeden hier al eens langs te zijn geweest en bij naspeuringen bleek dat te kloppen. Maar toen (november 2017) kwam ik van de andere kant. Uit Frankrijk dus. En ook de reden waarom ik destijds niet ben gestopt voor een bezoek, kwam braaf bovendrijven. Er is nogal wat hoogteverschil te overbruggen. Geen punt als de auto het zware werk doet, maar op eigen kracht… Valt voor mij in de categorie “pijn is fijn en bloed moet”. Een stelling die ik dus niet onderschrijf. ‘Normale’ mensen merken waarschijnlijk niet eens dat het af en toe omhoog gaat. Jonge kinderen doen e.e.a. zelfs dartelend. Ik zie daarentegen stevig af. Zal ook wel iets met die COPD te maken hebben. Maar wie van de natuur wil genieten, zal af en toe concessies moeten doen. Geen spijt van.

Je merkt bij een dergelijk bezoek dat de mens (althans ik) een beetje zot is. Ik ga dus een edelhert fotograferen. Alsof ik zoiets nooit eerder heb gedaan en bij flink zoeken niet een fors aantal foto’s van deze diersoort boven water kan krijgen. Je weet dat je al ‘tig’ foto’s van die beesten hebt, maar toch vrolijk verdergaan met kiekjes maken. Maar ja, zo kan je alles wel belachelijk maken. Nooit eerder een berglandschap gefotografeerd? Tuurlijk wel. Geen enkele reden het niet nogmaals te doen.

Redelijk apart vond ik de gieren, die braaf in gelid op een boomtak zaten. Heb ik dan ook maar aan de Flickrserie toegevoegd. Dat geldt niet voor de ijverige otter. In tegenstelling tot zijn soortgenoten in Natuurpark Lelystad, liet dit exemplaar zich gewillig zien. Er was ook een tweetal beren te bewonderen en de medewerker van het park, die toevallig aanwezig was, wist te vertellen dat er nog zo’n 50 van die bontjassen in het wild voorkomen. Zoveel zie je er in Caberceño ook als je de tijd neemt ze te tellen.

Wolven zijn ook altijd vlijtig. Is niet zo gek als je bedenkt dat zij een territorium van zo’n 3.000 vierkante kilometer hebben. Las ik. Er was één gebied waar allemaal witte wolven rond huppelden. Ik kan de manier van lopen van wolven moeilijk anders omschrijven. Ik vond deze club (ik zag zeker 4 exemplaren) ergens een beetje zielig. In het aangrenzende verblijf liepen namelijk tal van smakelijk hapjes rond. Categorie Bambi. Meer dan ernaar kijken kon dit mini-roedeltje echter niet. Ergens rechts van de te volgen route bevonden zich ook nog twee grijze wolven. Men kan mij foppen en deze vervangen door twee stevige Duitse herders. Wel netjes dat zij zich rechts van de route bevonden, want zo konden de lynxen mooi links worden bewonderd.

Na het parkje te hebben verlaten even doorgereden naar de grens. Daar waren nogal wat blije figuren, die allemaal de ‘col de weetikveel’ hadden beklommen. Toegegeven, een prestatie van formaat. Heel stout een tiental meters Frankrijk in gereden en toen de col weer naar beneden gepakt. Gisteren had ik ergens een bordje gezien met zo’n fototoestel erop. Bij nadere inspectie zag ik dat daarvoor nog 9 km moest worden afgelegd en daar had ik gisteren dus geen zin in. Vandaag een kwestie van nieuwe kansen, nieuw geluk. Via een slordig onderhouden weggetje kwam ik bij een vrij forse parkeerplaats. Eh, ja en nu? Gelukkig was er een houten hutje met daarin een vriendelijke dame, die mij wist te vertellen dat ik naar een kerkje kon lopen en vandaar met een treintje naar een waterval. Kosten €.2,-. Argwanend ventje als ik ben rap geïnformeerd of dat voor heen en terug was. Niet dus. Schade liep dus op naar €.4,-

Waterval bleek niet onaardig en het restant van de afstand daar naartoe was zelfs voor mij overbrugbaar. Terug naar de halteplaats van het treintje ging het weliswaar weer licht bergop, maar ik was intussen iets getraind. Bij Viella nog wat kilometers zuidwaarts gestuurd, maar aangezien ik daar morgen ook langs kom en ik toe was aan een biertje, de route richting nachthok verlegd.

In het hotel weer vergeefs geprobeerd een foto bij Reismee te krijgen. Leuk dat ik er nog iets van 4.000 kan plaatsen zonder te hoeven bijkopen, maar als ik ze niet kan downloaden, mogen het ook 400.000 foto’s zijn. Je hebt er niets aan. Het album Catalonia bij Flickr gelukkig wel kunnen aanvullen.

Met hotelbaas weer naar Vuelta gekeken en Kruiswijk verdienstelijk zien eindigen. Op terras wat na zitten bieren en dit verslag ingeklopt. Kamer heeft geen airco. Is ook niet echt noodzakelijk, maar een terras heeft toch meer frisse lucht. Nu wel oppassen dat ik boven niet weer in slaap kukel. Ouderdom mag dan met gebreken komen, maar men moet niet overdrijven. Verder gaat hier alles van een leien dakje. Andere dakbedekking zie je hier nauwelijks. Misschien dat daarom het rivierwater een beetje grijs is???