Gisteren met enige spijt afscheid genomen van mijn hotelbaas in Riudarenes. Het was daar aangenaam vertoeven. Aldaar ook nog een primeur beleefd. Sleutel van de kamer op de kamer laten liggen. Probleem was snel opgelost en even later kon ik beginnen aan de 343 kilometer die mij scheidden van de volgende halte in Les.

Voor een belangrijk deel had deze route mij bekend voor moeten komen, want het is ook de route naar Andorra. Ter verdediging voer ik aan dat wegen sterk gemoderniseerd zijn en dat de laatste keer dat ik van de Costa Brava naar Andorra reed, een slordige 37 jaar geleden is geweest. Voor de meekijkers: Sant Hillari de Sacalm, Vic (of Vich), Ripoll, Ribes, verplichte omweg naar La Molina alwaar een carajillo genuttigd en sanitaire stop, Seo de Urgel, Sort en verder over C-13 naar Viella (Vielha op zijn Catalaans) en dan het laatste stukje via Bosost naar Les.

Het onderweg te aanschouwen natuurschoon bleek vele malen .mooier dan ik in herinnering had. Zoals gebruikelijk is dan het aantal parkeerplaatsen om e.e.a. te fotograferen volmaakt ontoereikend en als er dan toch eens een keer een plekkie is, valt het uitzicht daar nu juist een beetje tegen. Zo kon ik nog een beetje filosoferen over de borden met waarschuwingen voor overstekend wild en de donkere vlekken op de weg, waar deze waarschuwingen niets hadden geholpen. Die vlekken waren niet veroorzaakt door het plat rijden van een eekhoorn.

Mijn hotelkamer blijkt van bescheiden proporties, maar aangezien ik alleen ben, is dat te overzien. Snel terug naar receptie, want ik was vergeten de Wifi-sleutel te vragen. Uitzending van de Vuelta bleek aan de gang. Op groot scherm in eetzaal zitten volgen. Stuwmeer nabij Riaño herkende ik. Het aangename met het praktische combinerend, plaatste ik een bestelling voor een biertje en een schoteltje gemengd. Kaas, worst en ham. Biertje op een gegeven moment vervangen door een whisky. En toen nog maar een, want ik had mijn schotel nog niet leeg.

Met Wifi-sleutel bleek de verbinding via internet met de buitenwereld nog geen reden tot het roepen van hosanna. Met irritante regelmaat was de verbinding weg. (Heel iets anders dan een verbindingsweg) Vermoeiend. Vandaar dus even plat gegaan. Dat liep dusdanig uit de hand dat ik wakker schrok toen de eetzaal op het punt van sluiten stond. Dag diner! Geen puf het toch nog beneden of elders in deze wereldstad te proberen. Pyjama aan. Niet zo gek dat ik rond 04.00 uur wakker was en nieuwe pogingen in het werk kon stellen iets met internet te doen. Overigens is mijn idee om beneden tijdens het ontbijt te profiteren van een betere verbinding volgens de zoon des huizes niets waard. Straks dus toch boven nog even proberen of ik dit verslag weg krijg. Het ontbijt bestaat hier uit twee sneetjes stokbrood, 1 x kaas en 1 x ham, een croissant met veel perzikjam, een grote fles sinas, wat voorverpakt spul en – hoera – een carajillo. Wel een leuk zaaltje. Ik kijk uit op een snelstromend watertje. Kennelijk veel modder meegenomen, want het ziet er nogal grijs uit.

De lucht gelukkig niet zo. Ben van plan hier in de buurt naar een tuin te gaan, waar ze dieren uit de Pyreneeën tonen. Inclusief, beren, wolven en lynxen. En daarna zie ik wel. Ondanks geringe hoeveelheid spannende belevenissen van gisteren toch flink wat bij elkaar ge-OHt. Men zal het er mee moeten doen.